Ulnar nerve instability without compression at the cubital tunnel is not common and even more rare is a dislocating nerve. We review the literature regarding the etiology of instability, its incidence and treatment. Snapping around the medial humeral epicondyle can also be caused by a subluxing medial head of the triceps. This pathology may be accompanied by symptoms from the ulnar nerve. Differential diagnosis even intraoperatively is therefore essential if effective treatment is to be given. We also present our own experience on the subject consisting of three cases, one of them with bilateral instability. In only one case there were clinical findings suggesting nerve compression. All laboratory and screening tests were normal, except for the nerve conduction studies in this one case. The main symptom was strong pain, especially during manual activities. Only two of the four subluxing nerves required surgical treatment which in our case was by anterior submuscular or subcutaneous transposition of the ulnar nerve. As diagnosis is not always easy and is usually made on clinical grounds, we also present a clinical test that we believe to be diagnostic for the situation.

Arthroscopically assisted anterior cruciate ligament reconstruction is regarded as a minimally invasive surgery with low morbidity but complications still occur. Reports of neurovascular injuries related to graft harvesting, tunnel placement, or graft fixation are limited. A rare case of peroneal nerve injury related to hardware used for graft fixation in the tibial in a 28-year-old female patient who underwent an anterior cruciate ligament reconstruction surgery using a patellar tendon graft (bone-tendon-bone graft) is presented. Post-operatively, the patient presented with clinical signs of peroneal nerve damage and a reduced range of motion of the knee. Plain radiographs of the knee showed the bicortical screw which used for tibial fixation of the graft, penetrating the fibula and projecting beyond the lateral cortex of the fibular neck. The patient was treated with removal of the hardware and the graft. Intensive physiotherapy resulted in gradual improvement and at 6 months after the second operation the patient regained full range of motion of the knee and almost full muscle strength performing her daily activities without any difficulty and she is at the moment unwilling to undergo further procedure.

Background. Strontium ranelate (StR) is an antiosteoporotic agent previously utilized for the enhancement of fracture union. We investigated the effects of StR on fracture healing using a rabbit model. Methods. Forty adult female rabbits were included in the study and were divided in 2 equal groups, according to StR treatment or untreated controls. All animals were subjected to osteotomy of the ulna, while the contralateral ulna remained intact and served as a control for the biomechanical assessment of fracture healing. Animals in the study group received 600 mg/kg/day of StR orally. All animals received ordinary food. At 2 and 4 weeks, all animals were euthanatized and the osteotomy sites were evaluated for healing through radiological, biomechanical, and histopathological studies. Results. The treatment group presented statistically significant higher callus diameter, total callus area, percentage of fibrous tissue ( p < 0.001 ), vessels/mm2, number of total vessels, and lower osteoclast number/mm2 ( p < 0.05 ) than the control group at 2 weeks. Additionally, the treatment group presented significantly higher percentages of new trabecular bone, vessels/mm2, osteoclast number/mm2, and lower values for callus diameter, as well as total callus area ( p < 0.05 ), than the control group at 4 weeks. At 4 weeks, in the treatment group, force applied ( p = 0.003 ), energy at failure ( p = 0.004 ), and load at failure ( p = 0.003 ) were all significantly higher in the forearm specimens with the osteotomized ulnae compared to those without. Radiological bone union was demonstrated for animals receiving StR at 4 weeks compared with controls ( p = 0.045 ). Conclusion. StR appears to enhance fracture healing but further studies are warranted in order to better elucidate the mechanisms and benefits of StR treatment.

Το Ρανελικό Στρόντιο(StR) είναι ένας αντι-οστεοπορωτικός παράγοντας που είχε χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν για την ενίσχυση της πώρωσης κατάγματος. Σκοπός της μελέτης ήταν η επίδραση του ρανελικού στροντίου στην πώρωση των μη παθολογικών καταγμάτων χρησιμοποιώντας ένα πειραματικό μοντέλο κονίκλου. Σαράντα ενήλικες θηλυκοί κόνικλοι συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη και χωρίστηκαν σε ομάδες, ομάδα παρέμβασης με ρανελικό στρόντιο και ομάδα ελέγχου- μαρτύρων χωρίς θεραπεία. Όλα τα ζώα υποβλήθηκαν σε οστεοτομία της ωλένης, ενώ η αντίπλευρη ωλένη παρέμεινε ανέπαφη και χρησίμευσε ως μάρτυρας για τη εμβιομηχανική εκτίμηση της θεραπείας του κατάγματος. Τα ζώα στην ομάδα παρέμβασης έλαβαν 600 mg / kg / ημέρα ρανελικό στρόντιο από το στόμα. Όλα τα ζώα έλαβαν συνηθισμένη τροφή για κονίκλους. Στις 2 και 4 εβδομάδες, όλα τα ζώα υποβλήθηκαν σε ευθανασία και οι θέσεις οστεοτομίας αξιολογήθηκαν για επούλωση μέσω ακτινολογικών, εμβιομηχανικών και ιστοπαθολογικών δοκιμασιών. Η ομάδα παρέμβασης παρουσίασε στατιστικά σημαντική υψηλότερη διάμετρο πώρου, συνολική επιφάνεια πώρου, ποσοστό ινώδους ιστού (p <0.001), αγγείων / mm2, αριθμό συνολικών αγγείων και μικρότερο αριθμό οστεοκλαστών / mm2 (p <0.05) από το ομάδα ελέγχου στις 2 εβδομάδες. Επιπλέον, η ομάδα παρέμβασης παρουσίασε σημαντικά υψηλότερα ποσοστά νέου δοκιδώδους οστού, αγγείων / mm2, αριθμού οστεοκλαστών / mm2 και χαμηλότερες τιμές για τη διάμετρο του πώρου, καθώς και τη συνολική επιφάνεια του πώρου (p <0.05), από την ομάδα ελέγχου στις 4 εβδομάδες. Στις 4 εβδομάδες, στην ομάδα παρέμβασης, η δύναμη που ασκήθηκε (p = 0. 003), η ενέργεια αστοχίας (p = 0. 004) και το φορτίο αστοχίας (p = 0. 003) ήταν όλα σημαντικά υψηλότερα στα δείγματα αντιβραχίου με οστεοτομία ωλένης σε σύγκριση με αυτά χωρίς οστεοτομία. Η ακτινολογική πώρωση των οστών αποδείχθηκε για ζώα που έλαβαν ρανελικό στρόντιο στις 4 εβδομάδες σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p = 0. 045). Η παρούσα μελέτη καταδεικνύει μια δυνητικά ευεργετική επίδραση ρανελικού στροντίου στην επούλωση του κατάγματος. Τα αποτελέσματα αυτά δημιουργούν νέες εναλλακτικές λύσεις για τη χρήση του ρανελικού στροντίου ως φαρμακολογικού παράγοντα με πιθανό ρόλο στην αποκατάσταση οστών που έχουν υποστεί κάταγμα. Απαιτούνται περαιτέρω μελέτες που θα αξιολογούν τον πιθανό ρόλο του φαρμάκου στην πώρωση των καταγμάτων.