Klasik iktisat teorisi ekonomik büyümenin var olan bütün sorunların çözümünü beraberinde getireceği düşüncesinden hareketle kalkınmayı sadece iktisadi değerler ile ilişkilendirmiştir. Ancak 1960’larla birlikte bu klasik yaklaşımın yoksulluk, açlık, eşitsizlik, doğal kaynakların tükenmesi, ekolojik felaketler gibi küresel sorunların çözümünden çok uzak olduğu anlaşılmaya başlanmış ve özellikle 1980’li yılların sonlarına doğru kalkınmanın, ekonomi, çevre ve sosyal boyutları ile ele alınması gerektiği ve kalkınmada sürdürülebilirliğinin gerekli olduğu anlayışı hâkim olmuştur. BM tarafından hazırlanan “Binyıl Kalkınma Hedefleri” ve devamı niteliğindeki “Gündem 2030: Sürdürülebilir Kalkınma Amaçları” bu anlayışın bir ürünüdür. Yerel ve küresel ölçekte sürdürülebilir kalkınmanın sağlanması için yapılan bu uluslararası çalışmalardan olumlu sonuçlar alınmıştır. Ancak buna rağmen bu konuda yapılan uluslararası çalışmaların birçok eksik yönü de bulunmaktadır. Bu çalışmada sürdürülebilir kalkınma ile ilgili temel kavramlar olan sürdürülebilirlik ve kalkınma kavramları üzerinden kavramsal bir çerçeve hazırlanmış, çalışmanın devamında Birleşmiş Milletler tarafından 2015 yılında yapılan “Sürdürülebilir Kalkınma Zirvesi” sonucunda 193 ülkenin uygulamayı taahhüt ettiği “2030 Sürdürülebilir Kalkınma Amaçları” eylem çağırısının sürdürülebilir kalkınmaya etkileri üzerine bir durum değerlendirmesi yapılmış ve uluslararası çalışmalara yapılan eleştirilere dikkat çekilmiştir.

Bölge kalkınma ajanslarının, ülkelerin öncelikli sorunlarından olan bölgeler arası eşitsizlikleri azaltmak, büyüme ve gelişmeyi sağlamak ve böylece ulusal kalkınmayı desteklemek gibi önemli misyonları vardır. Bu görevlerin ekonomik, verimli ve etkili bir şekilde yerine getirilebilmesi için ajansın sahip olduğu maddi ve maddi olmayan tüm kaynaklar oldukça önemlidir. Ancak yapılan çalışmalar, örgütler için maddi olmayan kaynakların niteliğinin daha önemli olduğunu ortaya koymuştur. Maddi olmayan kaynakların en değerlisi ise çalışanlardır. Günümüzde insan kaynağının niteliğinin artmasıyla örgütün performansının artacağı bilinmektedir. İnsan kaynağının niteliğinin artması ise doğru işe alım, eğitim ve geliştirme ile mümkündür. Kalkınma ajanslarının insan kaynağına yaptığı eğitim ve geliştirme yatırımı, hizmet verdikleri bölgenin ve topyekûn tüm ülkenin büyüme ve gelişme hedefine katkı sağlamaktadır. Bu bağlamda, çalışmanın amacı; bölgesel kalkınmanın sağlanmasında önemli bir yere sahip olan kalkınma ajansları tarafından sunulan hizmetlerin kalitesinin arttırılması için insan kaynağını nasıl eğittiğini ve geliştirdiğini anlamaktır. Çalışmanın ana sorusu “Kalkınma ajansları insan kaynaklarının eğitimi ve geliştirilmesi için ne yapmaktadır? sorusudur. Bu bağlamda, İpekyolu ve Dicle Kalkınma ajanslarının insan kaynaklarını eğitme ve geliştirme uygulamaları incelenmiş ve değerlendirilmiştir. Araştırma, nitel yaklaşım yöntemlerinden durum çalışması (bütüncül çoklu durum deseni) ile gerçekleştirilmiştir. Bulgulara, yapılandırılmış yüz yüze görüşme verileri ve ajansın internet sitesinden elde edilen doküman verilerinden faydalanılarak ulaşılmıştır. Verilerin betimsel analizi ile elde edilen bulgulara göre ajanslar; mevzuatın çizdiği çerçeve dâhilinde, eğitime ve çalışanların motivasyonuna önem veren, kendilerini geliştirmeleri için destek olan, onlara çeşitli yol ve yöntemlerle eğitim almaları konusunda imkânlar sağlayan bir politika izlemektedir. Geliştirme uygulamaları ise yeterli seviyede değildir. Bununla birlikte ajansların insan kaynaklarının eğitimi ve geliştirilmesinde birçok kamu kurumuna kıyasla daha sistematik ve istekli çalıştığı söylenebilir.