Začetak komercijalizacije kosmičkog prostora početkom 21. veka, kao i briljantna ideja o razvoju standardizovane klase satelita doneli su mogućnost da se u svemirski klub, koji su do tada činile isključivo najveće naučne i tehnološke sile, proširi ulaskom zemalja koje nemaju resurse za direktan pristup kosmičkom prostoru. Na ovaj način su akademske institucije iz zemalja u razvoju i tranziciji dobile priliku da prošire svoje edukativne i istraživačke kapacitete uz minimalne troškove, pa čak i da participiraju u veoma ambicioznim misijama koje prevazilaze orbitalni prostor oko naše planete. Dalji razvoj ovog tržišta, kao i sve veći broj pristupačnih programa koji nude velike svemirske agencije vodi nastavku dosadašnjeg eksponencijalnog rasta participacije ovih zemalja u budućim svemirskim projektima, sto će posledično dovesti do dramatičnog rasta njihovog naučnog i tehnološkog nivoa.