Türk Medeni Kanunu m. 175’te düzenlenen yoksulluk nafakası, boşanmanın mali sonuçları arasındadır ve bir bakım nafakası türüdür. TMK m. 175, boşanma yüzünden yoksulluğa düşecek olan eşin, diğer eşten mali gücü oranında süresiz olarak nafaka talep edebileceği düzenlemesini içermektedir. Madde metnindeki “süresiz” tabiri öğretide tartışmalara neden olmuştur. Yargıtay, TMK m. 175’i emredici hüküm olarak yorumlamakta ve “süresizlik” hususunda hâkimin takdir yetkisi olmadığından hareketle kararlar vermektedir. Süresiz yoksulluk nafakası, TMK m. 175 hükmüne dayanmamaktadır. Hüküm hem lafzen hem amaca göre incelendiğinde, bu sonucun açıkça ortada olduğu anlaşılmaktadır. Yoksulluk nafakasına süresiz olarak hükmedilmesi içerisinde “sürekli kadın lehine” nafaka sorununu da barındırmaktadır. Süresiz nafaka, uygulamada gerek nafaka borçlusu gerek nafaka alacaklısı açısından birçok mağduriyete sebep olmaktadır. Bu kapsamda anayasal hakların ve medeni hukuk anlamında kişilik haklarının ihlali gündeme gelmektedir. Boşanarak birbirleriyle olan her türlü ilişkinin bir an önce sona erdirilmesini talep eden eski eşleri, yoksulluk nafakası aracılığıyla bir ömür boyu karşı karşıya getirmek hakkaniyete aykırıdır. Sözü geçen bu mağduriyetleri önleyebilmek üzere bir defaya mahsus ödenen ve tazminat niteliği taşıyan bir “boşanma tazminatı”nın gündeme getirilmesi gerekmektedir.

Sorumluluğu ve Sınırlandırılması" başlıklı çalışmamızın konusu, esas itibariyle, CISG'de öngörülen tazminat sorumluluğu ve tazminat sorumluluğunun sınırlandırılmasıdır. CISG'de tazminat sorumluluğunu düzenleyen temel norm madde 74'tür. Aynı hükümde tazminat sorumluluğunun öngörülebilirlik ilkesi vasıtasıyla sınırlandırılacağı düzenlenmektedir. Tazmin edilecek zararların öngörülebilirlik ilkesiyle sınırlandırmasının en önemli sebebi, CISG tazminat sisteminde kabul edilen tam tazmin ilkesi ve kusursuz sorumluluk ilkesidir. Sözleşmeyi ihlal eden taraf, yoksun kalınan kar da dahil olmak üzere tüm zararlardan sorumludur. Öngörülebilirlik ilkesi, tazminat sorumluluğunun varlığını değil, var olan sorumluluğun kapsamını belirlemek amacıyla başvurulan bir ilkedir. Öngörünün aranacağı kişi, sözleşmeyi ihlal eden taraftır. Öngörülebilirliğin tespitinde kullanılacak ölçütler, objektif ve sübjektif ölçüttür. Öngörülebilirliğin tespitinde yararlanılacak esaslı unsurlar ise sözleşme hükümleri, ticari teamüller ve tarafların sahip olduğu atfedilen ya da fiili bilgidir. Öngörülebilirliğin aranacağı an, sözleşmenin kurulma anıdır.