Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 ερμηνεόθηκε διαφορετικά από τις δύο κοινότητες του νησιού. Σε αντίθεση με τους Τουρκοκυπρίους, στην ελληνοκυπριακή κοινότητα η εισβολή χαρακτηρίστηκε πολιτισμικό τραύμα και άφησε βαθιά αχνάρια στη μνήμη, στην κοινωνία και στην πολιτική. Η τραυματική εμπειρία ορίστηκε από τα συναισθήματα του πόνου, της πίκρας και του ξεριζωμού και από την επιθυμία της επιστροφής στις πατρογονι- κές εστίες. Ακόμη και σήμερα, τα στοιχεία αυτά χαρακτηρίζουν την κυπριακή καθημερινότητα και αναπαράγονται μέσω της κυβερνητικής πολιτικής, του εκπαιδευτικού συστήματος και των δράσεων της κοινωνίας των πολιτών. Το 1974 αποτέλεσε ένα ερμηνευτικό σχήμα για τη συναισθηματική κατανόηση της μετατροπής της Κύπρου από αγροτική σε αστική κοινωνία μέσα σε διάστημα λίγων δεκαετιών. Η μεταφορά του τραύματος στις μετά το 1974 γενιές ενισχύει την τραυματική αίσθηση και την ανάγκη να επιδιωχθεί η μελλοντική ανάτασή του. Μέσα από αυτά τα δεδομένα εξετάζονται και οι προοπτικές δημιουργίας μιας μετα-τραυματικής αφήγησης.

Σε αυτή τη συνέντευξη ο Henry A. Giroux αναλύει την πολύπλοκη σχέση ανάμεσα στην παιδαγωγική και τον χώρο των πολιτισμικών σπουδών μέσα από το συχνά φτιαχτό χάσμα ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία/διανόηση. Εξηγεί επίσης πώς η σύγχρονη κρίση του ρόλου των διανοουμένων είναι σύμπτωμα αυτού του χάσματος και αναλύει την ευθύνη τους σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ειδικά σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης. Τέλος, αναφέρεται στη θέση της νεολαίας στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης.