Our findings underscore a critical tumor-suppressing role for functional intestinal epithelial CYLD in colitis-associated carcinogenesis. CYLD expression and its associated pathways in intestinal tumors may be exploited for future prognostic and therapeutic purposes.

This study concerns the investigation of felodipine's influence on some parameters of vasomotion physiology. Felodipine is a new generation 1,4 dihydropyridine (1,4 DHP) Ca(2+)-entrance blocker with marked vascular selectivity. It was found that felodipine 1-10 microM presents a Ca2+ entrance-blocking activity when the bovine aortic smooth muscle is normal or stimulated by K+ 65.4 mM or the alpha-adrenoceptor agonist phenylephrine 1 microM. The same action is observed after nifedipine, a first-generation 1,4 DHP derivative with less angioselectivity in clinical practice. It was also found that felodipine 1-10 microM antagonizes the contraction of the bovine aortic ring that is induced by phenylephrine 10 microM or KCl 65.4 mM. On the contrary, felodipine 1-10 microM increases the contraction of the rat aortic ring that is induced by the same substances. It is known that some 1,4 DHP derivatives that are Ca2+ activators can also behave as Ca2+ blockers and that their final action is dependent upon membrane potential. Now it is also proved that the kind of animal species may also influence the action of the 1,4 DHP derivatives. It was finally found that felodipine increases the catecholamine stores of the sympathetic nerve terminal at the mouse heart (H) and liver (L). Obtained values were as following: control 15.00 +/- 7.7 (H) and 17.72 +/- 3.5 (L). Felodipine 54.50 +/- 4.9 (H) and 41.54 +/- 10.4 (L). Since catecholamine stores depend on secretion (Ca(2+)-dependent) and reabsorption (mostly Na(+)-dependent) rates, the increase after felodipine may be attributed to a decreased secretion due to a Ca2+ entry inhibition.(ABSTRACT TRUNCATED AT 250 WORDS)

Η εκδήλωση της καρδιακής ανεπάρκειας χαρακτηρίζεται από την ενεργοποίηση του νευροορμονικού συστήματος και από την υπερδραστηριότητα της φλεγμονώδους και της αποπτωτικής διαδικασίας. Οι παράγοντες αυτοί συμμετέχουν στην περαιτέρω επιδείνωση του συνδρόμου ιδιαίτερα όσον άφορα στη λειτουργία του ενδοθηλίου και των σκελετικών μυών. Σκοπός της διατριβής ήταν να διερευνήσει την επίδραση της σωματικής άσκησης στη φλεγμονώδη ενεργοποίηση (στα επίπεδα των κυτοκινών TNF-α και IL-6) στην αποπτωτική διεργασία (Fas/FasLigand) καθώς και αν συσχετίζεται η βελτίωση στη λειτουργική ικανότητα των ασθενών που ασκήθηκαν με τη μείωση του παράγοντα νεκρώσεως όγκου α (TNF-α) και της ιντερλευκίνης 6 (IL-6) καθώς και των αποπτωτικών δεικτών (Fas/FasLigand). Μέθοδος: Μελετήσαμε είκοσι τέσσερις ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια οι οποίοι είχαν ηλικία 55±2 έτη και βρίσκονταν σε λειτουργικό στάδιο II-III κατά ΝΥΗΑ με μέσο κλάσμα εξωθήσεως 23±2% καθώς και είκοσι υγιείς-μάρτυρες (control). Αρχικά έγιναν οι βασικές μετρήσεις (baseline) και στη συνέχεια οι ασθενείς ασκήθηκαν για διάστημα 12 εβδομάδων ή απείχαν από κάθε άσκηση σύμφωνα με τυχαιοποιημένο διασταυρούμενο σχεδιασμό ενώ επανεκτιμήθηκαν μετά την 1η και 2η αντίστοιχα περίοδο. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε καρδιοαναπνευστική κόπωση για να εκτιμηθεί η λειτουργική τους ικανότητα (μέτρηση της μέγιστης κατανάλωσης οξυγόνου VO₂max). Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια που ακολούθησαν το πρόγραμμα σωματικής άσκησης (training) εμφάνισαν σημαντική μείωση στις κυκλοφορούσες προφλεγμονδώδεις κυτοκίνες σε σύγκριση με τους ασθενείς που απείχαν από την άσκηση (detraining). Παρατηρήθηκε σημαντική μείωση στις συγκεντρώσεις στον ορρό του TNF-α από 7.5±1.0 σε 4.6±0.7 pg/ml, p<0.001 καθώς επίσης και του διαλυτού (s) υποδοχέα του sTNF-RI από 3.3±0.2 σε 2.7±0.2 ng/ml, p<0.005 ενώ οριακή ήταν η μείωση για τον υποδοχέα sTNF-RII από 2.6±0.2 σε 2.3±0.2 ng/ml, p=0.06. Επίσης, καταγράφηκε σημαντική μείωση της IL-6 από 8.3±1.2 σε 5.9±0.8 pg/ml, p<0.005 καθώς και του διαλυτού υποδοχέα της sIL-6R από 34.0±3.0 σε 29.2±3.0 ng/ml, p<0.01. Ο sFas ελαττώθηκε σημαντικά από 5.5±0.7 σε 4.5±0.8 ng/ml, p=0.05 και ο sFasL από 34.9±5.0 σε 25.2±4.0 pg/ml, p<0.05. Η ικανότητα για άσκηση βελτιώθηκε σημαντικά στους ασθενείς που ασκήθηκαν από 16.3±0.7 ml O₂/kg ανά min σε 18.7±0.8 ml O₂/kg ανά min p<0.001. Η αύξηση της μέγιστης κατανάλωσης οξυγόνου συσχετίστηκε με τη μείωση του TNF-α (r= -0.54, p<0.01) και του sFasL (r= -0 57, p<0.005). Οι κυτοκίνες και οι αποπτωτικοί δείκτες δεν μεταβλήθηκαν στους υγιείς μάρτυρες. Συμπέρασμα: Η εφαρμογή προγραμμάτων σωματικής άσκησης ελαττώνει την ανοσοφλεγμονώδη ενεργοποίηση που χαρακτηρίζει την παθοφυσιολογία του συνδρόμου της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας γεγονός που πιθανώς σχετίζεται με τη βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας των ασθενών αυτών.