The aim of the study was to assess the effectiveness of specially designed, empathy training for medical undergraduates, based on the principles of Person-Centered Approach.Within the context of the humanistic person-centered patient care, the experiential, 60-hour "Empathize with me, Doctor!" training program contains theory, personal development and skills development. Role plays, experiential exercises, self-awareness exercises, active listening practice and conduction of a person-centered interview constituted the training.Forty-two medical undergraduates (66% females; 29% fourth year of study, 40% fifth, 31% sixth) from the University of Ioannina in Greece applied and all of them completed the empathy training. Forty-five medical students comprised a similar according to age and year of studies control group.The Jefferson Scale of Physician Empathy (JSPE) was used to assess the empathic performance, and Cohen's d to assess the practical importance of any statistical difference.The JSPE mean score (and standard deviation) before, after and six months follow-up was 109.3(12.7), 121.1(9.0), 121.1(9.5), respectively. The before-after and before-follow-up difference was highly significant (CI95%, p<0.001 in both cases), and of great practical importance (d=1.072, d=1.052, respectively), while no decrease was observed six-months later (CI 95%, p=0.999, d<0.001). Control group reached a JSPE 108.7(10.5), similar to intervention group before training (CI95%, p=0.832), and highly different and important compared to after (CI 95%p<0.001; d=1.268) and follow-up (CI 95%, p<0.001; d=1.238) intervention scores.The "Empathize with me, Doctor!" improved significantly and importantly medical undergraduates' empathic performance, which was maintained intact for at least six months.

The aim of this study was to investigate how a detailed experiential empathy training program was experienced by medical undergraduates.Twelve medical undergraduates completed a 60-hour, experiential, person-centered training, aiming at improving their empathic performance. After the completion of the training they were interviewed, using semi-structured interviews with open questions, while Interpretative Phenomenological Analysis (IPA) was used to extract the emerged themes.IPA revealed one superordinate theme, i.e. the training as opportunity for actualization, and two subordinate themes, i.e. change in relating with others and self-concept reconstruction through introspection. The first subordinate theme had two components: change in relating with others regarding professional relationships and change related to personal relationships.IPA of students' transcripts revealed that the training was experienced by the students, as an opportunity to introspect, to deal with the obstacles occurring in their encounters with their patients, as a chance to eavesdrop to their inner needs and as a chance to actualize their potential.

Η σχέση γιατρού-ασθενή είναι το κυριότερο θεραπευτικό εργαλείο που διαθέτει ένας γιατρός στη φαρέτρα του κατά τη διάρκεια της κλινικής πράξης. Ωστόσο η σύγχρονη ιατρική δίνει έμφαση στις διαταραχές και τα συμπτώματα με αποτέλεσμα να υποσκάπτεται ο χρόνος που διαθέτει ένας επαγγελματίας υγείας προκειμένου να γνωρίσει τον ασθενή του. Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί το κατά πόσο η δημιουργία ενός βιωματικού εκπαιδευτικού προγράμματος στην ενσυναίσθηση, θα έχει ουσιαστική επίδραση στην ενσυναισθητική συμπεριφορά των συμμετεχόντων. Δημιουργήθηκε ένα πρότυπο βιωματικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στόχος του οποίου ήταν η ενίσχυση της ενσυναίσθητης κατανόησης. Η διάρκειά του ήταν 60 ώρες, κατανεμημένες σε 3 τριήμερα. Οι τρεις άξονες στους οποίους κυμάνθηκε η παρέμβαση ήταν η θεωρία, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και η προσωπική ανάπτυξη. Η ενσυναίσθηση μετρήθηκε με την κλίμακα αυτοβαθμών ενσυναίσθησης κατά Jefferson, ενώ έγιναν ημιδομημένες συνεντεύξεις με τους συμμετέχοντες. Κατά τη διάρκεια τριών συνεχόμενων εξαμήνων, 42 φοιτητές ιατρικής ολοκλήρωσαν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Έλα στη θέση μου, Γιατρέ!» εκ των οποίων οι 15 ήταν άνδρες. Την ομάδα ελέγχου απάρτιζαν 45 φοιτητές εκ των οποίων οι 15 ήταν άνδρες. Οι δύο ομάδες δεν είχαν διαφορές αναφορικά με το γένος τους (p=0.878) και το έτος σπουδών (p=0.43). Ο μέσος όρος των αυτοβαθμών ενσυναίσθησης που σημείωσαν οι φοιτητές πριν την εκπαίδευση ήταν 109.3 (12.7), μετά την εκπαίδευση ήταν 121.1 (9.0) και έξι μήνες μετά ήταν 121.1 (9.5). Η διαφορά των μετρήσεων πριν και μετά ήταν στατιστικά σημαντική (p<0.0001) όπως επίσης σημαντική ήταν και η διαφορά μεταξύ των μετρήσεων πριν την παρέμβαση και έξι μήνες αργότερα (p<0.0001). Η διαφορά των μετρήσεων αμέσως μετά την εκπαίδευση και έξι μήνες αργότερα δεν ήταν στατιστικά σημαντική (p=0.999). Αντίστοιχα, το μέγεθος επίδρασης ήταν εξαιρετικά υψηλό στην πριν-μετά σύγκριση (d= 1.072) όπως και στην πριν και έξι μήνες αργότερα μέτρηση (d= 1.052). η σύγκριση μεταξύ της ομάδας ελέγχου και της ομάδας παρέμβασης ανέδειξε εξαιρετικά στατιστικά σημαντική διαφορά τόσο σε σχέση με τα σκορ μετά την παρέμβαση (p<0.0001) αλλά και έξι μήνες αργότερα (p<0.0001). Μεγάλη πρακτική σημαντικότητα προέκυψε από τις συγκρίσεις της ομάδας ελέγχου με τις μετρήσεις της ομάδας παρέμβασης αμέσως μετά την παρέμβαση και έξι μήνες αργότερα, με το μέγεθος επίδρασης να είναι d=1.268 και d=1.238 αντίστοιχα. Το «Έλα στη θέση μου, Γιατρέ» αποδείχθηκε ότι αύξησε την ενσυναίσθηση των συμμετεχόντων με στατιστικά σημαντικά αποτελέσματα αλλά και με πρακτική σημαντικότητα, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου όπου οι φοιτητές δεν έλαβαν καμία παρέμβαση. Ο συνδυασμός της θεωρίας με την προσωπική ανάπτυξη και την ανάπτυξη δεξιοτήτων μέσα από τη βιωματική μάθηση θεωρούμε ότι αποτέλεσαν τις συνθήκες που συντέλεσαν στα ισχυρά αποτελέσματα. η παρούσα μελέτη αποκάλυψε ότι η διαστρεβλωμένη αντίληψη για το τί είναι ενσυναίσθηση και πώς αυτή μπορεί να εκφραστεί οφείλεται στην άγνοια των συμμετεχόντων για την άγνοια που οι ίδιοι έχουν σε σχέση με τη δεξιότητα αυτή (η κατά Σωκράτη μεροληψία).

Έχει παρατηρηθεί ήδη από το 1936 από τους Von Neumann και Birkhoff ότι η κβαντική μηχανική χρειάζεται μια νέα λογική δομή, η οποία να διαφοροποιείται από την λογική του Boole της κλασικής μηχανικής. Σε αυτή τη διδακτορική διατριβή, θεωρούμε ότι αυτή η νέα λογική είναι η λογική των σχέσεων του C. S. Peirce, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι ταυτόσημη με τη θεωρία κατηγοριών. Αρχικά δείχνουμε ότι μπορούμε να αναπαραστήσουμε μια σχέση με ένα σπίνορ και στη συνέχεια χρησιμοποιούμε τον φορμαλισμό των Cartan και Penrose, όπου τα σπίνορς χρησιμοποιούνται στην αναπαράσταση των συμμετριών και του χωρόχρονου. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιούμε τα σπίνορς για να κατασκεύασουμε αναπαραστάσεις του κοσμικού φύλλου μιας χορδής και του χωρόχρονου Anti-de Sitter. Κατ' αυτόν τον τρόπο, στην περίπτωση της χορδής, λύνοντας άμεσα τους περιορισμούς χρησιμοποιούμε μόνο τους πραγματικούς βαθμούς ελευθερίας. Στη συνέχεια προχωρούμε ένα βήμα παραπάνω και θεωρούμε ότι τα σπίνορς δεν μας βοηθάνε απλά στην αναπαράσταση του χωρόχρονου αλλά, συγκροτούν και κατασκεύαζουν τον χωρόχρονο. Γνωρίζοντας ότι ένα σπίνορ μόνο του σχετίζεται με τον κώνο φωτός του χωρόχρονου Minkowski, αναζητήσαμε την γεωμετρία που προκύπτει από την σύζευξη δύο σπίνορς. Η σύζευξη δύο σπίνορς μπορεί να επιτευχθεί είτε ακολουθώντας την συνταγή του Majorana (σύζευξη δύο σπίνορς της ίδιας χειραλικότητας) είτε ακολουθώντας την συνταγή του Dirac (σύζευξη ανάμεσα ενός δεξιόστροφου και ενός αριστερόστροφου σπίνορ). Η σύζευξη τύπου Majorana αναπαράγει την γνωστή μας θεωρία κβαντικής σύμπλεξης. Από την άλλη πλευρά, η σύζευξη τύπου Dirac μας οδηγεί σε ένα χωρόχρονο με μια επιπλέον διάσταση, στην οποία συνυπάρχουν δύο μεμβράνες, με την απόσταση ανάμεσα τους να προσδιορίζεται από το μέγεθος της κβαντικής σύμπλεξης. Η μία μεμβράνη (η δική μας) φιλοξενεί αριστερόστροφα σωματίδια, ενώ η άλλη φιλοξενεί δεξιόστροφα σωματίδια. Σύμφωνα με την προσέγγισή μας, η συμμετρία αριστερά-δεξιά επιτυγχάνεται έχοντας την επιπλέον διάσταση να φιλοξενεί δύο “καθρεπτικές” μεμβράνες, ενώ με τον παραδοσιακό τρόπο επιτυγχάνεται εισάγοντας μια επιπλέον ομάδα βαθμίδας στην ενεργειακή έρημο πάνω από τις καθιερωμένες αλληλεπιδράσεις. Επίσης, το σωματίδιο του νετρίνο εμφανίζεται ως ο ιδανικός διαμεσολαβητής ανάμεσα στις δύο μεμβράνες. Τέλος, στα πλαίσια του μοντέλου μας, ότι υπάρχει στην άλλη μεμβράνη και στην επιπλέον διάσταση εμφανίζεται σε εμάς ως σκοτεινή ύλη ή σκοτεινή ενέργεια. Η προσέγγισή μας συνδέει λογική - κβαντική μηχανική - γεωμετρία και μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με θεμελιώδη ερωτήματα για την εξέλιξη του σύμπαντος.