Bütün dünya klasikleri arasında önemli bir yere sahip olan Firdevsî'nin Şehnâme'si Fars edebiyatının baş yapıtlarından biridir. Bir kahramanlık destanı kabul edilen bu eser yazıldığı dönemden itibaren Türk edebiyatının beslendiği en önemli kaynaklardan biri olmuştur. Özellikle sultanlara ve sair devlet adamlarına sunulmak üzere yazılan kasidelerde onların güçlü yönleri Şehnâme'deki kahramanlarla özdeşleştirilmiştir. On beş ve on altıncı yüzyıllarda bir övgü unsuru olarak karşımıza çıkan bu kahramanlar on yedinci yüzyıldan itibaren eski değerlerini yitirmeye başlamış hatta övülen şahıslar bu kahramanlardan katbekat üstün tutulmuştur. Bu makale Şehnâme kahramanlarının klasik Türk şiirindeki dönüşümünü ortaya koymak amacıyla yazılmıştır. Bu yapılırken de örneklemi oluşturmak için Şehnâme kahramanlarının farklı algılandığı dönemlerden iki önemli şair, on altıncı yüzyıldan Bâkî ve on sekizinci yüzyıldan Nedîm seçilmiştir. Bu şairlerin divanları taranmış ve Şehnâme kahramanlarına yer verilen beyitler tespit edilmiştir. Bu beyitlerle Bâkî'den Nedîm'e Şehnâme kahramanlarının klasik Türk şiirindeki yerinde nasıl bir dönüşüm meydana geldiği karşılaştırmalı olarak ortaya konulmaya çalışılmıştır.

İlk önce Araplarda ortaya çıkan daha sonra Farslara oradan da Türklere geçen aruz vezninin Türkçeye tatbikinde çeşitli sıkıntılar yaşanmıştır. Türkçede uzun sesin bulunmayışı bunun temel sebeplerindendir. Özellikle Eski Anadolu Türkçesinin geçerli olduğu dönemlerde bu sıkıntı şairleri kelimelerin imlâsına müdahale etmeye mecbur bırakmıştır. Böylelikle aruza bağlı gelişen bir imlâ uygulaması ortaya çıkmıştır. Aruz imlâsı da denilen bu uygulama genellikle içerisinde uzun ses barındırmayan Türkçe kelimeler için geçerlidir. Ancak yapılan çalışmalar gösteriyor ki sadece Türkçe kelimelerde değil Arapça ve Farsça kelimelerde de bir takım imlâ değişiklikleri yapılmıştır. Bu uygulama Türkçe kelimelerde genellikle kısa seslerin uzun okunmasını sağlamaya yönelikken Arapça ve Farsça kelimelerde uzun seslerin kısa okunmasına yöneliktir. Bu makalede Cemâl-i Halvetî’nin 15. yüzyılın ikinci yarısında kaleme aldığı Esrâr-ı Garîbe adlı mesnevisinin Kastamonu Yazma Eserler Kütüphanesi 37 Hk 145/2 numarada kayıtlı nüshası üzerinde müstensihin metnin istinsahında uyguladığı aruz imlâsı ve çeşitli aruz tasarrufları incelenmiştir.

Öz Türkler arasında en yaygın tarikatlardan biri olan Halvetiyye, nefsin kötülükten ve günahtan arındırılmasını esas almaktadır. Bunun için de etvâr-ı seb'a denilen metot kullanılmaktadır. Özellikle Halvetî tarikatına mensup çoğu mutasavvıf nefsin yedi mertebesine işaret eden bu yedi tavır üzerine pek çok eser kaleme almıştır. Bu tarikatın önemli isimlerinden olan Cemâl-i Halvetî'nin de konuyla ilgili birkaç risâlesi olduğu bilinmektedir. Ayrıca son dönemde yayımlanmış olan Esrâr-ı Garîbe adlı mesnevisinde de bu konuyu ele aldığı tespit edilmiştir. Esrâr-ı Garîbe klasik mesnevi tertibine uygun olarak yazılmıştır. Tevhidle başlayan eser sırasıyla Hz. Peygamber (sav), Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hüseyin için yazılan na'tlerle devam etmektedir. Ardından eseri kaleme alma sebebinden bahseden şair Âgâz-ı Kitâb başlığıyla asıl konuya geçmiştir. Bu bölümde önce tasavvufî olarak kalbin yedi tavrına sonra her tavrın arkasından o tavırla ilgili bir hikâyeye yer vermiştir. Bölümün sonuna doğru kalplerin tavırlarının temsillerini tek tek ele almış, yedi peygamberi yedi tavrın temsili olarak belirlemiştir. Şair her tavrı Kur'an'dan ayetlerle de desteklemiştir. Bu çalışmada Cemâl-i Halvetî'nin Esrâr-ı Garîbe adlı mesnevisi Halvetiyye'deki etvâr-ı seb'a yazma geleneği açısından değerlendirilmiş ve bu gelenek içerisindeki önemi ortaya konulmuştur. Anahtar Kelimeler: Halvetiyye, Etvâr-ı Seb'a, Cemâl-i Halvetî, Esrâr-ı Garîbe, mesnevi. Abstract Evaluation of Esrar-ı Garibe of Camal-ı Halvati According to the Writing Tradition of Seven Attitudes in HalvatiyeHalvatiye is one of the most common sects amongst Turks. It is based on purifying the nafs from evil and sin. Hence, seven attitudes method has been used. Especially Halvatiye sect authors wrote alot of works on seven attitudes, countering seven orders of nafs. It has been known that founder of Halvatiye Camal-i Halvati wrote some tractates on this subject. Besides, he evaluated this subject at Esrar-ı Garibe. Esrar-ı Garibe was written according to the classical masnawi order. At the beginning there has ARAŞTIRMA Research Dr.Öğr.Üyesi Şerife AĞARI İstem, 17/34 (2019): 421-436.been a subject on tawhid/ monoteism. Later there have been naats on Prophet Muhammad, Abu Bakr, Omar, Osman, Ali, Hasan and Husayn. And then, the author has described the aim of writing this book. At last, under the title of Agaz-ı Kitab, he has begun the main subject. At this chapter, he has dealt with the seven attitudes and at the end of the every attitude, he has told a story about the attitude. Later, he has determined seven prophets for every attitude. At the end of the every chapter, he has explained Qoran verses. In this article, Esrar-ı Garibe of Camal-i Halvati has been evaluated according to the writing tradition of seven attitudes in Halvatiye and explained the importance of this tradition.

Reviews are from rich sources for our literature and culture. Except for literary texts, these reviews give us a lot of information about life. Besides, they are as national treasures, informing us on enjoyments, social life, beliefs and traditions of the period. They also give us information about author's personal enjoyments, knowledges. At the same time, inform us on different periods because they may stroll from hand to hand. Reviews are differently classified according to their contents. The most colorful one is having mixed content reviews. Because, they have different subjects as literature, history, foods, prayers, religious information, curative plans.