Yer aldıkları tarihsel dönemin yapısı ve kültür politikasının belirlediği günümüz sanatında sanatçılar yeni arayışlar, yorumlar ve üretim yöntemlerini destekleyen yeni değerleri karşımıza çıkarır. Bu bağlamda, yazının sanatsal bir anlatım dili olarak kullanılmasına yol açan pratikler görülmüştür. Yazının güncel sanatta konumunun çeşitlilik göstermesi ile plastik, estetik ve kavramsallığı yanında yazının tek başına bile izleyenle buluştuğu yapıtlar çözümlenmesi gereken bir söyleme dönüşür. Günümüz sanatının çoksesli/çokkatmanlı yapılanması çoğu zaman algıyı zorlaştırdığından yapıtlar anlamsal dönüşümlere uğrayarak yoruma açık duruma gelmektedirler. Ancak yapıt ve izleyen arasındaki ilişki, algılanmadıkça gerçekleşmez. İzleyicinin algısına gereksinim duyan böyle bir çözümleme modelinde yazıdan, anlam oluşturma sürecinde, yapıtın değişik öznelerce alımlanması amacıyla yararlanılmıştır. Bu çalışmanın amacı, yazının anlamlandırma süreci üzerinden yola çıkarak, örnekleme alınan güncel eserlerin özel bir çözümlemesi yanında alıntılama, aktarma ve etkileşim süreci göz önünde bulundurup bu görüngüdeki işleyişlerine ve bileşenlerine ilişkin bir dizi saptama yapmak olacaktır. Bu çerçevede, sanat yapıtında verilmek istenen fikre yönelik ipucunu yazıyı kullanarak, eserler üreten James Webb, Sean Landers, Fiona Banner, Joseph Kosuth, On Kawara ve Erdem Taşdelen’e ait birer eserin çözümlemesi yapılmaktadır. Makale kapsamında görsel analizler, okumalar ve literatür taraması yapılarak veriler toplanmış ve derlenen veriler ışığında anlamlandırma sürecinde yazının kullanımı incelenerek söz konusu yapıtlar ve güncel sanat pratiklerindeki konumu ortaya konmaya çalışılmıştır. Bu çalışma güncel sanatta yazının kullanımını belirli dinamiklerle okuma ve ifade etme pratiğinin yerine, yeni bir öneri niteliği taşımaktadır.

Bu makale bilimsel etik ve kurallara uygun hazırlanmış ve intihal incelemesinden geçirilmiştir. Etik kurul onayı gerektirmemektedir.

Although it is possible to use common aesthetic theories in certain circumstances, it is not possible to explain the performative period in arts exactly. It is a difficult condition to understand that the most important point of this period, the work of art and the relationship between materiality and non-materiality, the object and subject arising from it become an event. A performative aesthetic must be developed to exhibit this in its own way. In the 1990s, there was a change in the research perspective of cultural studies. The performative elements of the culture ignored until this time came to the forefront. Performational aesthetics, which is common in the Anatolian tradition, which has acquired many cultural phenomena and act as research object and has embraced many cultures, takes its content from practice of experience and habits as it is in daily life. The aim of this study is to evaluate the concept of performative aesthetics based on prehistoric periods and to continue its permanence in a wide geographical area, at the outset in Anatolia in a contextual sense and to determine the reflection of this cultural tradition through Anatolian sampling.

ÖzŞiddet günümüz toplumlarının maruz kaldığı sosyal problemlerden biridir. Geçmişten günümüze çalışmalarında acı ve şiddeti görselleştiren sanatçı, 1960'lardan itibaren şiddeti performanslarla, beden sanatıyla, hazır nesneyle ve birçok disiplinler arası yaklaşımlarla gerçekleştirmiştir. Zihinsel ve bedensel sınırları zorlayıp çok sayıda eyleme imza atmışlardır.Bu makale sanatta acının ve şiddetin tarihini, şiddetin sanatta ve çeşitli disiplinlerdeki yerini inceler. Literatür tarama yöntemiyle ele alınacak çalışma 1960 tarihinden günümüze sanatçıların eserlerinin arka planındaki acı ve şiddet duygusunun sanatçının yaratma sürecindeki rolü ve şiddeti ele alış biçimleri irdelenir. Verilerin toplanması aşamasında, yaşamının bir döneminde acı ve şiddeti bizzat deneyimlemiş veya maruz kamış sanatçıların bu deneyimlerini yansıttıkları çalışmalar veya bedenini bir sanat eserinin parçası gibi kullanıp bedenlerine fiziksel şiddet uygulayan sanatçıların eserleri araştırılmıştır. Konunun sınırlılıkları içerisindeki şiddet ve acı sanatçıların bireysel veya toplumsal bunalım zamanlarında, üretim sürecine geçerek kendini yaratım sürecine yöneltmesinin ürünleridir. Konunun bütünündeki tema, acı ve şiddetin yaratıcılığı tetiklediği, yaratının da sanatçı üzerinde bir iyileşme sağladığıdır. Sanatsal yaratı, acıyla baş etmek için bir yol, bir çıkış oluşturur; sanat da var olmak için bir anlamda acıya ihtiyaç duyar. Böylelikle acının sanatı beslediği, sanatınsa acıyı dindirdiği söylenebilir.Anahtar Kelimeler: Acı, Şiddet, Sanat, Beden Sanatı AbstractViolence is a social problem which societies face nowadays. From past to present artists who visualized pain and violence in their works, after 1960's artists pictured violence with performances, physical actions, objects and also with various disciplines. Artists pushed their mental and physical boundaries and put signature to a great number of actions. This article focuses on pain and violence in history and the place of them in art and other disciplines. From the 1960's to these days this study is held with the technique of literary scanning, which is looking for pain and violence on the background of the artists' works, and artists' emotional state when they are trying to create and also how they handle violence. While gathering the data artists who had suffered from violence in their lifetime and others who used their bodies as a piece of art and tortured themselves in some ways and used this experience in their art work were well researched.