Η έρευνα σε πρωτογενείς (αρχειακές) και δευτερογενείς δημοσιευθείσες πηγές (εφημερίδες, περιοδικά, αυτοτελείς ειδικές ή ευρύτερες εργασίες) έφερε στη δημοσιότητα ένα πλήθος γιατρών, νοσοκομειακών ή και εκείνων που σε ιδιωτικό επίπεδο άσκησαν το λειτούργημα του γιατρού στα Επτάνησα κατά τη χρονική περίοδο 1864-1940, που ανέρχεται στους 531 κατανεμημένους κατά νησί ως ακολούθως: Ζάκυνθος 193, Κέρκυρα και Παξοί 220, Ιθάκη 45, Λευκάδα 73. Εντοπίσθηκε ένα πλήθος στοιχείων για τις σπουδές τους, την επαγγελματική και κοινωνική δραστηριότητά τους,τις δημοσιευμένες εργασίες τους. Επίσης επισημάνθηκαν δημόσια νοσηλευτικά Ιδρύματα (Αστικά Νοσοκομεία, Στρατιωτικά Νοσοκομεία, Ψυχιατρεία), καθώς και κλινικές ιδιωτικού χαρακτήρα, κυρίως στην Κέρκυρα, όπου οι ιδιωτικές κλινικές είχαν αναπτύξει αξιόλογη νοσηλευτική δράση, όπως λ.χ. ήταν οι κλινικές του Γ. Βλάση, του Ν. Αρλιώτη, του Ούγου Γιαλλινά, και στην Κεφαλονιά του Ξενοκράτη Παξινόπουλου και του Σπύρου Πανά. Επισημάνθηκε ακόμη η ίδρυση, η οργάνωση και η λειτουργία νοσηλευτικών ιδρυμάτων στην πόλη της Κέρκυρας με ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά με εκπληκτική κοινωνική προσφορά, όπως το Ιατρείο, το οποίο οργανώθηκε από την Ιατροχειρουργική Εταιρεία Κερκύρας το 1876, το Παράρτημα του Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας του Παιδιού που ιδρύθηκε το 1929 και άρχισε να λειτουργεί το 1930 με εξακτίνωση δραστηριοτήτων και στα περίχωρα, όπως λ.χ. στην περιοχή της Λευκίμης και στην Κοινότητα Ανεμομύλου. Στην οργάνωση και τη λειτουργία των περιφερειακών Ιδρυμάτων συχνά συμμετείχαν και τοπικοί παράγοντες, όπως λ.χ. οι κοινοτάρχες, οι ιερείς ή λειτουργούντες σύλλογοι. Επιδημίες, τέλος, θανατηφόρες, που μάστιζαν κατά την περίοδο αυτή τον ελλαδικό χώρο, ιδιαίτερα τις πόλεις-λιμάνια, όπου προσέγγιζαν πλωτά επιβατηγά ή φορτηγά μέσα, επισημαίνονται και περιγράφονται στα Ιόνια νησιά και καταγράφεται ακόμη ο τρόπος αντιμετώπισής τους, τόσο από τους κρατικούς φορείς, όσο και από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ανάδειξη από την έρευνα έργου κοινωνικού, όπως η δωρεάν παροχή υπηρεσιών και η παροχή φαρμάκων από γιατρούς και φαρμακοποιούς, παρεχόμενο κυρίως σε παιδικό πληθυσμό, αλλά και ευρύτερα σε άπορες οικογένειες. Επίσης η προσφορά νοσοκομειακού εξοπλισμού από οργανωμένους φορείς ή και απλούς ιδιώτες. Όπως λ.χ. η ίδρυση και ο εξοπλισμός του Διαγνωστικού Κέντρου Ιθάκης.Τα νέα στοιχεία που επισημάνθηκαν και καταγράφηκαν προσεγγίζουν ποσοτικά το 85%, ενώ κατά ποσοστό 15% περίπου συμπληρώνουν, από παλαιότερη έρευνα, σημειωθείσες περιπτώσεις.