Η διατριβή αυτή ασχολείται με την κοινωνική κατοικία στην Αθήνα μέσα από τη μελέτη δύο γειτονιών του Δουργουτίου και του Ταύρου. Όπως θα φανεί από τη βιβλιογραφική επισκόπηση το Ελληνικό στεγαστικό μοντέλο, που εντάσσεται στο ευρύτερο Νοτιοευρωπαϊκό (με κάποιες διαφοροποιήσεις), χαρακτηρίζεται από υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης, χαμηλό ποσοστό ενοικίασης και μηδενικό κοινωνικής ενοικίασης. Στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας, που αποτελεί την ευρύτερη περιοχή μελέτης, τα συγκροτήματα που ανεγέρθηκαν την περίοδο του μεσοπολέμου έως το 2004 από διάφορους φορείς αλλά και το κεντρικό κράτος (Υπουργείο Πρόνοιας) -για τη στέγαση των προσφύγων, των εσωτερικών μεταναστών, των εργατοϋπαλλήλων και των κατοίκων των παλαιών συγκροτημάτων του Υπουργείου Πρόνοιας- δόθηκαν απευθείας για ιδιοκατοίκηση. Η επιλογή της ιδιοκατοίκησης έναντι της κοινωνικής ενοικίασης είχε ως αποτέλεσμα τη μετατόπιση της ευθύνης διαχείρισης των συγκροτημάτων από τον φορέα κατασκευής στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος. Χάθηκε, λοιπόν, μια σημαντική ευκαιρία τα συγκροτήματα αυτά να αποτελέσουν τμήμα ενός συνολικού αποθέματος κατοικιών που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον, ως κοινωνική κατοικία, για τη στέγαση όσων θα αδυνατούσαν να αποκτήσουν κατοικία με δικά τους μέσα.Το Δουργούτι και ο Ταύρος αποτελούν δύο ιδιαίτερες περιοχές της Αθήνας οι οποίες εξελίχθηκαν από προσφυγικοί συνοικισμοί σε γειτονιές που οικοδομήθηκαν με συγκροτήματα κοινωνικής κατοικίας. Μέσα από τη μελέτη της κονωνικο-χωρικής εξέλιξης του Δουργουτίου και του Ταύρου στόχος της διατριβής είναι, η σύγκριση των δύο γειτονιών μεταξύ τους αλλά και με τις ευρύτερες περιοχές τους. Απώτερος στόχος είναι να διερευνηθεί κατά πόσο αυτές οι δύο γειτονιές κατάφεραν μέσα στο χρόνο να διατηρήσουν στοιχεία ιδιαιτερότητας ή αν εν τέλει αφομοιώθηκαν μέσα στον οικιστικό ιστό.