One of the most common assertion about reenactment is that it installs a form of “affective historiography.” Because reenactment engages the body in relating to the past, it adds corporeal, sensorial, emotional, or psychological dimensions to history in ways that books or documents allegedly cannot offer. This tendency, however, to regard reenactment as an alternative to traditional modes of historiography has led to an overemphasis on its immersive effects, at the expense of its epistemological potential. This chapter argues that even while dance reenactment might share with its more popular counterparts the appeal to sensory immediacy, it turns the format into an artistic strategy that exploits, rather than covers up, historical distance, which incites critical reflection on what it means to restage the past in terms of time and affect.

uit de bekende choreografie Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker in een videoclip kopieerde, stond de danswereld in rep en roer. Ook in de hedendaagse dans verhit de vraag naar artistiek eigendom de gemoederen. Timmy De Laet gaat op zoek naar de tegenstrijdige belangen en verschillende visies die meespelen in het debat over choreografisch auteursrecht. De letter van de wet biedt daarbij minder houvast dan het dansende lichaam. Het pleit wordt dan ook vaak eerder beslecht op het podium dan in de rechtszaal.

No abstract

No abstract

No abstract