Key messagePhytophthora infestansresistant somatic hybrids ofS. × michoacanum(+)S. tuberosumand autofused 4xS. × michoacanumwere obtained. Our material is promising to introgress resistance fromS. × michoacanuminto cultivated potato background.AbstractSolanum × michoacanum (Bitter.) Rydb. (mch) is a wild diploid (2n = 2x = 24) potato species derived from spontaneous cross of S. bulbocastanum and S. pinnatisectum. This hybrid is a 1 EBN (endosperm balance number) species and can cross effectively only with other 1 EBN species. Plants of mch are resistant to Phytophthora infestans (Mont) de Bary. To introgress late blight resistance genes from mch into S. tuberosum (tbr), genepool somatic hybridization between mch and susceptible diploid potato clones (2n = 2x = 24) or potato cultivar Rywal (2n = 4x = 48) was performed. In total 18,775 calli were obtained from postfusion products from which 1,482 formed shoots. The Simple Sequence Repeat (SSR), Cleaved Amplified Polymorphic Sequences (CAPS) and Random Amplified Polymorphic DNA (RAPD) analyses confirmed hybrid nature of 228 plants and 116 autofused 4xmch. After evaluation of morphological features, flowering, pollen stainability, tuberization and ploidy level, 118 somatic hybrids and 116 autofused 4xmch were tested for late blight resistance using the detached leaf assay. After two seasons of testing three somatic hybrids and 109 4xmch were resistant. Resistant forms have adequate pollen stainability for use in crossing programme and are a promising material useful for introgression resistance from mch into the cultivated potato background.

W latach 2006–2012 w IHAR — PIB w Radzikowie, w Pracowni Organizmów Kwarantan-nowych, oceniano diploidalne klony ziemniaka pod względem odporności na Synchytrium endobioticum (Schilb.) Perc. Klony te, wyselekcjonowane w IHAR — PIB w Młochowie, w Pracowni Genetyki, są mieszańcami międzygatunkowymi ziemniaka Solanum tuberosum powstałymi z udziałem dzikich i uprawnych gatunków Solanum. Klony testowano pod względem odporności na patotypy: 1(D1), 2(G1), 2(Ch1), 3(M1), 6(O1), 8(F1), 18(T1) i 39(P1) S. endobioticum, pochodzące z kolekcji Pracowni Organizmów Kwarantannowych. Testy oceny odporności na patotypy S. endobioticum wykonano zmodyfikowaną metodą Glynne-Lemmerzahla. Z 288 badanych klonów wyselekcjonowano 101 odpornych na patotyp 1(D1). Grupę 70 klonów testowano pod względem odporności na pięć patotypów 2(G1), 2(Ch1), 6(O1), 8(F1) i 18(T1) S. endobioticum, 44 z nich dodatkowo na patotyp 3(M1), a 22 klony dodatkowo na patotypy 3(M1) oraz 39(P1). W wyniku testów wyselekcjonowano siedem diploidalnych klonów ziemniaka jednocześnie odpornych na siedem wirulentnych patotypów S. endobioticum: 2(G1), 2(Ch1), 3(M1), 6(O1), 8(F1), 18(T1) i 39(P1). Są to wyjątkowo złożone rekombinanty pod względem odporności na patotypy S. endobioticum, jakich dotychczas nie opisano w innych pracach. Mieszańce te są materiałem do poszukiwania i lokalizacji na mapie genetycznej ziemniaka markerów sprzężonych z odpornością na poszczególne patotypy S. endobioticum. Odporne klony diploidalne charakteryzują się dobrym poziomem cech jakościowych i odpornościowych. Pięć z nich wytwarza męskie gamety o niezredukowanej liczbie chromosomów (gamety 2n), dzięki którym allele odporności na patotypy S. endobioticum można przekazać na poziom tetraploidalny w krzyżowaniach 4x × 2x.