Amaç: Hemşireliğin iş mi yoksa meslek mi olduğu yıllardır tartışma konusudur. Bir iş meslekleşme ölçütlerini karşıladığı sürece meslek olabilmektir. Bu nedenle meslek ölçütlerine yönelik hemşirelerin görüşlerinin belirlenmesi meslekleşme sürecinde önemlidir. Bu çalışma, çocuk klinik/polikliniklerinde görev yapan hemşirelerin meslekleşme ölçütlerine yönelik görüşlerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: İlişki Arayıcı-Tanımlayıcı tipte olan bu çalışmanın evrenini çocuk klinik/polikliniklerinde görev yapmakta olan hemşireler oluşturmuştur. Çalışmada kartopu örnekleme yöntemi kullanılmıştır. Online veri toplama formunu eksiksiz olarak dolduran ve gönüllü olarak çalışmaya katılmayı kabul eden 217 hemşire ile çalışma tamamlanmıştır. Çalışmada veri toplamak amacıyla “Tanıtıcı Bilgi Formu” ve “Meslek Ölçütleri Bilgi Formu” kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde frekans dağılımları, tanımlayıcı istatistikler ve Ki-Kare Testi kullanılmıştır. Çalışmanın yürütülmesi amacıyla Etik Kurulu onayı alınmıştır. Bulgular: Hemşirelerin büyük çoğunluğu meslekleşme ölçütlerine yönelik eğitim almadığını, mesleki kurs/eğitim faaliyetlerine katıldığını, araştırma faaliyetlerine katıldığını, bakım uygulamalarından bağımsız kararlar alabildiğini ancak bu kararları uygulayamadığını, mesleki doyum yaşadığını, hemşirelik eğitiminin lisans düzeyinde olması ve hemşirelikte branşlaşma olması gerektiğini belirtmiştir. Mesleki kuruluş/derneklere üyeliğin düşük olduğu saptanmıştır. Yaş aralığı ile araştırma yapma/faaliyetlerine katılma ve mesleki dernek/kuruluş üyeliği olma; mezun olunan okul ile araştırma yapma/faaliyetlerine, dernek/kuruluş üyeliği, hemşirelik dergisi takip etme arasında ilişki bulunmuştur. Sonuç: Hemşirelerin meslek ölçütlerini karşılamada orta düzeyde olduğu belirlenmiştir. Hemşirelere meslekleşme ölçütlerine yönelik eğitimler verilmesi, hemşirelerin araştırma faaliyetlerine, kurs, sempozyum ve kongrelere katılması için teşvik edilmesi, bağımsız fonksiyonlarına yönelik eğitimler vererek mesleki otonominin kazandırılması, politikalar geliştirilerek hemşirelik eğitiminin lisans düzeyinde olması ve branşlaşmaya olanak sağlanması, mesleki dernek/kuruluşların tanıtım için organizasyonlar düzenlemesi önerilmektedir.

Amaç: Çocuk hastaların en iyi bakımı alabilmesi için kanıta dayalı uygulamaların kullanılması önemlidir. Bu araştırma çocuk hastanesinde çalışan hemşirelerin kanıta dayalı uygulamalara yönelik tutumlarının belirlenmesi amacıyla yapılmıştır.Yöntem: Analitik-kesitsel desende olan bu çalışma bir çocuk hastanesinde yürütülmüştür. Çalışmanın örneklemini bu çocuk hastanesinde görev yapmakta olan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 143 hemşire oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplamak amacıyla “Tanıtıcı Bilgi Formu’’ ve “Kanıta Dayalı Uygulama Tutum Ölçeği-50 Maddelik Versiyon’’ kullanılmıştır. Verilerin analizinde sıklık ve tanımlayıcı istatistiklerin yanı sıra Kolmogorov Smirnov testi, Kruskal Wallis testi, Mann Whitney U testi, Bağımsız Örneklem T Testi kullanılmıştır. Çalışmanın yürütülmesi amacıyla hastane Etik Kurulu’ndan onay alınmıştır. Bulgular: Çalışmadaki hemşirelerin %68.5’i kadın olup, katılımcıların yaş ortalaması 32.39±7.70 yıldır. Hemşirelerin ölçek toplam puan ortalaması 115.24±24.90’dır. Hemşirelerin yaş, nöbetli çalışma, haftalık çalışma süresi, cinsiyet, çalışma süresi, eğitim durumu, çalışma şekli, hemşirelik dergisi takip durumu ve araştırma yapma durumu ile ölçek toplam ortalama puanı arasında farklılık bulunmamaktadır (p>0.05). Eğitim durumu ile uyuşmazlık, sınırlılık, sorumluluk/yük alt boyut ortalama puanları arasında fark vardır (p<0.05).Sonuç: Bu çalışmada hemşirelerin kanıta dayalı uygulamalara yönelik tutumlarının orta düzeyde olduğu saptanmıştır. Kanıta dayalı uygulamalara yönelik rehberler oluşturulması ve kanıta dayalı bakım uygulamalarına yönelik eğitimlerin planlanması önerilmektedir.