Η συνεκπαίδευση μαθητών με και χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες σε τυπικά σχολεία είναι ένα ζήτημα που επηρεάζει τις τελευταίες δεκαετίες τις εξελίξεις στα εκπαιδευτικά συστήματα πολλών χωρών. Το μάθημα της Φυσικής Αγωγής αποτελεί πρόσφορο περιβάλλον για την δημιουργία κατάλληλου κλίματος συνεκπαίδευσης των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, διαμορφώνοντας με την κατάλληλη μέθοδο διδασκαλίας τις προϋποθέσεις για τη βελτίωση των στάσεων και της συναισθηματικής νοημοσύνης, την μείωση της αλεξιθυμίας και του εκφοβισμού, παράγοντες που θεωρούνται απαραίτητοι για την επιτυχία του εγχειρήματος της συνεκπαίδευσης. Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να εξετάσει την επίδραση διαφορετικών μεθόδων διδασκαλίας στη συνύπαρξη μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες με τυπικά αναπτυσσόμενους μαθητές στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής και να διερευνήσει την μέθοδο που παράγει τα καλύτερα αποτελέσματα στην καλλιέργεια θετικών στάσεων, που συμβάλλει στην αύξηση της συναισθηματικής νοημοσύνης, στη μείωση της αλεξιθυμίας και στη μείωση των περιστατικών εκφοβισμού των τυπικά αναπτυσσόμενων μαθητών. Στην έρευνα συμμετείχαν 243 μαθητές/τριες (Μ.Ο. = 11.49 έτη, Τ.Α. = .50) δημοτικών σχολείων, οι οποίοι χωρίστηκαν στις εξής ομάδες: την ομάδα ελέγχου (Ο.Ε.) και τις τρεις πειραματικές ομάδες (Ο.Π.1, Ο.Π.2, Ο.Π.3). Όλοι οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν: α) μια κλίμακα δημογραφικών χαρακτηριστικών, β) ένα ερωτηματολόγιο βασισμένο στη ΘΣΣ (που αξιολογούσε την πρόθεση, την υποκειμενική νόρμα και τον αντιλαμβανόμενο έλεγχο συμπεριφοράς), γ) ένα ερωτηματολόγιο που αξιολογούσε τις στάσεις, δ) ένα ερωτηματολόγιο που αξιολογούσε τη συναισθηματική νοημοσύνη, ε) ένα ερωτηματολόγιο που αξιολογούσε την αλεξιθυμία και στ) ένα ερωτηματολόγιο που αξιολογούσε τον εκφοβισμό, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το πρόγραμμα παρέμβασης εφαρμόστηκε σε δώδεκα (12) ωριαία μαθήματα (35-40 λεπτά) Φυσικής Αγωγής για κάθε μέθοδο διδασκαλίας και περιελάμβανε σχέδια μαθημάτων που βασίζονταν σε θεματικές ενότητες του ΔΕΠΠΣ−ΑΠΣ Φυσικής Αγωγής. Για την εξέταση πιθανών διαφορών μεταξύ των μετρήσεων και των ομάδων εφαρμόστηκε η ανάλυση διακύμανσης δύο παραγόντων με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις στον ένα παράγοντα (two-way ANOVA with repeated measures). Από τα αποτελέσματα της μελέτης προέκυψε ότι η καλύτερη μέθοδος για την βελτίωση των ειδικών στάσεων των μαθητών και τη μείωση της αλεξιθυμίας, είναι το στυλ της πρακτικής διδασκαλίας, ενώ για την βελτίωση της συναισθηματικής νοημοσύνης, το μοντέλο των αθλοπαιδιών. Από την εξέταση της συνολικής βελτίωσης όλων των παραγόντων που μελετήθηκαν, δεν προέκυψε κάποια μέθοδο να υπερτερεί έναντι των άλλων. Η εισαγωγή μιας μεθόδου διδασκαλίας στην συνεκπαίδευση, θα πρέπει να γίνεται μετά την αξιολόγηση των μαθητών που συμμετέχουν στα προγράμματα, ώστε να επιλέγεται η μέθοδος που κάθε φορά μπορεί να δώσει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.