Η χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια είναι ένα σύνδρομο με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα ποσοστό του πληθυσμού να εισέρχεται σταδιακά σε μία ανικανότητα για άσκηση, με σημαντική αντανάκλαση στις καθημερινές του δραστηριότητες. Επομένως η αξιολόγηση των προσαρμογών της άσκησης και των μεταβολών της καρδιαγγειακής κατάστασης των ασθενών, ανάλογα με το είδος της άσκησης, κρίνονται επιτακτικές. Αυτό θα βοηθήσει στην ελάττωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με αποτέλεσμα να γίνουν περισσότερο λειτουργικοί. Αυτή η μελέτη σκοπεύει στη διερεύνηση των αποτελεσμάτων δύο διαφορετικών προγραμμάτων άσκησης σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια. Σαράντα έξι ασθενείς με σταθεροποιημένη καρδιακή ανεπάρκεια με μέσο όρο ηλικίας 53,4 (+-) 11,2 έτη, συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα ασκήσεων διάρκειας 12 εβδομάδων με συχνότητα τρεις φορές την εβδομάδα. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε ομάδα με αερόβιο ή ομάδα με συνδυασμένο πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε αερόβια άσκηση και μυϊκή ενδυνάμωση. Η αερόβια άσκηση εκτελείτο στο εργομετρικό ποδήλατο με διαλειματική μορφή. Η μυϊκή ενδυνάμωση περιελάμβανε ασκήσεις σε μεγάλες μυϊκές ομάδες. Και τα δύο προγράμματα είχαν την ίδια διάρκεια. Στην αρχή και στο τέλος του προγράμματος οι ασθενείς εκτελούσαν το test καρδιοαναπνευστικής δοκιμασίας κόπωσης ώστε να εκτιμηθούν καρδιοαναπνευστικές παράμετροι όπως καρδιακή συχνότητα (HR) πρόσληψης οξυγόνου (V02), αερισμός (VE). Το συμπέρασμα ήταν ότι ένα πρόγραμμα συνδυασμένης άσκησης (αερόβιας με μυϊκή ενδυνάμωση) φαίνεται να βελτιώνει τα κλινικά συμπτώματα ασθενών με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια και η μυϊκή ενδυνάμωση είναι ασφαλής ώστε να συμπεριλαμβάνεται στα προγράμματα αποκατάστασης.