Με την ανάπτυξη του ‘Ίντερνετ τα τελευταία χρόνια και την βελτίωση των δικτυακών υποδομών, τα περιβάλλοντα συνεργασίας μεταξύ ομοειδών οργανισμών αποτελούν πλέον κοινή πρακτική. Τέτοια περιβάλλοντα θα μπορούσαν να είναι, τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα μιας χώρας, οι φορείς υγείας μιας χώρας, οι δημόσιες υπηρεσίες στα πλαίσια της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης κλπ. Οι οργανισμοί που παίρνουν μέρος σε τέτοια περιβάλλοντα είναι αυτόνομοι ενώ το ίδιο το περιβάλλον είναι δυναμικό και κλιμακούμενο δηλ. οργανισμοί μπορούν να μπαίνουν και να αποχωρούν από το περιβάλλον συνεργασίας χωρίς αυτό να επηρεάζεται. Οι οργανισμοί αυτοί εξυπηρετούν 2 είδη χρηστών, τους τοπικούς χρήστες και τους εξωτερικούς χρήστες άλλων οργανισμών. Το πρόβλημα της εξουσιοδότησης είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Το μοντέλο RBAC, που βασίζεται στους ρόλους είναι το πιο γνωστό μοντέλο ελέγχου προσπέλασης και θεωρούμε ότι όλοι οι συμμετέχοντες οργανισμοί κάνουν χρήση του. Η πρόταση μας βασίζεται στην παραδοχή πως με τον ορισμό μιας κοινής δομής για τους ρόλους, κοινής σε όλους τους συμμετέχοντες οργανισμούς μπορούμε στην συνέχεια να ορίσουμε ένα αλγόριθμο σύγκρισης ο οποίος θα μετατρέπει τον εισερχόμενο ρόλο ενός εξωτερικού χρήστη ενός συνεργαζόμενου οργανισμού, σε ένα ρόλο του τοπικού οργανισμού. Τα πλεονεκτήματα της λύσης αυτής είναι η αυτοματοποίηση της διαδικασίας απόδοσης ρόλου, ο περιορισμός του αριθμού των ρόλων και η εξάλειψη της ανάγκης ύπαρξης συγκεκριμένων προαποφασισμένων κριτηρίων για την απόδοση ενός συγκεκριμένου ρόλου κάθε φορά που γίνεται μια αίτηση πρόσβασης.