No abstract

Kayseri Lisesi, Kayseri'nin Geç-Osmanlı dönemi eserlerinden birisidir. Sahip olduğu neo-klasik mimari tarz ile Kayseri'nin taşınmaz kültür envanterlerinde yer almaktadır. Yapının Kayseri kent tarihi ve dokusundaki öneminden dolayı Kayseri Lisesi çalışma alanı olarak belirlenmiştir. Yapı, zamanın getirdiği ihtiyaçlar ve imkânlar doğrultusunda yeniden işlevlendirilmiş ve işlev değişimleri sonucunda da yapıda mekânsal değişiklikler meydana gelmiştir. Çalışmada yapının tarihi dokusu ve yapısal özellikleri ile geçmişten günümüze kadar yaşadığı değişimlerin ortaya koyulması hedeflenmektedir. Bu amaç doğrultusunda yapıya dair işlev değişimlerinin anlatıldığı plan ve fotoğrafların yer aldığı belgelere ulaşılmıştır. Bu belgelerin ışığında yapının geçirmiş olduğu değişim süreci ile işlev gereği yapılan mekânsal ihtiyaç ve müdahaleler oluşturulan analizler üzerinden irdelenmiştir. Çalışmada değerlendirme başlıklarına yönelik oluşturulan analiz çizelgeleri, yapının geçirmiş olduğu değişimleri aktaran bir kaynak olması yönüyle literatüre katkı sağlamaktadır. Yapının değişimi ve taşıdığı değerler incelendiğinde ise, yapının formunun ve yapısal özelliklerin neredeyse birçoğunun günümüze kadar taşındığı ama iç mekân malzeme özelliklerinin taşınmasında aynı duyarlılığın gösterilmediği, zaman içindeki mekânsal değişimlerin daha fazla olduğu sonucuna varılmıştır.

Background: Medical students are candidates for counseling tobacco addicts after graduation. In contrast, they have high rates of tobacco smoking. Aims: Therefore, we aimed to determine the prevalence and dynamics of tobacco smoking among medical students from all grades and to determine its relationship with sociodemographic factors and content of medical education in order to formulate effective tobacco control measures. Methods: A questionnaire prepared in cooperation with the 'World Health Organization' was applied as online to 697 medical students in 2020 as a randomized cross-sectional study covering all grades of the medical school. Tobacco Control lectures in school curriculum were also examined. Results: While 3.3% of the students smoked when they just started the school, smoking prevalence reached a peak value of 31% in the grade-2 and decreased to 23% in the grade-6. Of the 135 smokers, 43% smoked their first cigarette during their medical education. “Having smoker best friends” was the most important factor in starting smoking (OR:14.89, p<0.001). Of smokers 59.3% (n=80) want to quit smoking. Only 20.7% of students who tried to quit smoking received professional help. The smoking risk was 12.5-fold higher in students who tried to use hookahs than never tried (p<0.001). The students who are expected to receive sufficient quantity and quality education, took only 1-hour lecture on tobacco control in the first two years of school. Conclusion: Increased smoking rates indicate that psychosocial supporting mechanisms and tobacco control lectures should be developed to prevent students from starting smoking during the undergraduate medical education period.

Doğal ışık geçmişten günümüze kadar birçok mimar tarafından bir tasarım olgusu olarak ele alınarak tasarımlarında farklı ve özgün olarak kullanılmıştır. Günümüzde de gelişen teknoloji ve malzemelerle beraber ortaya konulan sistem ve uygulamalar doğal ışığın tasarım öğesi olarak kullanılmasına alternatif yollar sunmaktadır. Yakın dönemde tasarımlarında kullandığı sistem ve strüktürlerle ünlü mimar Jean Nouvel, gün ışığını etkin kullanımına özgün örnekler vermiştir. Yapıların mekânlarda oluşturduğu etki ve tasarım anlayışında doğal ışığın yeri; mekâna alınış ve kullanım biçimi yönüyle önemli veri kaynağı olacağı düşünüldüğünden, Jean Nouvel'in tasarımları çalışmada konu edinilmiştir. Tasarımcının; tasarım öğesi olarak doğal ışık üzerine genel eğilimlerinin izlenebileceği bir diyagram oluşturulmuştur. Bunun için Jean Nouvel'in, gün ışığını etkin kullandığı yapıları analiz edilmiştir. Sonuç olarak mekânda kullanılan doğal ışık mekâna karakteristik bir özellik katarak; mekânda ışık gölge oyunlarıyla hareketlilik, yüzeylerde desen oluşumu gibi unsurlar, mekânları anlamlandırıp yapı ile bütünleşmesine yardımcı olmaktadır. Işık sayesinde mekânlarda oluşan bu hareketlilik ve deneyimsel kurgular, kullanıcıların yapıyı ışık ile ilişkilendirmesini sağlamaktadır. Aynı şekilde ışığın yer değiştirici rolü ile mekâna sunduğu bu çeşitlilikler, onu mekânın yapı taşı haline getirmiştir