Despite the fact that the group of sexual offenders remains a population which is still difficult to study, the results of current research are considered novel and interesting. Surprisingly, the very old descriptions applying to paraphilia, which is considered to be one of the reasons of sexual offences, appear to be accurate, especially in the context of similarities between impulsivity and pathologic sexual behaviors. Notably, the nomenclature concerning impulsivity enables a specific and reasonable description of behaviors associated with sexual offences. Moreover, the results of research studies show that it is the lack of inhibition, not pathologic arousal, which is the most important factor in the pathogenesis of forbidden sexual behaviors. In addition, it has been shown that behavioral manifestations of impulsivity (substance abuse, suicide attempts) appear commonly in sexual offenders. Mutual relationships between alcohol drinking, suicide attempts, history of child sexual abuse and sexual offences, both in symptomatologic and etiologic aspect, raise a suggestion that all these phenomena may share a common background of poor inhibitory control.

Próby ujednolicenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego wobec osób transpłciowych doświadczających dysforii płciowej po raz pierwszy podejmowane były w Polsce w latach osiemdziesiątych XX wieku. Nie zostały jednak uwieńczone publikacją w postaci odpowiednich wytycznych. Taki stan rzeczy był i wciąż jest źródłem odmiennej praktyki klinicznej realizowanej przez różnych specjalistów, którzy różnią się między innymi zakresem proponowanych badań diagnostycznych i kryteriami, które przyjmują jako przesłankę do wdrożenia medycznych działań afirmujących płeć (MDAP). Dodatkowo, w ostatnim dziesięcioleciu mamy do czynienia ze zmianą w postrzeganiu transpłciowości o niemal paradygmatycznym charakterze wyrażoną w kolejnych edycjach systemów diagnostycznych (DSM, ICD), z czym związane są równie fundamentalne zmiany w zasadach prowadzenia opieki zdrowotnej nad osobami transpłciowymi, które znalazły wyraz między innymi w Standardach Opieki opublikowanych przez WPATH w 2012 roku. Zrodziło to potrzebę sformułowania zaleceń dla specjalistów praktykujących w Polsce, aby przynajmniej częściowo uwzględnić wspomnianą ewolucję poglądów i zasad postępowania w odniesieniu do osób transpłciowych poszukujących pomocy w związku z doświadczaną dysforią płciową.