Η τάση που επικρατεί σήμερα στους χώρους της εκπαίδευσης είναι η συνεκπαίδευση των παιδιών με και χωρίς αναπηρία. Τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν συχνά προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού, εξ αιτίας των αρνητικών στάσεων των συμμαθητών τους χωρίς αναπηρία. Έτσι, κρίνεται απαραίτητη η προετοιμασία των παιδιών της γενικής τάξης, ώστε να επιτευχθεί η ομαλή ένταξη των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ΕΕΑ) ή αναπηρία στις γενικές τάξεις. Η παρούσα διδακτορική διατριβή αποτελείται από δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος διερευνήθηκαν οι στάσεις 717 μαθητών ηλικίας 6-7 ετών απέναντι στους συμμαθητές τους με αναπηρία. Χρησιμοποιήθηκαν ερωτηματολόγια με ημιδομημένες ερωτήσεις προκειμένου να αξιολογηθούν η γνώση, η κατανόηση, η πρόθεση Συμπεριφοράς αλλά και η πρόθεση συμπεριφοράς των μαθητών που πήραν μέρος στην έρευνα. Στο δεύτερο μέρος, εφαρμόστηκε μία πολυτροπική παρέμβαση σε δύο τμήματα ενός δημοτικού σχολείου της πόλης των Σερρών, η οποία είχε διάρκεια 15 εβδομάδων. Η παρέμβαση είχε 2 συνιστώσες: 1) την ανάγνωση ενός παραμυθιού σχετικού με την αναπηρία ή με την αποδοχή της διαφορετικότητας και την κοινωνική συμπεριφορά, την οποία ακολούθησε καθοδηγούμενη συζήτηση και 2) τη διερευνητική δραματοποίηση με χρήση θεατρικών τεχνικών που εμπεριείχε δραστηριότητες ψυχοκινητικής αγωγής. Από τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους της έρευνας φάνηκε πως οι μαθητές αν και είχαν γνώσεις για την αναπηρία, δεν ήταν αρκετές για να επηρεάσουν θετικά την πρόθεση συμπεριφοράς τους να αλληλεπιδράσουν με άτομα με αναπηρία. Από τα αποτελέσματα του δευτέρου μέρους της έρευνας φάνηκε ότι η εφαρμογή κατάλληλων προγραμμάτων παρέμβασης, μπορεί να συμβάλλει στη δόμηση ισχυρού γνωστικού υπόβαθρου, στην κατανόηση της ανάγκης της πολύπλευρης στήριξης των μαθητών με αναπηρία στην καθημερινότητα, μεταβάλλοντας την πρόθεση συμπεριφοράς και τις στάσεις των μαθητών με τυπική ανάπτυξη.