Objective Endothelial dysfunction plays an important role in the development of diabetic retinopathy. The aim of this study was to evaluate endothelial dysfunction using different approaches in patients with type 1 diabete mellitus with early stages of diabetic retinopathy. For this purpose, we investigated the serum levels of cellular adhesion molecules, including intercellular adhesion molecule (ICAM-1), vascular cell adhesion molecule (VCAM-1) and endothelin-1 (ET-1), which have emerged as specific markers of endothelial dysfunction, and measured the flow-mediated dilatation (FMD), a noninvasive technique used to evaluate endothelial dysfunction. Methods The study group included 59 patients with type 1 diabetes mellitus (DM) and 30 age-matched healthy control subjects. The diabetic patients were divided into two groups according to the ophthalmoscopic findings: Group 1, composed of type 1 diabetic patients having no signs of diabetic retinopathy (DRP), and Group 2, composed of type 1 diabetic patients having findings of the early stages of nonproliferative diabetic retinopathy (NPDR). Results The serum levels of ET-1 (fmol/mL), ICAM-1 (ng/mL) and VCAM-1 (ng/mL) were 8.52±0.699 vs. 478.39±46.22 vs. 728.64±35.081 in the patients without retinopathy, 8.91±1.354 vs. 451.79±48.262 vs. 863.59±62.37 in the diabetic patients with NPDR and 10.73±1.04 vs. 608.15±74.92 vs. 872.95±57.63 in the control group. There were no significant differences in the serum levels of the three molecules between the groups. The FMD values were 6.51±0.46% in the diabetic patients without retinopathy, 6.66±0.29% in the diabetic patients with NPDR and 6.68±0.51% in the control group. No significant differences were found between the groups. Conclusion The early stages of diabetic retinopathy cannot be considered in the evaluation of systemic markers of endothelial dysfunction.

We observe increased retinal thickness in parafoveal areas in patients on HCQ therapy at short term. Its clinical significance may be apparent in longer follow up studies.

Both PRK and LASEK are safe and effective in myopic corneas having thin residual thickness.

No abstract

Düşük ve orta dereceli miyop olgularda ortokeratolojinin etkinliğinin değerlendirilmesi. Ge reç ve Yön tem: Kliniğimize uzağı bulanık görme şikayetiyle başvuran 6 erkek, 7 kadın olgunun 26 gözü prospektif olarak değerlendirildi. Olgularımızda 26 gözün sferik eşdeğerleri ortalama-3,87±1,35 D (-7-(-2,25) idi. Olguların keratometrik değerleri, ambient pupil, mezopik pupil ve düzeltilmiş en iyi görme keskinliklerinin (DEİGK) elde edildiği otorefraktometre değerleri temel alınarak kişiye özel yarı sert, gaz geçirgen gece lensleri Gelflex (Avustralya) uygulandı. Tüm olgularda 1. gün, 1. hafta, 1. ay ve 3. ay ve 6.ayda düzeltilmemiş (DGK) ve DEİGK, refraksiyon, keratometri, korneal topografi, biomikroskopi, göz içi basınç ölçümleri değerlendirildi. Sonuçlar: Ortokeratoloji (Orto-K) lens uygulama öncesi ortalama DGK 1,08±0,24 (0,4-1,3) logMAR iken, Orto-K sonrası 1. haftada 0,24±0,27 (0-1) logMAR idi. DEİGK, Orto-K öncesinde de, sonrasındaki 1. haftada da 0,01±0,07 (0-0,4) logMAR idi. Olgularımızın 1. ay ortalama DGK'ları 0,11±0,19 (0-0,8) logMAR iken, ortalama DEİGK 0,018±0,08 (0-0,4) logMAR idi. Olgularımızda herhangi bir oftalmolojik komplikasyonla karşılaşılmadı. Tar t›fl ma: Orto-K düşük ve orta dereceli miyopinin düzeltilmesinde cerrahiyi düşünmeyen ve gündüz gözlük veya kontakt lens kullanmak istemeyen hastalar için güvenilir ve etkili bir yöntemdir.