No abstract

Niniejszy artykuł stanowi interpretację powieści kanadyjskiej autorki Barbary Gowdy z 1998 roku zatytułowanej The White Bone (Biała kość). Akcja powieści toczy się w Kenii w latach 80. XX wieku – a więc w okresie największego w historii kraju „słoniobójstwa”. Jej bohaterami są właśnie słonie, poszukujące mitycznego Bezpiecznego Miejsca. Powieść Gowdy często klasyfikowana jest jako postkolonialna, bo narracja prowadzona jest na przekór dyskursowi kolonizacji. Jednocześnie stanowi ona próbę opowiedzenia doświadczenia słoni, narrator zaś staje się tu tłumaczem i łącznikiem między zwierzętami dwóch różnych gatunków. Wyobrażenia dotyczące tego, co zwierzę myśli i czuje zawsze odbywają się kosztem antropomorfizacji tego zwierzęcia. Przedstawiona tu analiza sugeruje jednak, że antropomorfizm nie musi pociągać za sobą antropocentryzmu, a może wskazywać drogę do empatii.

Canada is a beautiful country.All those wide open spaces. 1

The focus of this analysis is a representation of girlhood in Erin Bow’s 2010 novel Plain Kate. The novel has been categorized as “Young Adult Literature” which has come to indicate subversive and a transformative potential in that it often evokes traditional narrative models only to de- and re- construct them. The eponymous Plain Kate, therefore, is a prototypical Other: an ugly, orphaned and homeless girl who has to flee her hometown under the accusations of beinga witch. She is a transitional character and a boundary-crosser; as such she does not belong anywhere. Importantly, the story makes it clear that what transforms Kate into an outsider is, among other things, her gender, which is why the protagonist’s evolution from a child into an adult is shown through metaphors of the fluid female body. This paper aims to discuss the topography of girlhood on the example of Bow’s novel, focusing specifically on the questions of marginality, otherness, liminality, and transgression, inscribed in the category of Young Adult Literature.

The main aim of this article is to show how Gaétan Soucy's 1998 bestselling novel The Little Girl Who Was Too Fond of Matches both extends and complicates the Canadian Gothic tradition. The first part focuses on Canada as a "haunted culture," and attempts to identify the ghosts which haunt Canada and make themselves manifest in the nation's gothic literature. I ponder the postcolonial character of Canadian Gothic, and reflect on the representations of monstrous nature in Canada's early fiction. A short section is devoted to the characteristics of French-Canadian Gothic. The second part of my article proposes a reading of Soucy's novel which concentrates on gothic transgressions the story revolves around. One of my assumptions is that the novel invites ecocritical and ecofeminist interpretations, and that its representations of nature also reveal the subversive character of the text whose narrator, by her own admission, locates herself on the threshold of things.