Στην μεταψυχροπολεμική περίοδο, ο ρόλος των μη-κυβερνητικών οργανώσεων στον τομέα της οικοδόμησης της ειρήνης (peacebuilding) αναβαθμίστηκε σημαντικά. Όμως, ενώ οι ΜΚΟ έχουν την δυνατότητα να δουλέψουν στο πεδίο με ευελιξία και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των νεοεμφανιζόμενων συγκρούσεων και απειλών για την ειρήνη και στην σταθερότητα, μπορούν να έχουν μόνο ένα υποστηρικτικό ρόλο στην διαδικασία οικοδόμησης της ειρήνευσης, η οποία - εκ φύσεως - είναι μια συμμετοχική διαδικασία. Η παρούσα έρευνα έχει ως αντικείμενο το θέμα αυτό, εστιάζοντας στην αποτελεσματικότητα προγραμμάτων οικοδόμησης της ειρήνης που υλοποιούνται από ΜΚΟ. Μέσα από εμπειρική έρευνα που έλαβε χώρα στην Ουγκάντα και στην ΠΓΔΜ, υποστηρίζεται ότι τα αποτελέσματα και ο αντίκτυπος προγραμμάτων ΜΚΟ στο πεδίο οικοδόμησης της ειρήνης εξαρτώνται άμεσα από το ευρύτερο πλαίσιο παρέμβασης. Για την βελτίωση της αποτελεσματικότητάς των, είναι απαραίτητη η ενεργή συμμετοχή της διεθνούς κοινότητας ώστε να εφαρμοσθεί ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο. Όμως, για μία τέτοια συμμετοχή, η πολιτική βούληση ισχυρών δρώντων - σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο - είναι ζωτικής σημασίας.