Ενώ παλιότερα ο όρος της χαρισματικότητας συνδεόταν αποκλειστικά με την υψηλή νοημοσύνη, τις τελευταίες δεκαετίες, όλο και περισσότεροι ερευνητές τείνουν να συμφωνήσουν ότι η χαρισματικότητα είναι πολυπαραγοντική έννοια. Αρχικά, γίνεται διακριτή ήδη από μικρή ηλικία κι εκδηλώνεται σε γνωστικό και σε κοινωνικοσυναισθηματικό επίπεδο. Ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει την έρευνα είναι η σχέση χαρισματικότητας και ταλέντου. Στην προσπάθεια αυτή οι ερευνητές εισάγουν διαφορετικούς όρους για κάθε έννοια όπως ικανότητα (competence), επίδοση (performance), πεδίο (field) και τομέας (domain). Από τις αρχές του 21ου αιώνα έχουν αναπτυχθεί σταθμισμένες δοκιμασίες αξιολόγησης της χαρισματικότητας όπως αυτή του GiftedRatingScales (GRS) που χορηγείται συνήθως σε συνδυασμό με ψυχομετρικά εργαλεία μέτρησης της νοημοσύνης, με πιο διαδεδομένα αυτά του Wechsler. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επιδεικνύει η συσχέτιση της χαρισματικότητας με την εκμάθηση ξένων γλωσσών αφού ένα χαρακτηριστικό στο οποίο υπερέχουν τα χαρισματικά άτομα είναι και η γλωσσική ικανότητα. Έχουν γίνει προσπάθειες να διαμορφωθούν προγράμματα σπουδών ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των χαρισματικών μαθητών, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις ερευνητικές δραστηριότητες που λειτουργούν επικουρικά στην εκμάθηση της ξένης γλώσσας. Πιο συγκεκριμένα, τα χαρισματικά παιδιά φαίνεται να έχουν μια θετική στάση όσον αφορά στην εκμάθηση της Αγγλικής αλλά και άλλων ξένων γλωσσών. Συμπερασματικά, η διαφοροποίηση του προγράμματος σπουδών με έμφαση σε δραστηριότητες που ενεργοποιούν και  αξιοποιούν τις ικανότητες του χαρισματικού μαθητή κρίνεται απαραίτητη. Από το διαφοροποιημένο πρόγραμμα σπουδών είναι καλό να απουσιάζουν επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες και υπερβολική καθοδήγηση και να περιλαμβάνονται διαδραστικές διδακτικές μέθοδοι που προωθούν την ανάληψη πρωτοβουλιών από τους μαθητές.