W artykule omówiono funkcję rektora wyższego seminarium duchownego w świetle wyzwań współczesności i pryncypiów formacyjnych w dokumencie Konferencji Episkopatu Polski Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia z 2021 r. Zadania i przymioty rektora należy odczytywać w kontekście roli, jaką on spełnia we wspólnocie wychowawców i seminarzystów, a nie przez pryzmat jego pozycji administracyjnej. Misją rektora jest troska o to, aby formacja kandydatów do prezbiteratu przebiegała zgodnie z wymaganiami stawianymi przez Kościół. Rektor jest ukazany w Ratio jako koordynator działań wychowawczych w zarządzaniu seminarium. Podstawowym jego zadaniem jest kierowanie procesem weryfikacji realizacji celów wychowawczych przez seminarzystów na każdym etapie ich formacji oraz podczas skrutyniów. Na nim spoczywa także obowiązek przygotowania i czuwania nad przestrzeganiem statutu, programu formacyjnego i regulaminu wspólnoty seminaryjnej. W związku z zadaniami określonymi przez Ratio rektor powinien odznaczać się przymiotami takimi, jak: roztropność, mądrość, zrównoważenie, przygotowanie teologiczno-pedagogiczne oraz umiejętność odczytywania znaków czasu i wyzwań współczesności.

Cmentarz jest przestrzenią przenikania się profanum i sacrum, wartości kulturowych i religijnych. Celem niniejszego opracowania było syntetyczne ukazanie kulturowej i religijnej funkcji cmentarza. Zostały one przedstawione na kanwie dziejów, które podzielono na pięć charakterystycznych dla praktyk inhumacyjnych okresów: pochówki prehistoryczne, nekropolie poza miastem, cmentarze w miastach, pochówki w kościołach, nowe cmentarze poza miastem. Poza nielicznymi wyjątkami, w niniejszym opracowaniu ograniczono się głównie do analiz pochówków na terenie Europy Zachodniej. Wykorzystano materiał źródłowy i metodologię nauk humanistycznych (archeologii, historii, nauk o kulturze i religii) oraz nauk teologicznych. Na umiejscowienie i kształt nekropolii miała zawsze wpływ określona kultura danej społeczności, tradycja religijna, względy światopoglądowe, geograficzne i sanitarne. W tym sensie cmentarze są pomnikami cywilizacji i kultury oraz religii. Mimo zmieniających się w ciągu dziejów zasad inhumacji można stwierdzić, że kulturowa i religijna funkcja cmentarza należą do podstawowych  i niezastępowalnych. Wzajemnie się przenikają i twórczo kooperują.

Dwudziesty wiek przyniósł niezwykłe ożywienie zainteresowań historią. Widoczne jest zjawisko odnowienia zmysłu historycznego w różnych dziedzinach nauki i kultury. Historia zbawienia (historia sacra) koincyduje z historią świecką, uniwersalną, powszechną (historia profana). Fakt koekstensywności historia sacra i historia profana jest konsekwencją porządku Wcielenia. Nie znaczy to, że należy utożsamiać historię zbawienia z historią czysto ludzką, uniwersalną. Bóg wykorzystuje splot konkretnych wydarzeń historii ogólnej dla objawienia siebie, swej woli i swych planów. Historia uniwersalna jest nie tylko płaszczyzną, na której dokonuje się Objawienie i zbawienie, ale stanowi także medium demonstrationis Objawienia. Bóg bowiem objawił się w historiii przez historię, przez konkretne wydarzenia i słowa. Wykorzystał zwyczajny bieg historii powszechnej dla nadania jej faktom ściśle określonego znaczenia. W ten sposób zamanifestował również swą obecność w świecie. Jezus Chrystus – Wcielony Bóg jest nie tylko początkiem, centrumi wypełnieniem historia sacra, ale również historia profana.