Özel ve sosyal hayatı sınırlandıran bir dönem olan Covid-19 pandemi sürecinde çocuklar ve anne babalar uzun ve belirsiz bir süre karantina dönemi yaşadı. Bu araştırma anne babaların çocukları ile olan iletişimlerinde pandemi öncesi ve sırasında meydana gelen değişimi değerlendirmek amacıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacı tarafından hazırlanan Demografik Bilgi Formu ve Arabacı tarafından 2011 yılında geliştirilen Anne-Baba-Çocuk İletişimini Değerlendirme Aracı (ABÇİDA) kullanılmıştır. IBM SPSS Statistic 22 paket programı ile veriler analiz edilmiş, Covid-19 Pandemi öncesi ve Covid-19 Pandemi sırası arasındaki ilişkiyi belirlemek amacıyla Paired Sample T Testi kullanılmıştır. Araştırmaya 48-72 aylık çocuğa sahip 212 anne baba katılmıştır. Araştırma bulgularına göre anne - baba - çocuk iletişiminde konuşma, dinleme ve mesaj alt boyutlarında pandemi öncesi ve pandemi sırasında anlamlı farklılık görülmüştür. Araştırma bulgularına göre sosyal hayatın sınırlandırılması, anne babaların çocukları ile geçirdikleri sürenin artması, rutinlerinde meydana gelen ani değişikliklerin anne baba çocuk arasındaki iletişimi etkilediği ortaya çıkmıştır.

Bu araştırma 12-17 yaş çocuğa sahip annelerin dijital ebeveynlik tutumları ile aile-çocuk internet bağımlılığı arasındaki ilişkinin incelenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın yöntemini nicel araştırma yöntemlerinden ilişkisel tarama deseni, örneklemini ise 12-17 yaş çocuğa sahip 107 anne oluşturmaktadır. Veri toplamak amacıyla araştırmacılar tarafından hazırlanan “Kişisel Bilgi Formu”, “Dijital Ebeveynlik Tutum Ölçeği” ve “Aile-Çocuk İnternet Bağımlılığı Ölçeği” kullanılmıştır. Elde edilen veriler SPSS 22 paket programı kullanılarak analiz edilmiş, betimsel analizini yapmak amacıyla frekans dağılımları incelenmiştir. Değişkenler arasındaki ilişkiyi belirlemek için Spearman’s Korelasyon Testi kullanılmıştır. Çalışmaya katılan annelerin %50,5’i kız, %49,5’i erkek çocuğa sahipken, yaş ortalaması 14 olarak belirlenmiştir. Cinsiyet, teknolojik cihaz kullanım süresi, teknolojik cihaz kullanım kurallarının olması ve ölçeklerin alt boyutları arasında anlamlı bir ilişki olduğu belirlenmiştir.

Psychological resilience is defined as a person's ability to overcome problems in the face of difficult living conditions. During the Covid-19 pandemic, which is a rare epidemic period, in addition to emotional turmoil in adolescence, the period when development is the fastest, adolescents faced situations such as online education, curfews, loss of relatives, fear of getting sick. This study aims to determine the relationship between the level of fear of Covid-19 and the psychological resilience levels of adolescents. Adolescents are aged 14-18 were included in the study, which was conducted with the relational screening method. To determine adolescents' fear of Covid-19, the "Covid-19 Fear Scale" adapted to Turkish culture by Seller et al. (2020), and psychological resilience was evaluated by the "Psychological Resilience Scale" adapted to Turkish by Durak (2002). The study was conducted with a total of 45 adolescents, 28 girls, and 17 boys, between the ages of 14-18. Adolescents' Covid-19 fear levels, family support (r= -0.124; p=0.002), peer support (r=-0.185; p=0.002), determination to struggle (r=-0.235; p=0.00) and empathy ( r=-0.256; p=0.00) sub-dimensions were found to be negatively correlated. It was determined that there was a negative significant relationship between the fear of Covid-19 and the total resilience score (r=-0.563; p=0.00). In line with the findings of the study, it is seen that family support, peer support, determination to struggle, and empathy are effective in the Covid-19 fear levels of adolescents. It can be a guide for professionals working with adolescents in supporting the psychological resilience of adolescents in unexpected situations. Mixed design studies can be planned by expanding the sample in future studies. Keywords: Adolescence, Fear of Pandemic, Resilince