The goal of this article is to explore the structure of the clausal “left periphery” with respect to a phenomenon that has so far only rarely been identified as a root‐clause phenomenon: emphatic topicalization (ET). It is a form of movement by which a phrase (not necessarily a wh‐phrase) targets the specifier of a complementizer. This movement prevents the CP complement from remaining in its embedded position. For convergence, the entire CP in which ET has applied must move to the left periphery of the clause that immediately dominates it. It is argued that this latter move is necessary because ET induces a feature that is only interpretable in the domain of illocutionary force, illocutionary force being a property of the utterance (i.e., typically of the root clause). The data come from the Bavarian dialect of German (Germanic) and from Bangla (Indo‐Aryan). In spite of the differences between these languages, the similarity of the constraints that are revealed by this study cannot be accidental. For Bangla, a typical wh‐in‐situ language, it is shown that the syntax of ET scope is to a large extent parallel to the syntax of wh‐scope. Thus, the syntax of wh‐scope can be argued to follow from general properties of the parametric choices made in Bangla (and perhaps in closely related languages).

No abstract

No abstract

No abstract

RESUMO Cele al dialogo inter la socilingvistikaj sciencoj kaj la Esperanto-kulturo Gravaj figuroj en la nuntempa Esperanto-kulturo lastatempe esprimadas interesiĝon pri utiligo de la rimedoj de avangardaj tendencoj en la moderna scienca kaj kultura mondo, kaj pri lanĉo de dialogo kun iliaj praktikantoj. Oni ĉi tie argumentas, ke, laǔ la inversa direkto, kelkaj fakuloj pri certaj specoj de sociaj kaj lingvistikaj esploroj (ekzemple la kritiko de scio, la genealogio de kulturaj formoj, la Sapira studo de etno-lingvistikaj formiĝoj kaj la universalaj antaǔsupozoj de tradukado inter ili, genera gramatiko) eble dezirus preni sur sin la seriozan studadon de Esperanto-kulturo. Ili povas lerni per tia serioza dialogo, čar ili trovos, ke iliaj propraj iniciatoj dividas kun tiu kulturo (kiel scia praktiko) multajn ŝlosilajn premisojn kaj celojn. Unu komuna celo estas maksimumigi multflankajn kaj simetriajn komunikajn praktikojn. La praktikaj kialoj por tio estas reliefigitaj en movadoj, kiuj montras seniluziliiĝon kun teknokrata progreso (ekzemple feminisimo, ekologio). La nuna referaĵo fokusiĝas je la teoria bazo de la partoprenema motivo komuna al tiaj movadoj, kaj pridiskutas Esperanto-kulturon en la kunteksto de tiu priokupiĝo. Specife, la verkinto proponas, ke Esperanto similas ŝipon, etnaj lingvoj similas landojn, kaj la troa emfazo je la solideco kaj kontinueco de "naciaj" lingvaj heredaĵoj estas signifa minaco, tie ci nomata Heredaĵismo kaj identi-gata kiel la komuna ideologio, de kiu socilingvistikaj fakuloj kaj esperantistoj evoluigadas esence la saman substancan kritikon. SOMMAIRE Vers un dialogue entre les sciences socio-linguistiques et la culture espérantiste Des persônalités importantes de la culture espérantiste contemporaine se sont interessées à l'idée d'utiliser les ressources que procurent les mouvements d'avant-garde de la communauté scientifique et culturelle contemporaine et à entamer un dialogue avec ceux-ci. Cet article démontre que, d'autre part, des savants engagés dans certains types de recherche sociale et linguistique (comme la critique de la connaissance, la généalogie des formes culturelles, l'étude sapirienne des formations ethnolingui-stiques et les présuppositions universelles de traduction entre elles, la socio-linguistique, la grammaire générative) semblent vouloir prendre au sérieux l'étude de la culture espérantiste. Un dialogue sérieux présenterait des chances à ces spécialistes, car ils réaliseraient que leurs propres entreprises présentent de nombreuses prémisses-clé, ainsi que de nombreux buts communs avec cette culture (en tant que praxis cognitive). L'un des buts qu'ils partagent est de développer au maximum les moyens de communication multiples et symmétriques. Les raisons pratiques justifiant ce fait apparaissent à la lumière de mouvements qui ont connu un désenchantement avec le progrès technocratique (féminisme, écologie etc.). Cette étude porte sur la base théorique du thème de participation que ces mouvements partagent, et étudie la culture espérantiste à la lumière de cette question. Plus spécifiquement, il est proposé que l'Espéranto est comme un bateau, les langues ethniques étant comme des pays; la surimportance donnée à la solidité et à la continuité des héritages linguistiques "nationaux" apparaît comme une menace d'importance, ici appelée patrimonialisme, et est presentée comme l'idéologie commune dont les savants sociolinguistiques et les espérantistes ont developpé essentiellement la même critique.