No abstract

Cel pracyCelem badania było poszukiwanie związków pomiędzy psychicznymi reprezentacjami ciała (obrazem ciała, schematem ciała i poczuciem ciała) a retrospektywnie postrzeganymi postawami rodziców u pacjentów z zespołem jelita drażliwego.MetodaW badaniu udział wzięły 184 osoby dorosłe w wieku od 18 do 64 lat, w tym pacjenci z rozpoznaniem zespołu jelita drażliwego (IBS; N = 63), pacjenci z zapalnymi chorobami jelit (IBD; N = 60) oraz osoby zdrowe (N = 61). Badani uzupełniali Baterię Testów do Badania Reprezentacji Ja Cielesnego (B. Mirucka) oraz Kwestionariusz Dzieciństwa (J. Hardt, U.T. Egle i A. Engfer).Wyniki1. Pacjenci z IBS charakteryzują się słabiej rozwiniętymi reprezentacjami schematu ciała, obrazu ciała i poczucia ciała w porównaniu do osób zdrowych oraz niżej zorganizowanym schematem ciała i poczuciem ciała w porównaniu do pacjentów z IBD. 2. Pacjenci z IBS w zbliżony sposób do pacjentów z IBD i osób zdrowych opisują postawę swoich matek w okresie dzieciństwa. W porównaniu do osób zdrowych pacjenci z IBS przeżywają swoich ojców jako istotnie mniej ich kochających. 3. W grupie pacjentów z IBS występują związki między poczuciem ciała a retrospektywnie postrzeganą postawą miłości i kontroli ze strony tak matki jak i ojca.WnioskiPacjenci z zespołem jelita drażliwego prezentują niżej zorganizowane reprezentacje psychiczne ciała niż osoby zdrowe i pacjenci z zapalnymi chorobami jelit. W funkcjonowaniu psychospołecznym osób cierpiących na zespół jelita drażliwego ważna jest zwłaszcza reprezentacja poczucia ciała. Specyfika relacji z rodzicami w dzieciństwie u pacjentów z zespołem jelita drażliwego wydaje się znacząca, wymaga dalszych badań.

Cel pracyCelem pracy było znalezienie odpowiedzi na pytanie: czy podczas pandemii COVID-19 poczucie zagrożenia życia oraz lęk jako stan stanowią istotne predyktory zakłóceń psychicznego funkcjonowania Polaków w wieku 18-65 lat?MetodaW przekrojowym badaniu internetowym wzięło udział 1466 polskich respondentów (1074 kobiet, 73,3%) w wieku 18-65 lat. Wyodrębniono cztery grupy wiekowe (18-25; 26-35; 36-45; 46-65). Wszyscy uczestnicy wypełnili: Kwestionariusz Ogólnej Oceny Funkcjonowania (KOOF, ang. GFQ), Inwentarz Stanu Lęku (ang. STAI-S) oraz Skalę Poczucia Zagrożenia Życia (ang. GSTLS).WynikiNajmłodsi respondenci (w wieku 18-25 lat) w porównaniu ze wszystkimi starszymi uczestnikami badania przejawiali istotnie gorsze funkcjonowanie psychiczne, intensywniejszy lęk jako stan i silniejsze poczucie zagrożenia życia. Poczucie zagrożenia życia oraz lęk jako stan były istotnymi predyktorami doświadczania trudności psychicznych podczas epidemii COVID-19, przy czym lęk jako stan okazał się mediatorem relacji między poczuciem zagrożenia życia i trudności w psychicznym funkcjonowaniu.WnioskiWyniki badania wskazują, że osoby najmłodsze stanowią grupę ryzyka wystąpienia największych trudności psychicznych. Objawy psychopatologiczne w COVID-19 można w znacznym stopniu przewidzieć na podstawie dwóch rodzajów stanów emocjonalnych: poczucia zagrożenia życia i lęku jako stan.