Η παρούσα έρευνα εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στις αντιλήψεις 186 εφήβων για την τυπολογία του πατέρα τους (υποστηρικτικός, αυταρχικός, επιτρεπτικός και αυστηρός), τη συναισθηματική ρύθμιση (γνωστική επανεκτίμηση, εκφραστική καταστολή) και την ψυχοκοινωνική τους προσαρμογή (εσωτερικευμένες/εξωτερικευμένες δυσκολίες, φιλοκοινωνική συμπεριφορά). Οι αντιλήψεις των εφήβων για τον υποστηρικτικό πατρικό τύπο βρέθηκε να συσχετίζονται αρνητικά με τις δυσκολίες συμπεριφοράς (εσωτερικευμένες και εξωτερικευμένες) και με την εκφραστική καταστολή, ενώ οι αντιλήψεις τους για τον αυταρχικό και τον επιτρεπτικό αρνητικά με τη γνωστική επανεκτίμηση. Επιπρόσθετα, οι αντιλήψεις για τον υποστηρικτικό τύπο συσχετίζονται θετικά με τη γνωστική επανεκτίμηση, ενώ αυτές για τον επιτρεπτικό αρνητικά, και θετικά με τη φιλοκοινωνική συμπεριφορά. Οι στρατηγικές συναισθηματικής ρύθμισης των εφήβων συσχετίστηκαν με τις εσωτερικευμένες και τις εξωτερικευμένες δυσκολίες τους. Το φύλο βρέθηκε να διαφοροποιεί τις εσωτερικευμένες δυσκολίες και τη φιλοκοινωνική συμπεριφορά υπέρ των κοριτσιών τα οποία επιπλέον αντιλαμβάνονται τον πατέρα τους πιο επιτρεπτικό, ενώ τα αγόρια σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία στην εκφραστική καταστολή συγκριτικά με τα κορίτσια. Τέλος, η χαμηλή γνωστική επανεκτίμηση και η υψηλή εκφραστική καταστολή βρέθηκε να διαμεσολαβούν στις σχέσεις μεταξύ των αντιλήψεων για τον υποστηρικτικό, αυταρχικό και επιτρεπτικό πατρικό τύπο και των εσωτερικευμένων και εξωτερικευμένων δυσκολιών. Τα ευρήματα της παρούσας έρευνας συζητούνται ως προς τις πρακτικές τους προεκτάσεις.

Οι κοινωνικές συμπεριφορές που εμφανίζονται στο σχολικό περιβάλλον μπορούν να επηρεάσουν τα μαθησιακά αποτελέσματα. Η παρούσα έρευνα εξετάζει εάν οι αντιλήψεις των παιδιών για τη σχέση τους με τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς στο σχολείο σχετίζονται με τις πεποιθήσεις τους για τα κίνητρα μάθησης. Επιπλέον, εξετάζονται διαφορές στις παραπάνω μεταβλητές μεταξύ παιδιών δημοτικού σχολείου και γυμνασίου. Συγκεκριμένα, αξιολογήθηκαν οι αντιλήψεις των παιδιών για το βαθμό στον οποίο οι συμμαθητές και οι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζονται ως πηγές ψυχο-συναισθηματικής ασφάλειας στο χώρο του σχολείου, με βάση δύο ποιοτικά γνωρίσματα διαπροσωπικών σχέσεων: την αμοιβαία εμπιστοσύνη/ποιότητα στην επικοινωνία και την αποξένωση. Τα γενικά κίνητρα των παιδιών για μάθηση και σχολικές επιδόσεις, αξιολογήθηκαν με ερωτήσεις που αφορούσαν στο βαθμό προσήλωσης στα μαθήματα, τις προσδοκίες στη διαδικασία της μάθησης και τη συναισθηματική αποφασιστικότητα για διατήρηση καλών σχολικών επιδόσεων. Τριακόσιοι εξήντα μαθητές από 4 δημόσια δημοτικά σχολεία και γυμνάσια του νομού Αττικής (μέση ηλικία = 10,49 έτη, τ.α.= 0,50, 51,1% αγόρια) συμμετείχαν στην έρευνα. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η αντιλαμβανόμενη αμοιβαία εμπιστοσύνη/ποιοτική επικοινωνία στη σχέση των παιδιών με τους εκπαιδευτικούς και τους συμμαθητές τους αποτελούν σημαντικούς προβλεπτικούς παράγοντες θετικών πεποιθήσεων για τα κίνητρα μάθησης στα παιδιά. Αντίθετα, η αντιλαμβανόμενη αποξένωση στις διαπροσωπικές σχέσεις στη σχολική τάξη, βρέθηκε να ασκεί σημαντική αρνητική επίδραση στις πεποιθήσεις κινήτρων μάθησης. Τα κίνητρα μάθησης φαίνεται να φθίνουν στους μαθητές του γυμνασίου. Επιπλέον, βρέθηκαν σημαντικές διαφορές στην αντιλαμβανόμενη σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή, μεταξύ μαθητών δημοτικού και γυμνασίου, με τα μικρότερα παιδιά να δηλώνουν ότι εμπιστεύονται και επικοινωνούν καλύτερα με τους εκπαιδευτικούς τους.

Στο πλαίσιο της παρούσας διατριβής διερευνάται ο ρόλος των αντικειμένων καθημερινής χρήσης σε έργα ψηφιακής τέχνη*ς που πραγματεύονται κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που εντάσσονται σε έργα ψηφιακής τέχνης δεν αντιμετωπίζονται ως μονοσήμαντα, στατικά, αδρανή και απομονωμένα. Αντιθέτως, προσεγγίζονται ως υβριδικές, πολυ-υπόστατες, ενδεχομενικές και δυναμικές οντότητες, ως φορείς δυνατότητας δράσης (agency) και ως αλληλεπιδρούσες οντότητες που συγκροτούν σύνθετες δομές. Η προσέγγιση αυτή αρθρώνεται μέσα από τις πρακτικές που εφαρμόζουν οι καλλιτέχνες της ψηφιακής τέχνης για να εντάξουν τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης στα έργα τους. Οι πρακτικές εξετάζονται υπό μια σχεσιακή οπτική, δηλαδή υπό το πρίσμα των σχέσεων που αναπτύσσουν τα αντικείμενα με πολλαπλές, ετερογενείς, ανθρώπινες και μη ανθρώπινες οντότητες. Αντίστοιχες πρακτικές εντοπίζονται και στην τέχνη του 20ού αιώνα, αναδεικνύοντας σχέσεις συνέχειας μεταξύ παλαιότερων και νεότερων πρακτικών. Η έρευνα ακολουθεί μια διεπιστημονική προσέγγιση, εξετάζοντας το αντικείμενο καθημερινής χρήσης ως μια συγχρόνως εικαστική, κοινωνική και τεχνολογικά διευρυμένη οντότητα. Υπό αυτήν την οπτική, μελετώνται και συντίθενται στοιχεία από τρία επιστημονικά πεδία: α) την ιστορία και θεωρία της τέχνης, β) τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες και γ) την επιστήμη των υπολογιστών και τις σπουδές των μέσων. Οι καλλιτεχνικές πρακτικές εξετάζονται σε διάλογο με ένα σύνολο κοινωνικών, ανθρωπιστικών και φιλοσοφικών θεωριών που επιλέχθηκαν και μελετήθηκαν με σκοπό την πληρέστερη κατανόηση της έννοιας και του ρόλου του αντικειμένου. Οι θεωρίες αυτές παρέχουν διαφορετικές εννοιολογήσεις του αντικειμένου και του πράγματος, εστιάζοντας στη δυνατότητα δράσης του, στην πολυ-επίπεδη υπόστασή του και στην ικανότητά του να διασυνδέεται με άλλες οντότητες συγκροτώντας σύνθετες δομές. Το σύνολο των θεωριών που μελετήθηκαν περιλαμβάνει τη Θεωρία Δράστη - Δικτύου, τη Θεωρία της Δραστηριότητας, τις έννοιες του ζωτικού υλισμού και της πραγμότητας, τη Θεωρία της Συνύφανσης, τη Ανθρωπολογική θεωρία της τέχνης, καθώς και νεο-υλιστικές θεωρίες, όπως της Αντικειμενοστραφούς Οντολογίας και της Οντικολογίας.Επιπλέον, οι καλλιτεχνικές πρακτικές εξετάζονται σε διάλογο με τα ψηφιακά μέσα και τις τεχνολογίες που ενσωματώνονται στα αντικείμενα ή δρουν συνδυαστικά με αυτά, μετατρέποντας τα αντικείμενα σε υβριδικά, διαδραστικά, και διασυνδεόμενα τεχνουργήματα. Συγκεκριμένα, η έρευνα εστιάζει στις α) τεχνολογίες ενσωματωμένων συστημάτων, β) στις τεχνολογίες του κλάδου της Αλληλεπίδρασης Ανθρώπου Υπολογιστή, με έμφαση στις απτικές διεπαφές αλληλεπίδρασης και τα συστήματα διάχυτης υπολογιστικής, καθώς και γ) στις δικτυακές τεχνολογίες, με έμφαση στο σύνολο των τεχνολογιών που απαρτίζουν το Διαδίκτυο των Πραγμάτων. Επίσης, διερευνώνται οι διαδικασίες μεταπαραγωγής (ιδιοποίησης και μεταποίησης) των αντικειμένων και η συνεισφορά οριζόντιων πρακτικών στην ανάπτυξη μιας αμφίδρομης σχέσης ενδυνάμωσης μεταξύ των καλλιτεχνών και των κοινοτήτων που σχηματίζονται γύρω από τις παραπάνω πρακτικές. Οι οριζόντιες πρακτικές που εξετάζονται στο πλαίσιο της παρούσας διατριβής περιλαμβάνουν πρακτικές χρήσης τεχνολογιών ανοιχτής πηγής και ψηφιακής κατασκευής, πρακτικές Do It Yourself (DIY) & Do It With Others (DIWO), πρακτικές συνεργασίας μέσω ομότιμων πλατφορμών και πρακτικές προστασίας των ψηφιακών Κοινών (Commons).Η εφαρμογή των καλλιτεχνικών πρακτικών και ο ρόλος των αντικειμένων μελετάται μέσα από επιλεγμένα ψηφιακά έργα (μελέτες περίπτωσης). Τα πρωτότυπα προσωπικά έργα και τα προϋπάρχοντα έργα άλλων καλλιτεχνών που απαρτίζουν τις μελέτες περίπτωσης ακολουθούν μια κριτική, συμμετοχική ή ακτιβιστική προσέγγιση κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων. Μέσα από τη μελέτη των έργων αυτών χαρτογραφούνται τα δίκτυα σχέσεων που συγκροτούνται με επίκεντρο το αντικείμενο καθημερινής χρήσης και εντοπίζονται οι μετασχηματισμοί που υφίστανται τα δίκτυα αυτά μέσω της δράσης των αντικειμένων και της αλληλεπίδρασης τους με πολλαπλές ετερόκλητες ανθρώπινες και μη ανθρώπινες οντότητες.