Mekânsal algı bağlamında şaşırtıcı bakış açıları ortaya koyan aydınlatma illüzyonları, iç mekân tasarımında gün geçtikçe daha yaygın bir rol üstlenmektedir. Yapılan çalışmada bu rolün ne olduğu ve ne oranda kullanıldığı soruları üzerinde durulmuştur. Amaç, aydınlatma ve illüzyon ilişkisinin mekâna nasıl yansıdığını tartışarak tasarımcılara farklı bakış açıları kazandıracak bir veri kümesi elde edebilmektir. Çalışmada öncelikle literatür analizi ile kuramsal çerçeve oluşturulmuştur. Ardından, belirlenen mekân örnekleri irdelenmiş, aydınlatma illüzyonunun iç mekânda hangi amaçlar doğrultusunda kullanıldığı sınıflandırılmıştır. Buna göre psikolojik ve fizyolojik illüzyon olarak iki türe ayrılan aydınlatma illüzyonu altında, toplam 10 illüzyon yaklaşımı olduğu görülmüştür. Son olarak, aydınlatma illüzyonu yaklaşımları örneklenmiş ve değerlendirilmiştir. Yapılan değerlendirmede mekânın işlevi ile illüzyon yaklaşımları arasında tercih edilme sebebi ile kullanım yoğunluğu açılarından ilişkiler bulunduğu belirlenmiştir.

Wabi-Sabi Zen felsefesinden izler taşıyan, Japon kültürüne ait tarihi 13. yüzyıla uzanan bir geleneksel estetik anlayışıdır. Günümüzde iç mekânlarda yaygın bir şekilde kullanılan, stil haline dönüşen bu estetik anlayış, özünde kusurları kabullenmek ve takdir etmek olarak ifade edilmektedir. Ancak Wabi-Sabi filolojik açıdan ele alındığında daha çok karmaşık kavramları, anlayışları ve düşünceleri kapsayan hem somut hem de soyut bir olgudur. Bu çalışmada Wabi-Sabi estetiğinin iç mekândaki ölçütlerinin neler olabileceği, bu ölçütlerin nasıl oluşturulabileceği sorularına cevaplar aranmıştır. Wabi-Sabi estetiği ile ilgili disiplinler arası bilimsel araştırmalarda içerik analizi yapılarak, kavram haritası oluşturulmuştur. Bu kavramlar sonucunda da Wabi-Sabi estetiğinin iç mekândaki ölçütleri üzerine bir öneri sunulmuştur. Elde edilen ölçütlerle çalışma kapsamında belirlenen 25 farklı iç mekân restorasyonu projesi üzerinde görsel analiz yapılmıştır. Sonuç olarak "Wabi Sabi" estetiğinin iç mekândaki uygulanabilirliği için ölçütlerin nasıl oluşturulabileceğine dair bir yöntem ve bu ölçütlerin neler olabileceğine dair bir öneri sunularak, ölçütlerin incelenen projelerdeki karşılıkları tespit edilmiştir.

Antalya’nın sit alanlarından biri olan Kaleiçi’nde, özgün plan tipine, yapım tekniğine ve kültürel dokuya sahip çok sayıda geleneksel konut bulunmaktadır. Roma, Bizans, Selçuklu ve Osmanlı Dönemi’nden günümüze kadar farklı kullanıcılar bu konutlarda yaşamlarını sürdürmüşlerdir. Farklı medeniyetlerin bölgede hüküm sürmesi, toplumların, yaşam biçimlerinin dolayısıyla da konutların değişimine neden olmuştur. Geçmişte geleneksel konutların yoğunlukta olduğu ve kent halkının konakladığı Kaleiçi bölgesi, günümüzde çoğunlukla turizm ve ticaret amaçlı kullanılmaktadır. Antalya’nın en önemli turizm bölgesi olan Kaleiçi, tarihi ve turizm değeri nedeniyle çalışma kapsamına alınmıştır. Bölgede yer alan en önemli konutlardan biri olan 19. Yy yapısı Ömer Lütfü Efendi Konağı, sit alanında yer alan en eski ve en büyük konaklardan biridir. 1989 yılında pansiyona çevrilen ve 14 yıl boyunca aynı işlev ile kullanılan yapı, çalışma alanı olarak belirlenmiştir. Çalışmanın amacı geleneksel konutun, iç mekanda oluşan değişimlerini belirlemek ve elde edilen verilerle kültürel mirasın gelecek nesillere özgün olarak ulaşabilmesi için restorasyon çalışmalarındaki doğru uygulamaların önemini vurgulamaktır. Çalışmanın sonucunda yapıya ait ulaşılabilen tüm veriler analiz edildiğinde; inşa edilen ek yapının plan şemasına büyük oranda etki ettiği, ayrıca bakımsızlık, yanlış uygulamalar ve yapının uzun süredir kullanılmamasının sonucu olarak cephede ve iç mekânda yıpranmaların meydana geldiği, karakteristiğini öne çıkaran özgün mimari elemanlarında da eksilmeler olduğu tespit edilmiştir.