Τό μέν οὖν πάσχον εἶναι τήν ἄποιον οὐσίαν την ὕλην, τό δέ ποιοῦν τόν ἐν αὐτῆ λόγον τόν θεόν».

Psychological resilience refers to the capacity of individuals to cope with and successfully manage adversities. Given the links between Neuroticism as a personality dimension, Emotional Intelligence (EI) and Resilience, the present study examined the mediating role of EI in the relationship between Neuroticism and Resilience. The sampleconsisted mostly of undergraduate students (mean age = 20,55). The Big Five Inventory (BFI) (Benet- Martinez, 1998), the Greek Scale of Emotional Intelligence (GEIS) (Tsaousis, 2008) and the Resilience Scale(RS) (Wagnlid & Young, 1993) were administered to the participants (n = 123). Correlation analyses showed a significant negative correlation between Neuroticism and Resilience, as well as between Neuroticism and EI. Conversely, EI correlated positively with Resilience. As shown by the mediation analysis, ΕΙ constitutes a significant mediational factor in the relationship between Neuroticism and Resilience, suggesting that theaforementioned link is mainly due to the mediating effect of EI. In conclusion, the results demonstrate the crucial mediational role of emotion-related processes in the effect of personality on psychosocial adjustment, expanding pre-existing findings. However, further research is needed by using alternative methods and considering additional mediators and moderators.

AIM: To assess the value of gray scale (GS) and colour Doppler ultrasonography (CDU) in differentiating the progression of chronic viral hepatitis (CVH) and compensated liver cirrhosis (CIR). METHODS: Seventy-two patients and 32 normal individuals who were used as controls were studied. Forty-four patients suffered from CVH and 28 from CIR. All patients underwent liver biopsy. Multiple qualitative and quantitative variables were studied in Liver, portal vein (PV), hepatic artery (HA) and spleen with gray scale (GS) and CDU. On the basis of

Αν και αναμφισβήτητα η τύχη της Πάτρας είχε συνδεθεί με την πορεία της σταφίδας τον 19° αιώνα η πόλη δεν θα γνωρίσει το μαρασμό μετά τη σταφιδική κρίση αλλά συνεχίζει να αναπτύσσεται κατά τον 20° αιώνα. Αντίθετα λοιπόν με την Ερμούπολη που υπέκυψε στην κρίση λίγα χρόνια νωρίτερα η Πάτρα μετά από μια περίοδο προσαρμογής ανέπτυξε τις λειτουργίες που της επέτρεψαν να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να διατηρήσει τη θέση της ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις σε μια περίοδο συρρίκνωσης των περιφερειακών κέντρων. Είναι λοιπόν σημαντικό να αναδειχθούν οι νέες οικονομικές και κοινωνικές δομές που επέτρεψαν την οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη της πόλης τον 20° αιώνα μετά τη συγκυρία της σταφίδας ώστε η μελέτη αυτή να αποκτήσει παραδειγματικό χαρακτήρα και για άλλες πόλεις λιμάνια. Στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να απαντηθούν ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα. Ποιοι κατόρθωσαν να ανταπεξέλθουν στα οικονομικά της κρίσης συγκεντρώνουν την απαιτουμένη οικονομική δύναμη που απαιτείται για τον μετασχηματισμό της τοπικής οικονομίας και μέσα από ποιες ομάδες αναδεικνύονται. Με τι αντικαθίσταται η έκταση των σταφιδαμπέλων ως μέτρο της οικονομικής ευημερίας και της κοινωνικής θέσης. Με ποιον τρόπο αντιμετώπισε το σύνολο των κτηματιών τη συρρίκνωση της οικονομικής τους βάσης και ποιες οικογενειακές στρατηγικές κοινωνικής αναπαραγωγής ακολούθησαν στην προσπάθεια διατήρησης της κοινωνικής θέσης τους. Σε ποιο βαθμό η δημογραφική αύξηση της πόλης στηρίζεται στην φυσική κίνηση και ποια είναι η συμβολή της μετανάστευσης. Ποιοι είναι αυτοί που μεταναστεύουν στην πόλη και για ποιο λόγο επιλέγουν την Πάτρα. Είναι σε θέση η Πάτρα να προσελκύσει πληθυσμούς από το σύνολο της επικράτειας ή αρκείται στα δημογραφικά πλεονάσματα της αγροτικής της περιφέρειας. Η διατύπωση των παραπάνω ερωτημάτων γεννούν με τη σειρά τους νέα ερωτήματα που σχετίζονται με τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής την αστική πραγματικότητα και τη κοινωνική αναπαραγωγή. Ποιες είναι οι ευκαιρίες οικονομικής προόδου και κοινωνικής κινητικότητας για τους κατοίκους της πόλης και ποιες οι ευκαιρίες κοινωνικής ενσωμάτωσης των μεταναστών άλλα και των προσφύγων της Μικρασιάτικης καταστροφής. Συγκέντρωνε όμως η Πάτρα των άρχων του 20ου αιώνα τις απαραίτητες υποδομές για να υποδεχθεί τους νέους πληθυσμούς της. Καθώς οι υποδομές υγιεινής μιας πόλης σχετίζονται με τη νοσηρότητα και τις αντιστάσεις της σε επιδημικές εξάρσεις πως μπορεί αυτή να αιτιολογηθεί και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της υψηλής θνησιμότητας στην πόλη. Μπορούμε όμως να αναφερόμαστε στην πόλη ως έναν ενιαίο χώρο ο οποίος επηρεάζεται ομοιόμορφα από εξελίξεις σε δημογραφικό οικονομικό ή και κοινωνικό επίπεδο ή πρόκειται για όμορους γεωγραφικούς χώρους με ξεχωριστά χαρακτηριστικά που συνθέτουν τελικά το σύνολο μιας πραγματικότητας. Πράγματι οι διαφορετικοί χώροι συγκεντρώνουν διαφορετικές λειτουργίες με διαφορετικό βαθμό πρόσβασης στα οικονομικά στρώματα που τελικά απαρτίζουν ένα σύνολο ανθρώπων με μόνα κοινά χαρακτηριστικά τους την εγκατάστασή τους σε μια δεδομένη γεωγραφική έκταση και την εκτέλεση κοινωνικών ρολών.

No abstract