Το κράτος πρόνοιας τις τελευταίες δεκαετίες έχει αντιμετωπίσει έναν αξιοσημείωτο αριθμό προκλήσεων όμως η πρόσφατη πολυεπίπεδη κρίση έπληξε σφοδρότατα τα θεμέλιά του, ειδικότερα σε χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν εκτεταμένες ενδογενείς ανισορροπίες, όπως η Ελλάδα. Η αμφισβήτηση του κράτους πρόνοιας και η διάρρηξη των θεμελιακών βάσεών του απειλεί την κοινωνική ομαλότητα, καθώς αποσαρθρώνει την κοινωνική συνοχή λόγω των κενών κοινωνικής προστασίας που αναπόδραστα προκαλούνται. Στο πλαίσιο αυτό, οι χώρες της Νότιας Ευρώπης και πολύ περισσότερο η Ελλάδα, λόγω των ενδογενών δομικών ανισορροπιών και δυσλειτουργιών που αντιμετώπιζε η θεσμική συγκρότηση του κράτους πρόνοιας, δέχθηκαν τεράστιες πιέσεις ως συνέπεια της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης και οδηγήθηκαν εν πολλοίς στην εφαρμογή πολιτικών αποδόμησης του κράτους πρόνοιας. Ως εκ τούτου, η έννοια της αλληλεγγύης μετατρέπεται σεφιλανθρωπία και αποδυναμώνεται η δυνατότητα προάσπισης των προϋποθέσεων κοινωνικής ευημερίας μέσα από την θεσμική κατασκευή του κράτους πρόνοιας. Τούτων δοθέντων, η υπόθεση εργασίας της παρούσας μελέτης προσλαμβάνει το κράτος πρόνοιας ως απαραίτητο και θεμελιακό πυλώνα του νεωτερικού κράτους. Η εξέταση αυτής της υπόθεσης πραγματοποιείται μέσω της κριτικής ανάλυσης της κρίσης στην Ελλάδα υπό συγκριτικό πρίσμα, καθώς αυτή αποτελεί μια διαδικασία αμφισβήτησής του. Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά, πραγματοποιείται ανάλυση των προοπτικών υπέρβασης της κρίσης μέσα από την ενδελεχή μελέτη των διαστάσεών της και της διανοητικής και εμπειρικής τεκμηρίωσης αυτής καθ’ εαυτής της αναγκαιότητας του κράτους πρόνοιας. Επιπροσθέτως, καθίσταται σαφές ότι το νεώτερο κράτος δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο ως κράτος πρόνοιας ενώ ο ενεργητικός μετασχηματισμός του δύναται να προσδώσει ουσία στηνέννοια της αλληλεγγύης και να την επαναφέρει στην κοσμική της μορφή, ήτοι να την μετατρέψει από απλή φιλανθρωπία σε εργαλείο εγκαθίδρυσης της κοινωνικής ευημερίας.