To Έγκλημα της Επίθεσης: ατομική ποινική ευθύνη για παράνομη χρήση βίας. Ενώ στην περίπτωση των εγκλημάτων πολέμου, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και τη γενοκτονία, το διεθνές δίκαιο επιβάλλει υποχρεώσεις στα κράτη να απέχουν από πράξεις που διαπράττονται στην πραγματικότητα από άτομα και στοιχειοθετούν ταυτόχρονα κρατική ευθύνη και ατομική ποινική ευθύνη, στην περίπτωση της επίθεσης, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δύο διαφορετικές πράξεις από διαφορετικούς δρώντες, με την πράξη που διαπράχθηκε από ένα κράτος να αποτελεί προϋπόθεση για την ποινική ευθύνη των ατόμων. Στην πραγματικότητα, είναι η ατομική λήψη αποφάσεων και δράση που προκαλεί έναν επιθετικό πόλεμο από ένα κράτος. Ωστόσο, από νομικής απόψεως, η θεμελίωση της ποινικής ευθύνης των ατόμων προϋποθέτει έναν επιθετικό πόλεμο από ένα κράτος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Ως εκ τούτου, για την επίτευξη ενός αντικειμενικού προσδιορισμού της επίθεσης, είναι κρίσιμο να καθοριστούν ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογηθούν, πρώτον όσον αφορά μια περίπτωση χρήσης βίας από ένα κράτος και, δεύτερον, την ακριβή συμμετοχή ενός ατόμου στην πραγμάτωσή της. Οι αποφάσεις της Νυρεμβέργης και του Τόκιο και η κρατική και δικανική πρακτική μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο φαίνεται να προτείνουν τρία κριτήρια που πρέπει να εφαρμοστούν σωρευτικά: (i) τον παράνομο χαρακτήρα της προσφυγής στη χρήση βίας (ii) την κακή πίστη του κράτους κατά την προσφυγή στη χρήση βίας (iii) το μέγεθος ή το κλιμακούμενο αποτέλεσμα της βίας που χρησιμοποιείται από ένα κράτος. Όπως θα εκθέσω στην παρούσα διατριβή, ο ορισμός της Ειδικής Ομάδας Εργασίας για το Έγκλημα Επίθεσης ήταν ένας προσεκτικά σχεδιασμένος ελιγμός για να αποφευχθεί ένας προκαθορισμένος ορισμός της επίθεσης κρίνοντας κατά περίπτωση τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται και ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογηθούν ώστε να "χαρακτηριστεί και ποσοτικοποιηθεί" μια συγκεκριμένη περίπτωση χρήσης βίας ως "επίθεση" - υπό την έννοια του εάν έχει γίνει παράνομη χρήση βίας διακρατικά- για την απόδοση ατομικής ποινικής ευθύνης ενσωματώνοντας τον ορισμό της επίθεσης που είχε δοθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1974, ο οποίος διευκρινίζει περαιτέρω την έννοια της επίθεσης του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως προς το έγκλημα της επίθεσης. Διότι η ουσία της ατομικής ποινικής ευθύνης για το έγκλημα της επίθεσης είναι η νομιμότητα ή μη της πραγματικής χρήσης βίας σε συνδυασμό με την ατομική λήψη αποφάσεων. Η Ειδική Ομάδα Εργασίας για το Έγκλημα της Επίθεσης κατάφερε τελικά να μετατοπίσει το σημείο ενδιαφέροντος από το κράτος στο άτομο ως τον κύριο δράστη του εγκλήματος της επίθεσης, παραλληλίζοντας εφεξής «το κράτος σε ένα όπλο που χρησιμοποιεί ένας πολιτικός εναντίον άλλου κράτους».