The tension between "international order" and justice has long been a focus of critical attention of many scholars. Today, with the rise of the humanitarian crises, the debate is once again visible, and Turkish foreign policy is one of the most important areas of observation of this tension. Indeed, the U.S.-led invasion of Iraq in 2003 paved the way for Turkey to actively engage in regional affairs. Meanwhile, the need to bring human justice into world politics makes Turkish foreign policy decision makers operate on a much more humanitarian basis. Nevertheless, active humanitarian engagement poses an important challenge to traditional Turkish foreign policy as it is mainly based on the notion of "non-interference," as well as on the elementary components of international order, by raising suspicions on the intentions of the Turkish authorities. This article aims to explore the challenges Turkey has been facing since the U.S.-led invasion of Iraq, and diagnose Turkish foreign policy vis-à-vis Iraq in the shadow of the Syrian civil war from Hedley Bull's framework of "order" and "justice." It argues that Turkey's recent fluctuations in the Middle East could be linked to Turkey's failure to reconcile the requirements of "order" with those of "justice" and the Turkish governing party's (AKP) attempts to use justice as an important instrument to consolidate its power both in Turkey and in the Middle East.Examinando el impacto del acercamiento de Turquía en cara a Siria dentro de la política turca relacionada con Irak Resumen La tensi on entre el "orden internacional" y la justicia ha atraído hace mucho la atenci on crítica de muchos acad emicos. Hoy, con el incremento de la crisis humanitaria, el debate es de nuevo visible, y la política exterior turca es una de las areas m as importantes de observaci on en esta tensi on. Ciertamente, la invasi on en

No abstract

Realizm-İdealizm gelgiti, ABD'nin kuruluşundan bu yana dış politikası hakkında yapılan tartışmaların başında gelmektedir. Başta Thomas Jefferson olmak üzere, ABD'nin kurucu babalarının savunduğu insan hakları ve demokrasi gibi ideal değerlerin, dış politikada rehberlik etmekten çok, ABD karar alıcıları tarafından ABD'nin çıkarları uğuruna feda edildiği ve/veya araç olarak kullanıldığı ve bu sebeple de ABD'nin kendi kimliğinden/özünden uzaklaştığı fikri, söz konusu tartışmaların çoğunda bulunmaktadır. Tüm bu tartışmalar içerisinde, Soğuk Savaş'ın en hararetli dönemlerinden birinde başkanlık yapmış olan Jimmy Carter'ın, idealist duruşu nedeniyle, istisnai bir konuma sahip olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Böyle olmakla birlikte, 1979 senesinin meydan okumaları nedeniyle, Carter'ın bu idealizminin zayıfladığını ve hatta yok olduğunu söylemek mümkündür. Bu çalışma, Carter döneminin idealist seneleri olarak bilinen 1977-1978 döneminde ABD -Suudi Arabistan ilişkilerini inceleyecektir. Çalışmanın amacı, söz konusu idealizmin sınırlarını görebilmek ve bu sınırların arkasındaki nedenleri ABD yönetiminin iç yazışmalarında aramak ve ortaya koymaktır. Çalışmanın temel argümanı, ABD dış politikasında salt idealizm veya realizmin tek hâkim yaklaşım olmadığı, bu iki akımın çoğu zaman birbirinin içine geçtiği ve hatta birinin diğerinin aracı olarak kullanıldığı fikridir. Carter döneminin "en idealist" olarak bilinen 1977-1978 senelerinde dahi ABD'nin Suudi Arabistan ile olan ilişkilerinde var olan realist motifler, ABD'nin idealizminin sınırlarını gözler önüne sermektedir. Buna karşılık, Başkan Carter'ın Ortadoğu' da adil bir düzen ve Arap-İsrail barışı gibi idealist amaçları için realist adımlar attığı da ayrı bir gerçeklik olarak ortaya çıkmaktadır.

Öz Katar'ın terörizme ve İran'ın bölgesel müdahalelerine destek olması gerekçelerinden kaynaklanan Körfez bölgesindeki 2017 krizi, Körfez monarşileri arasında önemli bir çatlağa neden olmuştur. Bir tarafta Suudi Arabistan, Bahreyn ve Birleşik Arap Emirlikleri hattı, diğer taraftan ise Katar'ın bulunduğu bu kriz karşısında Trump yönetimi, taraf almadan gerginliği barışçı şekilde yatıştırmaya çalışmıştır. Bu makalenin amacı, ABD'nin Körfez monarşileri arasında çıkan son krizde benimsediği yaklaşımın nedenlerini, tarihsel bir açıdan anlamaktır. Makalenin temel argümanı, ABD'nin 2017'deki Körfez krizinde benimsediği yaklaşımın, Britanya'nın Körfez'den çekilme kararı akabinde Nixon yönetimi tarafından Körfez monarşilerine yönelik benimsemiş olduğu yaklaşımın türevi olduğudur. Bu makale aynı zamanda bu yaklaşımın, ABD dış politikasında Körfez'e yönelik süreklilik arz eden bir davranış örneği olduğunu da savunmaktadır. Bu amaca hizmet edecek şekilde, çalışmada kullanılacak temel kaynaklar, Britanya'nın Körfez bölgesinden çekilme kararını takiben bağımsızlıklarını kazanan Körfez ülkeleriyle ilgili yapılan ABD iç yazışmaları olacaktır. Başkan Richard Nixon dönemine denk gelen bu dönemde ABD'nin Körfez monarşilerine yönelik nasıl bir yaklaşım benimsediği, bu yaklaşımın nedenlerinin ne olduğu ve günümüzle bağlantısının nasıl kurulabileceği çalışmanın temel sorularıdır.

ABD Başkanı Barack Obama döneminde ABD dış politikasında Ortadoğu ve özellikle Suriye hakkında yapılan tartışmalar, 1953-1961 senesinde ABD Başkanı olan Dwight Eisenhower döneminde yapılan tartışmaları anımsatmaktadır. Obama'nın birkaç konuşmasında Eisenhower'ın sözlerine de atıfta bulunması, ABD'deki bazı uzman ve gazeteciler tarafından Obama'nın dış politika yaklaşımı açısından Eisenhower'a benzediği yorumlarının yapılmasına neden olmuştur. Bu çalışma, hem Eisenhower hem de Obama dönemlerinde Ortadoğu'da ayaklanma ve devrimlerin olduğu ortak gerçekliğinden hareket ederek, iki başkanın Ortadoğu ve özellikle de Suriye özelindeki yaklaşımlarının kıyaslanmasını hedeflemekte, var olan yorumlara akademik bir boyut kazandırma gayreti taşımaktadır.