Σκοπός: η μελέτη των αλλαγών του κερατοειδικού αστιγματισμού μετά από επέμβαση καταρράκτη, σε όταν η βοηθητική τομή (sideport) εκτελείται σε ορισμένη απόσταση από την κύρια τομή (tunnel). Υλικό και μέθοδος: 333 οφθαλμοί με κερατοειδικό αστιγματισμό ≤1,5 διοπτρίες (D) υποβλήθηκαν σε επέμβαση καταρράκτη. Μια 3-βημάτων, 3.0mm, άνω κροταφική, καθαρά κερατική κύρια τομή στους δεξιούς οφθαλμούς και άνω ρινική καθαρά κερατική κύρια τομή στους αριστερούς οφθαλμούς, εκτελούνταν, ενώ η βοηθητική τομή εντοπιζόταν σε απόσταση ≤95°, 100°-110° και 110° από την κύρια τομή. Οι κερατομετρικές ενδείξεις μετρήθηκαν σε τοπογραφία κερατοειδή EyeSys Vista 2000 προ- και μετεγχειρητικά τον 1ο και 6ο μήνα. Ο χειρουργικά προκαλούμενος αστιγματισμός (surgically induced astigmatism-SIA) υπολογίστηκε με διανυσματική ανάλυση. Μελετήθηκαν οι περιπτώσεις που παρουσίαζαν αλλαγή την ισχύος του αστιγματισμού >0,5D, καθώς και οι περιπτώσεις με αλλαγή >20° στον άξονα του αστιγματισμού, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση της κλίσης. Αποτελέσματα: τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με τη μέθοδο πολυπαραγοντικής λογαριθμιστικής παλινδρόμησης με εξαρτημένη μεταβλητή. Στις περιπτώσεις >110° απόστασης μεταξύ κύριας και βοηθητικής τομής υπήρξε 2,22 φορές (p=0,021) μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής >0,5D της αστιγματικής ισχύος τον 1ο μετεγχειρητικό μήνα και 3,45 φορές (p=0,031) μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής της ισχύος, τον 6ο μετεγχειρητικό μήνα, σε σύγκριση με τις περιπτώσεις με απόσταση μεταξύ των δύο τομών 100-110°. Ως προς την αλλαγή του άξονα του αστιγματισμού, στις περιπτώσεις ≤95° απόστασης μεταξύ των δύο τομών, υπήρχε 4,18 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής >20° (p<0,001) τον 1ο μετεγχειρητικό μήνα σε σύγκριση με τις περιπτώσεις με απόσταση 100-110°. Συμπέρασμα: για τους χειρουργούς που χειρουργούν άνωθεν της κεφαλής του ασθενή, προκειμένου να έχουν κατά το δυνατόν «αστιγματικά ουδέτερες» τομές να εκτελούν την βοηθητική τομή σε απόσταση 100-110° από την κύρια τομή.