No abstract

Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym wykonując normę wyrażoną w art.68 Konstytucji RP, który stanowi, że „każdy ma prawo do ochrony zdrowia”, nakłada na zespoły ratownictwa medycznego obowiązek zapewnienia pomocy „każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego”. Katalog zdarzeń medycznych i towarzyszących im sytuacji klinicznych, w których dochodzi do interwencji zespołów ratownictwa, wciąż poszerza się. Znaczący ich odsetek dotyczy wezwań do osób wykazujących zaburzenia psychiczne, pobudzonych psychoruchowo, często o ograniczonej zdolności do rozpoznawania swoich czynów, których zachowania agresywne skierowane są zarówno do siebie jak i na zewnątrz. Wyposażenie kierownika podstawowego zespołu ratownictwa medycznego w kompetencje do samodzielnego stosowania i nadzorowania przymusu bezpośredniego jest istotnym zwiększeniem jego uprawnień, a także ważnym usprawnieniem organizacyjnym, gdyż dotąd, w sytuacjach udzielania pomocy bez lekarza, zespół ratownictwa medycznego nie mógł skutecznie interweniować i zachodziła konieczność wzywania zespołu specjalistycznego. Poza tym, przyznanie ratownikowi medycznemu, expressis verbis, statusu „funkcjonariusza publicznego” w związku z wykonywaniem jego zadań służbowych, jest pożądanym działaniem ustawodawcy, mającym na względzie wzmocnienie ochrony tej grupy zawodowej, w szczególności, że podejmowane działania ratownicze odbywają się często bez zgody pacjenta, lub przy jego czynnym oporze. W pracy dokonano przeglądu aktualnie obowiązujących regulacji prawnych zawierających dyspozycje do zastosowania przymusu bezpośredniego przez zespoły ratownictwa medycznego.