Contextualist accounts of aesthetic predicates have difficulties explaining why we feel that speakers are disagreeing when they make true and compatible but superficially contradictory aesthetic judgments. One possible way to account for the disagreement is hybrid expressivism, which holds that the disagreement happens at the level of pragmatically conveyed, clashing contents about the speakers’ conative states. Marques (2016) defends such a strategy, combining dispositionalism about value, contextualism, and hybrid expressivism. This paper critically evaluates the plausibility of the suggested pragmatic mechanisms in conveying the kind of contents Marques takes to explain disagreements. The positive part suggests an alternative account of how aesthetic judgments are sources of information about speakers’ conative aesthetic states.

The debates over the problem of faultless disagreement have played a major role in shaping the landscape of today's semantic theories. In my paper, I argue that even though the existent contextualism-friendly proposals explain a lot of disagreement data by specifying various ways in which speakers may use subjective predicates, neither provides a satisfactory account which would explain what all the subjective disagreements have in common. In particular, what is lacking is an explanation of the persistent autocentric cases (Lasersohn 2004), i.e., disagreements in which each speaker utters a subjective sentence while openly and knowingly occupying his or her own perspective. In my paper, I offer a solution which consists in supplementing the standard contextualist semantics with an explanation of this most problematic class of cases, which is possible due to redescribing the phenomena in speech act nomenclature.

StreszczenieW swoim artykule z 2004 roku Max Kölbel charakteryzuje zjawisko „nie-zawinionej niezgody”

W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku została rozwinięta przez amerykańskich realistów teza o nieokreśloności prawa (tzw. legal indeterminacy) 1. W latach osiemdziesiątych XX wieku teza ta zyskała większą popularność, została wskrzeszona i uaktualniona przez przedstawicieli ruchu Critical Legal Studies (CLS), aby słu-żyć jako oręż w walce przeciwko liberalizmowi prawniczemu 2 . Na poparcie tej teorii powoływano przypadki, jak poniżej:A) Kobieta mieszkająca na wsi choruje i dzwoni po pomoc do lekarza rodzinnego, który jest jednocześnie jedynym lekarzem w okolicy. Jednak lekarz ma dzień wolny i nie odpowiada na telefon. Stan kobiety pogarsza się, a żaden inny lekarz nie może przybyć w odpowiednim czasie. W końcu kobieta umiera. Lekarz zostaje pozwany za nieudzielenie kobiecie pomocy.W prawie amerykańskim istnieje jednak zasada, że nie ponosi odpowiedzialności podmiot, który nie był związany aktualną umową 1 Amerykańscy realiści powoływali wówczas argument nieokreśloności prawa, termin legal determinacy w obecnej formule pojawił się po raz pierwszy w latach sześćdziesiątych XX wieku, rozpowszechniony został jednak 20 lat później za sprawą tzw. Crits, przedstawicieli ruchu Critical Legal Studies.2 J. Hasnas, Back

No abstract