<p>Τα προβλήματα συμπεριφοράς που εκδηλώνουν τα παιδιά από την προσχολική ηλικία  αποτελούν στη σημερινή εποχή ένα ανησυχητικό φαινόμενο με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις. Η εκπαιδευτική κοινότητα καλείται να διαχειριστεί αυτά τα προβλήματα αποδοτικά και αποτελεσματικά. Σε αυτή την κατεύθυνση, πολλοί επιστήμονες ασχολήθηκαν με μεθόδους και πρακτικές τόσο για την πρόληψη όσο και την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων (ενδοσχολική βία, αποκλεισμός κ.α) στη σχολική πραγματικότητα. Ωστόσο, οι καινοτόμες παιδαγωγικές πρακτικές που στηρίζονται σε  μεθοδολογικές προτάσεις (μοντέλα) και προωθούν νέες αντιλήψεις στην εκπαίδευση αυτών των παιδιών στην προσχολική ηλικία είναι ελάχιστες. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται πρόγραμμα πρόληψης το οποίο δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να αναπτύσσονται γνωστικά, ψυχοσυναισθηματικά και κοινωνικά διαμέσου της συνεργασίας, της αλληλεπίδρασης και της σχέσης με τους συμμαθητές τους. Αποσκοπεί στην προαγωγή της κοινωνικής ικανότητας των μαθητών και στην εξάλειψη του κοινωνικού αποκλεισμού και των εκδηλώσεων βίας στο σχολικό περιβάλλον. Το παρόν πρόγραμμα στηρίζεται στα αποτελέσματα έρευνας μοντέλου πρόβλεψης της κοινωνικότητας των παιδιών στο νηπιαγωγείο. Η εφαρμογή του ολοκληρώνεται σε τρεις φάσεις με δραστηριότητες που είναι συνυφασμένες με το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. </p>

Οι σημερινές πολυπληθείς τάξεις αποτελούνται από ένα σύνολο μαθητών με διαφορετικές μαθησιακές ανάγκες, εμπειρίες και ικανότητες, σημαντικά χαρακτηριστικά τα οποία οι εκπαιδευτικοί καλούνται να συγκεράσουν προκειμένου να ασκήσουν αποτελεσματικά τα διδακτικά τους καθήκοντα. Η διαφοροποιημένη διδασκαλία είναι η μέθοδος που απαντά με τον καλύτερο τρόπο στο αίτημα για σεβασμό στις ιδιαιτερότητες κάθε μαθητή, καθώς αφορά στην οργανωτική και παιδαγωγική προσαρμογή της διδασκαλίας στις απαιτήσεις των σύγχρονων ανομοιογενών τάξεων. Ωστόσο, η εφαρμογή της στις σχολικές αίθουσες δεν είναι ιδιαιτέρως συχνή, εξαιτίας του περιορισμένου διδακτικού χρόνου για την κάλυψη του όγκου της διδακτέας ύλης και της δυσκολίας που συνεπάγεται η παράλληλη εργασία του εκπαιδευτικού προς τους μαθητές διαφορετικών επιπέδων. Η αναδυόμενη εκπαιδευτική προσέγγιση που συναντάται στη διεθνή βιβλιογραφία με τον όρο Fliperentiation (Flipped Learning and Differentiation) ενθαρρύνει τον διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, καλύπτοντας τις ανάγκες της διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Συνδυάζοντας το μοντέλο της ανεστραμμένης τάξης και τη μεθοδολογία της διαφοροποιημένης διδασκαλίας, συνδέεται με ευέλικτες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις που προσφέρουν στον εκπαιδευτικό τον απαιτούμενο χρόνο προκειμένου να επικεντρωθεί στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε μαθητή και να προσαρμόσει τη διδασκαλία του σε αυτές. Το παρόν άρθρο παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη σύνθεση των διαθέσιμων ερευνητικών δεδομένων σχετικά με την προσέγγιση του Fliperentiation, καθώς και τα αποτελέσματα προηγούμενων ερευνών σχετικά με τη δυνατότητα διαφοροποίησης της διδασκαλίας στο περιβάλλον της ανεστραμμένης τάξης. Τους βασικούς θεματικούς άξονες της βιβλιογραφικής ανασκόπησης αποτελούν η ενδυνάμωση των κινήτρων των μαθητών για ενεργητική συμμετοχή στη μαθησιακή διαδικασία, η καλλιέργεια των συνεργατικών τους δεξιοτήτων και η ανάπτυξη της αυτονομίας τους, μέσα από την εφαρμογή των μεθοδολογιών της ανεστραμμένης τάξης και της διαφοροποιημένης διδασκαλίας.

Το παιχνίδι αποτελεί τη βασική ενασχόληση των παιδιών από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής τους. Τα είδη παιχνιδιού τροποποιούνται ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Η αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά μέσα στο πλαίσιο του νηπιαγωγείου είναι αυτή που κατά βάση ευνοεί την ανάπτυξη κοινωνικού παιχνιδιού. Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι η διερεύνηση της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στο κοινωνικό στάτους των νηπίων και την εμπλοκή τους σε δραστηριότητες παιχνιδιού στην τάξη και στην αυλή του σχολείου. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως και στα δύο περιβάλλοντα, τα απορριπτόμενα παιδιά εμφανίζονταικυρίως ως παρατηρητές και κάποιες φορές επιδίδονται σε παράλληλο παιχνίδι, ενώ τα δημοφιλή παίζουν περισσότερο κοινωνικά.