Ülkemizin 20.yy başlarından itibaren mimarisinde çeşitli değişimler yaşanmıştır. 19.yy sonlarında dünyada betonarmedeki buluşlar, bu değişimlerde etkin rol oynamıştır. Osmanlı Devleti’nde ilk olarak 1800’lerin sonunda liman yapılarında kullanımı öngörülen beton 1900 başları itibarıyla sivil mimaride de kullanılmaya başlanmıştır. Betonun, bu dönemin ünlü mimarları tarafından kagir yapılardan esinlenilerek tercih edildiğini söylemek mümkündür. Ahşap yapıların dünyanın farklı ülkelerinde hem kırsalda hem kent merkezlerinde tercih edildiği görülmektedir. Kuzey Amerika’da yapılar 6 kata kadar geleneksel yöntemlerle ahşap strüktürlü inşa edilebilmektedir. Bunu ülkemiz için de düşündüğümüzde 3 büyük kentlerimiz olmak üzere diğer birçok kentimizdeki mevcut apartman yapılarının geleneksel yöntemlerle ve birtakım eklemelerle dönüştürülebilir olduğu ortaya çıkmaktadır. Az katlı yapılarda ise ahşap yapı zaten betonarme yapıya göre daha ideal bir çözümdür. Özetle ülkemizde 100 yıla yakındır betonarme odaklı mimari ve kent politikaları beton yığılmalarına neden olmuş ve geleneksel mimariden uzaklaştırmıştır. Bu durum, ülkemizin ve sosyal hayatımızın her alanında etkilerini göstermektedir. Betonarmenin getirdiği tek tip mimari ülkemiz için sürdürülebilir olmaktan çıkmıştır. Çalışma kapsamında betonarme ve ahşap yapıların, çevresel etkileri incelenmiş olup betonarme yapıların çevre ve kent politikaları açısından olumsuzluklar içerdiği ifade edilmiştir. Ülkemizde son derece yaygın olan betonarme yapım tekniğine alternatif olarak ahşap yapı önerisi ABD’deki örnekler ile sunulmuştur. Betonarme yapım tekniği temelli olan kent politikalarının sürdürülemez olduğu istatistikler kullanılarak ifade edilmiştir.

No abstract

Türkiye’deki yeraltı hatlarının düzenli bir şekilde ve belli standartlara uygun olarak dijital ortamda bulunmaması bu konuda bilgi kirliliğine neden olmaktadır. Bu belirsizlik ortamı kurum içi ya da kurumlar arası bilgi bütünleşmesinin sağlanamamasına neden olmuş, altyapıyla ilgili çalışmalarda özellikle İstanbul kapsamında çeşitli sorunlar oluşturarak, hizmet kalitesinde düşüklüğe yol açmıştır. Çalışmanın ilk bölümünde mevcut durumdan bahsedilerek çalışmanın amacına değinilmiştir. İkinci bölümde şehircilik ve kent planlamasının tanımları, İstanbul il sınırları içerisinde hizmet veren elektrik, su, doğalgaz ve telekomünikasyon sistemleri ve altyapı kurumları arası yasal dayanaklar incelenmiştir. Üçüncü bölümde kurumlar arası koordinasyon, mevcut sistemin işleyişi ve altyapıdaki teknik eksikliklerden bahsedilmiştir. Dördüncü bölümde; çalışmamızın temelini oluşturan Artırılmış Gerçeklik Teknolojisi irdelenmiş olup kazısız görüntüleme yöntemlerinden olan GPR teknolojisine değinilmiş, sahada gözlemlenen mevcut sorunlar analiz edilmiştir. Çalışmanın son bölümü olan 5. Bölümde ise; hedeflenen; “Sağlıklı ve Güvenli Altyapı” fikrinin oluşmasında kazısız görüntüleme yöntemleri ile elde edilen altyapı verilerinin ilgili teknolojiyle kıymetlendirilmesini esas alan bir yazılım ile kentsel planlama ve şehircilik yolunda önemli işlem kolaylığı sağlayacağı öngörüsünde bulunulmuştur.

21st century schools are defined as new generation schools. In recent years, studies on new generation schools in educational science have been created with the contributions of the discipline of architecture. In new generation schools, the learning environment can not be confined to classes. According to learning-oriented learning approaches, any environment that affects the learning process for children is the learning environment. In this context, the concept of “learning environment needs to be perceived from a new perspective beyond the concept adopted. The design of educational buildings should be conveyed to the students of architecture, the architects of the future, in the context of the new generation school and learning environment. Within the scope of this study, first year students of the department of architecture were asked to design a learning environment in accordance with the criteria of new generation learning environment design. Student studies were evaluated by the instructor and another faculty member and scored in the context of design criteria of the new generation learning environment. The application results were analyzed comparatively

İnşa edildikleri dönemde ana işlevleri sağlayan mekânlar, zamanla ihtiyaçları karşılayamamakta ve kullanım dışı kalmaktadır. Dönemin şartlarının değişmesi ve ilerlemesi ile birlikte özgün işlevini kaybederek atıl duruma düşen endüstri yapılarının yeniden işlevlendirilerek kente kazandırılması gerekmektedir. Endüstri yapıları, kültürel mirasımız olarak korunmalı, sürdürülebilirliği sağlanmalı ve gelecek kuşaklara aktarılmalıdır. Endüstri yapılarının yeni kimlikleri ile geri kazandırılmaları yoğun bir süreçtir. Dönüştürülen yapının yeni işlevinin gerçek anlamda hayat bulabilmesi, yaşama dahil olabilmesi ve benimsenebilmesi için kullanıcısında bulduğu karşılık oldukça önemlidir. Yeniden işlevlendirilecek mekânın insan üzerinde oluşturduğu algı, tüm boyutları ile değerlendirilerek dönüşümün gerçekleştirilmesi gerekmektedir. Bu sayede yapılar, özgün kimliklerini koruyarak yeni işlevleri ile insanda ve yaşamda karşılık bulabilecektir. Yapılan çalışmada endüstri yapılarından dönüştürülerek yeniden işlevlendirilmiş farklı işlevdeki yapıların insan üzerindeki mekân algısı ölçülerek değerlendirilmesi yapılmıştır. Verilen işleve göre katılımcının mekânı; eski ve yeni işlev kapsamında, iç mekân ve cephe bazında, fiziksel ve duygusal olarak algılamasına yönelik bulgulara yer verilmiş ve değerlendirmeler yapılmıştır.