Latin Amerika ülkeleri örneği üzerinden başkanlık sistemlerinin demokrasi üzerinde olumsuz etkisi uzun süre tartışma konusu olmuştur. Sistemsel krizlerin çok sık yaşandığı Latin Amerika ülkelerinde, başkanların yasama ve yargının yetkilerinin bir kısmını gasp etmesi ve bu erklerin düzgün çalışmasını engelleyecek şekilde yetkilerini kullanması yaygın olarak gözlenmektedir. Bu çalışmanın amacı Latin Amerika’da uygulanan başkanlık sisteminin demokrasi düzeylerine ne tür bir etkide bulunduğunu ortaya çıkarmaktır. Latin Amerika ve Karayipler bölgesinden dört ülke -El Salvador, Uruguay, Meksika ve Brezilya- seçilerek başkanlık sistemlerinin işleyişi ve demokrasi göstergeleri karşılaştırılmıştır. Siyasal sistemi işlenmez kılan birçok etken olmasına rağmen çalışmada genel olarak siyasal kurumsal nedenlerden çıkan krizler ele alınmış ve başkanlık sisteminin Latin Amerika demokrasisi için başlıca sorunlardan biri olduğu önermesinin yeterince tutarlı olmadığı sonucuna varılmıştır.

Günümüzde Avrupa Birliği (AB) üyesi bir devlet olan Romanya; bağlı bir beylikten bağımsız bir monarşiye ve daha sonra yarım asırlık totaliter bir rejime olmak üzere tarihinde birkaç kez rejim geçişi yaşamıştır. Doğu Bloku’nun yıkılmasının ardından yeniden yapılanma ve demokratikleşme sürecine giren Romanya’da diğer bazı blok ülkelerinin yaşadığı bağımsız bir ulus-devlet olma aşamasının getirdiği birtakım güçlükler yaşanmamış fakat reform süreci yapısal sıkıntılarla geçmiştir. Romanya’da çoğu reformlar AB uyum ve katılım çerçevesinde yapılmış, anayasa yapım sürecinde AB’nin hızlandırıcı etkisi olmuştur. Yalnızca 2003 yılında kapsamlı bir değişikliğin söz konusu olduğu 1991 Anayasası, aşırı merkezî bürokratik bir yapıdan serbest piyasa ekonomisine, çoğulcu bir demokratik sisteme geçişin hukuki temeli olmuştur. Devlet kontrolünde merkezî bir ekonomiden serbest piyasa ekonomisine geçişte yüksek enflasyon, yüksek işsizlik oranları, gerileyen reel gelirler gibi büyük bir maliyete katlanmak zorunda kalmıştır. Romanya’nın siyasi ve ekonomik durumunun AB üyesi Doğu Avrupa ülkelerinin gerisinde kaldığı gözlenmektedir. Bu çalışmada, Romanya’nın komünizm sonrası yeniden yapılanma süreci ele alınmakta ve “post-otoriter” anayasacılık örneği olarak 1991 Anayasası, hükümet modeli ve hukuk sistemi değerlendirilmektedir. Çalışma, Romanya’nın demokratik rejime geçiş sürecini ve hükümet sistemini yaşanan anayasal ve siyasal krizler bağlamında analiz etmeyi amaçlamaktadır.

Although the strategy used by terrorist organizations and political parties is different, the most obvious thing in common is that they have a political goal. In countries where terrorism is widespread, it is observed that there are poverty, corruption, injustice in political representation, and instability, and non-inclusive political institutions. In order for a terrorist organization to abandon acts of violence, these reasons must be eliminated to a certain extent. Transformation of organizations to political parties takes place by combining structural and strategic factors. In this context, how and under what conditions a terrorist organization turns into a legal political party identity is the subject of this study. For this purpose, terrorist organizations with a long history and an important sociological basis examined comparatively. It has been observed that the transformation to political parties takes place through peace processes and self-dissolution. Negotiations with terrorist organizations can start under a combination of conditions as follows; realizing that no solution can be reached with violence, weakening the organization, the emergence of a serious need for reconciliation, the support of the national and international public opinion for this reconciliation, focusing on the solution of the factors that motivate the conflict