Η παρούσα διδακτορική διατριβή αφορά στη διερεύνηση του είδους των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα σε σχέση με τη διακυβέρνηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στο πλαίσιο του μεταρρυθμιστικού προγράμματος του «Νέου Σχολείου» και ειδικά στις διαδικασίες επιλογής και τα προγράμματα επιμόρφωσης και πιστοποίησης της διοικητικής επάρκειας των Διευθυντών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Δ.Ε.) που επιλέχθηκαν το 2010. Ειδικότερα, εξετάζονται οι μορφές γνώσης και εξουσίας που παράγονται, διαμορφώνονται και πραγματώνονται υπό την επίδραση του λόγου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων υπερεθνικών φορέων σε σχέση με τα καθήκοντα και το έργο των Δ.Ε. και ερευνώνται τα πρότυπα ταυτότητας που θεωρούνται θεμιτά γι’ αυτά τα επαγγελματικά στελέχη. Κεντρικός στόχος της διατριβής είναι η μελέτη των αλλαγών και των μετατοπίσεων που λαμβάνουν χώρα στο πεδίο του συμβολικού ελέγχου και η επίδρασή τους στις σχέσεις των επαγγελματιών της εκπαίδευσης μεταξύ τους, με το ευρύτερο περιβάλλον του σχολείου, με τη διοικητική δομή και ιεραρχία καθώς και με την ίδια τη γνώση. Το ερευνητικό σχέδιο εστιάζει, επίσης, στις πρακτικές παιδαγωγικής και αξιολόγησης, που υιοθετούνται και πριμοδοτούνται από τα διοικητικά στελέχη της εκπαίδευσης στο πεδίο της καθημερινής διοικητικής και εκπαιδευτικής πράξης. Τα δεδομένα προέρχονται από εμπειρική έρευνα που εκπονήθηκε την περίοδο 2012-2015 μέσω: •Ανάλυσης εγγράφων.•Ημιδομημένων συνεντεύξεων.•Ερωτηματολόγιων.Η προσέγγισή μας εντάσσεται στην κοινωνιολογία της γνώσης και της εκπαιδευτικής πολιτικής. Χρησιμοποιώντας τεχνικές ανάλυσης λόγου αναπτύσσουμε ένα σύνολο εργαλείων ανάλυσης εις βάθος, για να ανιχνεύσουμε τις μορφές του λόγου για τη διακυβέρνηση που παράγονται και αναπαράγονται στο πεδίο της διοίκησης της εκπαίδευσης. Η μελέτη αξιοποιεί τις έννοιες του λόγου και της κυβερνησιμότητας από τη θεωρία του Foucault και τη θεωρία του συμβολικού ελέγχου και της καθολικά παιδαγωγημένης κοινωνίας του Bernstein. Ένα από τα βασικά ευρήματα της παρούσας διατριβής αφορά στο Επίσημο Πεδίο Αναπλαισίωσης, το οποίο ενισχύεται αλλά και διευρύνεται με την είσοδο ειδικών από άλλα πεδία, όπως αυτό της οικονομίας, του πολιτισμού, της νομικής επιστήμης και της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης, οι οποίοι αναλαμβάνουν να μεταφέρουν και να μεταδώσουν στα στελέχη της εκπαίδευσης νέες μορφές εξουσίας-γνώσης. Οι νέες αυτές μορφές διαχέονται μέσω ενός παιδαγωγικού λόγου στο χώρο της διοίκησης της εκπαίδευσης, που έχει ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωση και αφομοίωση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου λόγου για τη διακυβέρνηση της εκπαίδευσης ως λόγου με κύρος και επιρροή στους επαγγελματίες του πεδίου του συμβολικού ελέγχου. Τα εργαλειακά και επιτελεστικά πρότυπα του Νέου Διοικητισμού και ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας που αποδίδεται στις μορφές αξιολόγησης που εισάγονται στο πεδίο της εκπαίδευσης θολώνουν την εικόνα του σχολείου ως χώρου με ιδιαίτερες ανάγκες και πολιτική-κοινωνική σημασία. Οι επαγγελματίες καλούνται να λειτουργήσουν αυτορρυθμιζόμενοι, επιδιώκοντας την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων που προσδιορίζονται από πεδία εξωτερικά της εκπαίδευσης και κάτω από τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας.