HT is superior to land therapy program regarding postural balance in terms of BBS, ML and AP sway velocity of center of pressure.

No abstract

Introduction: Athletic performance is the result of the interaction of various factors. The flexibility of the joints plays an important role in athletic performance. The effect of static and dynamic stretching on physical performance has been studied, but with no mention to variable duration. This study aims to examine the effect of duration of acute static and dynamic stretching on sprint performance, in terms of speed and flexibility. Methods: Seventeen football players (mean age 15.9±0.8 years) participated in the study. All performed three static stretching protocols and three dynamic stretching protocols with variant duration, in six different training days with random order. The static and dynamic stretching protocols, lasting 20 seconds each, were performed in three different sets of repetition: 1x20 sec (volume 20 s), 2x20 sec (volume 40 s) and 3x20 sec (volume 60 s). Range of motion was determined during hip flexion, extension and abduction, knee flexion and ankle dorsiflexion using a goniometer. Five pairs of photocells at various distances (0 m, 5 m, 10 m, 20 m and 30 m) were used for speed evaluation. Results: Sprint performance remained unchanged at the whole distance of 30 m after dynamic stretching for 20, 40 and 60 s. Static stretching for 40 and 60 s the sprint performance decreased (p<0.05), while it remained unchanged for the first 20 meters (m) and decreased in the last 10 m, when the stretching duration was 20 s. Independently from duration static and dynamic stretching increased joint flexibility. Conclusion: The findings indicate that dynamic stretching does not influence sprint performance, independently of the duration (20-60 s). However, static stretching performed for more than 20 s (40-60 s) seems to decrease sprint speed. Both static and dynamic stretching improves joint flexibility, in a way irrelevant to duration. Level of evidence: IIa.

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι α) να συνοψίσουμε τα δεδομένα από προηγούμενες δημοσιευμένες μελέτες σχετικά με τις επιδράσεις της υδροκινησιοθεραπείας στην ισορροπία των ημιπληγικών ασθενών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και να τα συγκρίνουμε με τη συμβατική θεραπεία εκτός νερού και β) να αξιολογήσουμε και να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα ενός προγράμματος υδροκινησιοθεραπείας έναντι ενός συμβατικού προγράμματος άσκησης εκτός νερού σε άτομα με ημιπληγία. Μέθοδος: Στη μετα-ανάλυση, διεξήχθη βιβλιογραφική έρευνα για δημοσιευμένες μελέτες έως τον Οκτώβριο του 2017 σε CINAHL, PubMed, Cochrane EBM Reviews, Cochrane Clinical Trials, DARE, MEDLINE, Physiotherapy Evidence Database (PEDro), PsycInfo and Rehabilitation and Sports Medicine Source. Συμπεριλήφθησαν μόνο τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες στις οποίες πραγματοποιήθηκε αξιολόγηση της ισορροπίας πριν και μετά την παρέμβαση. Στην κλινική μελέτη, πραγματοποιήθηκε μια διπλά τυφλή τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη ασθενών με ημιπληγία μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στη χρόνια φάση ανάρρωσης. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν τυχαιοποιημένα στην ομάδα της υδροκινησιοθεραπείας (ασκήσεις στο νερό) ή στην ομάδα της συμβατικής θεραπείας (ασκήσεις εκτός νερού). Και οι δύο ομάδες παρακολούθησαν θεραπεία τρεις φορές την εβδομάδα για έξι εβδομάδες. Και οι δύο παρεμβάσεις άσκησης αποσκοπούσαν στη βελτίωση της στάσης, της ισορροπίας και της ικανότητας μεταφοράς βάρους. Οι μετρήσεις περιλάμβαναν την κλίμακα ισορροπίας Berg Balance Scale (BBS), την κλίμακα Brunnstrom, τον δείκτη Motricity Index, μυϊκά τεστ, την τροποποιημένη κλίμακα Ashworth, το PASS, το TCT και το FIM. Επίσης, ο έλεγχος της ισορροπίας αξιολογήθηκε με μια πλατφόρμα πίεσης χρησιμοποιώντας τις μεταβλητές των μετατοπίσεων του κέντρου πίεσης (COP). Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν συνολικά 11 μελέτες με αξιολόγηση της ισορροπίας σε 305 ασθενείς σε υποξεία φάση (6 εβδομάδες έως 6 μήνες από το εγκεφαλικό επεισόδιο) ή σε χρόνια φάση (περισσότερο από 6 μήνες από το εγκεφαλικό επεισόδιο). Η πλειονότητα των μελετών έδειξε ευεργετική επίδραση της υδροκινησιοθεραπείας στον έλεγχο της ισορροπίας των ασθενών. Η μετα-ανάλυση έδειξε στατιστικά σημαντική βελτίωση (p <0,05) στην κλίμακα ισορροπίας BBS και στην ταχύτητα ταλάντωσης του COP στην πλαγιοπλάγια και προσθιοπίσθια κατεύθυνση με τα μάτια κλειστά και στις δύο ομάδες παρέμβασης, αλλά οι διαφορές στις μέσες τιμές ήταν στατιστικά πιο βελτιωμένες (p < 0.05) στους ασθενείς της ομάδας υδροκινησιοθεραπείας έναντι της ομάδας ελέγχου. Στην κλινική μελέτη συμμετείχαν 51 ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο σε χρόνια φάση. Η ομάδα συμβατικής θεραπείας (26 ασθενείς) πέτυχε σημαντικές βελτιώσεις (p <0,05) έναντι της ομάδας υδροθεραπείας (25 ασθενείς) στη μυϊκή δύναμη του παρετικού σκέλους, τη σπαστικότητα, τον έλεγχο της ισορροπίας, τον έλεγχο του κορμού και τη λειτουργικότητα. Επίσης, σε σύγκριση με την ομάδα υδροθεραπείας, η ομάδα συμβατικής θεραπείας πέτυχε σημαντικές βελτιώσεις (p<0,05) στην πρόσθιοπίσθια απόκλιση του COP, στην ταχύτητα ταλάντωσης του COP στον άξονα -x και στη συνολική ταχύτητα ταλάντωσης του COP στην καθιστή θέση με τα μάτια κλειστά. Συμπερασματικά, η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας μας έδειξε ότι η υδροκινησιοθεραπεία είναι ανώτερη από το πρόγραμμα συμβατικής θεραπείας εκτός νερού όσον αφορά στην ισορροπία σε ασθενείς εγκεφαλικό επεισόδιο σε υποξεία ή χρόνια φάση. Αντίθετα, δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στην ισορροπία (BBS) μεταξύ των δύο ομάδων θεραπείας στο πλαίσιο της κλινικής μελέτης μας. Επιπλέον, οι ασκήσεις εδάφους ήταν πιο αποτελεσματικές και ευεργετικές από τις ασκήσεις στο νερό αναφορικά με τη δύναμη, τη σπαστικότητα, τον έλεγχο της ισορροπίας, τον έλεγχο του κορμού και τη λειτουργικότητα των ασθενών με εγκεφαλικό επεισόδιο σε χρόνια φάση.

No abstract