Introduction: The COVID-19 pandemic led to a lockdown period. Confinement periods have been related to unhealthy lifestyle behaviors. Our study aimed to determine weight change, changes in eating and exercise habits, the presence of depression and anxiety, and diabetes mellitus (DM) status in a cohort of patients with obesity. Methods: The study was undertaken in nine centers of Collaborative Obesity Management (COM) of the European Association for the Study of Obesity (EASO) in Turkey. An e-survey about weight change, eating habits, physical activity status, DM status, depression, and anxiety was completed by patients. The International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) score was used to determine physical activity in terms of metabolic equivalents (METs). A healthy nutrition coefficient was calculated from the different categories of food consumption. The Patient Health Questionaire (PHQ-9) and General Anxiety Disorder (GAD-7) were used for determining depression and anxiety, respectively. Results: Four hundred twenty-two patients (age 45±12.7 years, W/M=350/72) were included. The healthy nutrition coefficient before the pandemic was 38.9±6.2 and decreased to 38.1±6.4 during the pandemic (p<0.001). Two hundred twenty-nine (54.8%) patients gained weight, 54 (12.9%) were weight neutral, and 135 (32.3%) lost weight. Patients in the weight loss group had higher MET scores and higher healthy nutrition coefficients compared with the weight gain and weight-neutral groups (p<0.001). The PHQ and GAD scores were not different between the groups. Percent weight loss was related to healthy nutrition coefficient〈CI: 0.884 (0.821-0.951), p=0.001〉 and MET categories 〈CI: 0.408 (0.222-0.748), p=0.004〉. One hundred seventy patients had DM. Considering glycemic control, only 12 (8.4%) had fasting blood glucose <100 mg/dL and 36 (25.2%) had postprandial BG <160 mg/dL. When patients with and without DM were compared in terms of dietary compliance, MET category, weight loss status, PHQ scores, and GAD scores, only MET categories were different; 29 (11.7%) of patients in the nondiabetic group were in the highly active group compared with 5 (2.9%) in the diabetic group. Conclusion: The COVID-19 lockdown resulted in weight gain in about half of our patients, which was related to changes in physical activity and eating habits. Patients with DM who had moderate glycemic control were similar to the general population in terms of weight loss but were less active.

Amaç: 10-14 yaş çocukların hoşgörülü olma ve empati kurma becerisinin obez akranlarına tutumlarına etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metot: Zonguldak'da 380 öğrenciyle tanımlayıcı nedensel karşılaştırma çalışması olarak gerçekleştirilmiştir. Veriler "Çocuğa ilişkin Bilgi Formu", "Çocuklar ve Ergenler ilişkin Empati", "Hoşgörülü Davranış" ve "Obez Çocuklara Yönelik Tutum" ölçekleri ile toplanmıştır. Analizlerde SPSS Statistics 22 programı kullanılmıştır. Bulgular: Empatik ve hoşgörülü davranma becerileri arttıkça obez akranlarına yönelik tutumlarında (r=0,20 ve r=0,33) olumlu yönde artış belirlenmiştir. Sonuç: 10-14 yaş ortaöğretim öğrencilerinin hoşgörülü olma ve empati kurma becerisinin obez akranlarına yönelik tutumları üzerinde etkili olduğu sonucuna varılmıştır.

Amaç: Diabetes mellitus, sıklığı ve yarattığı sorunlar nedeniyle tüm dünyada önemi gittikçe artan toplumsal bir sağlık sorunudur. Burada bilinen diyabet hikayesi olmayan ve Oral Glukoz Tolerans Testi (OGTT) yapılacak risk faktörlü bireylerde prediyabet ve diabetes mellitus prevalansının araştırılmasını amaçladık. Gereç ve Yöntemler:Üçüncü basamak bir hastaneye başvuran ve diabetes mellitus açısından risk faktörü bulunduran bireylere OGTT yapılarak diyabetik ve prediyabetik (bozulmuş açlık glisemisi, bozulmuş glukoz toleransı) olguların oranı belirlendi. Olguların yaş, cinsiyet, açlık kan glukozu, OGTT 2.saat kan glukozu ve glikozile hemoglobin (A1C) değerleri belirlenerek cinsiyete göre farklılıklar araştırıldı. Glisemik tablo alt gruplarına göre karşılaştırmalar yapıldı. Bulgular:Oral glukoz tolerans testi ile risk faktörü bulunduran 187 olguda (%36,5) glukoz toleransı normal bulundu. Yeni diyabet tanısı 48 (% 9.4) olguda saptandı. Ayrıca 150 olguda (%29,3) Bozulmuş Açlık Glukozu (BAG), 48'inde (%9.4) Bozulmuş Glukoz Toleransı (BGT) ve 79'unda (%15.4) BAG ve BGT birlikteliği tespit edildi. Erkeklerin yaş, açlık kan glukozu, OGTT 2. saat glukozu ve A1C ortalamaları ile diabetes mellitus oranı kadınlara göre anlamlı olarak yüksekti (p<0.05). Diyabetik ve prediyabetiklerin yaş ortalamaları, açlık kan glukozu, OGTT 2. saat kan glukozu ile A1C ortalamaları anlamlı olarak yüksekti (p<0.05). Bu arada normal glukoz toleranslı ve prediyabetikler içerisinde kadın cinsiyet oranı belirgin yüksek iken diyabetiklerde erkek cinsiyet oranı daha yüksek bulundu.Sonuç: Diabetes mellitus ve prediyabet tanısı için OGTT tek başına önerilen bir testtir. Diyabet için risk faktörü pediyabet prevalansı toplumda yüksek ve cinsiyete göre farklılıklar göstermektedir. Oral glukoz tolerans testi yapılmış riskli gruplarda diabetes mellitus tanı prevalansımız toplumumuza ait bildirilenlere benzer oranda görünmektedir. Anahtar Sözcükler: Oral glukoz tolerans testi, Prediyabet, Diabetes mellitusABSTrAcT Aim: Diabetes mellitus is an increasingly public health problem all over the world, due to the frequency and problems it creates. We aimed to investigate the prevalence of prediabetes and diabetes mellitus in individuals with no known history of diabetes and risk factors for Oral Glucose Tolerance Test (OGTT). Material and Methods:The proportion of diabetic and prediabetic (impaired fasting glycemia, impaired glucose tolerance) cases was determined by performing OGTT on those who applied to a tertiary care hospital and had a risk factor for diabetes mellitus. The age, sex, fasting blood glucose, OGTT 2nd hour blood glucose and glycosylated hemoglobin (A1C) values of the cases were determined and differences according to sex were investigated. Comparisons were made according to glycemic subgroups.