Η εγχείρηση είναι ένα βλαπτικό ερέθισμα και ο οργανισμός αντιδρά σ' αυτό με αυξημένη έκκριση μιας σειράς stress - ορμονών και με υπερδυναμική κυκλοφορία αίματος. Ο σκοπός όλων αυτών είναι να κινητοποιηθούν τα αποθέματα ενέργειας του οργανισμού, ώστε να διευκολυνθεί η διαφυγή του από την υπάρχουσα απειλητική κατάσταση. Αυτό όμως είναι επικίνδυνο, γιατί μπορεί οι απαιτήσεις του μυοκαρδίου σε O₂ να είναι μεγαλύτερες από την προσφορά με αποτέλεσμα την ισχαιμία. Γι' αυτό υποστηρίζεται ότι η απάντηση στο διεγχειρητικό stress πρέπει να καταστέλλεται. Σκοπός της εργασίας μας ήταν να μελετήσουμε τη δράση της αλφεντανύλης στην απάντηση του οργανισμού στο διεγχειρητικό stress. Επίσης τη δυνατότητα της να εξασφαλίσει αιμοδυναμική σταθερότητα κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, ικανοποιητική αναπνοή και ταχεία αφύπνιση μετεγχειρητικά, όταν δοθεί σε σχετικά μεγάλες δόσεις εφ' άπαξ και με συνεχή ενδοφλέβια έγχυση, για επεμβάσεις μέσης διάρκειας και βαρύτητας, δηλαδή σε συνθήκες κοινής κλινικής πράξης. To AF χορηγήθηκε εφ' άπαξ σαν μοναδικός αναισθητικός παράγοντας για εισαγωγή στην αναισθησία, σε δόση 121 ± 19 Mg Kg⁻¹ (μέση τιμή ± σταθερή απόκλιση) και με συνεχή ενδοφλέβια έγχυση, με ρυθμό 1-3 μgKg⁻¹ min⁻¹ για τη διατήρηση της αναισθησίας. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε 40 γυναίκες καλής φυσικής κατάστασης κατηγορίας Ι και II κατά ASA, που υποβλήθηκαν σε εγχείρηση μαστεκτομής. Χωρίστηκαν τυχαία, στην ομάδα μελέτης, Α, που πήρε AF και στην ομάδα ελέγχου, Β, που πήρε θειοπεντάλη για την εισαγωγή και αλοθάνιο για τη διατήρηση της αναισθησίας. Οι άρρωστες των δύο ομάδων ήταν συγκρίσιμες ως προς τη φυσική τους κατάσταση, το βάρος του σώματος, την ηλικία, τη διάρκεια της εγχείρησης και της αναισθησίας. Και στις δύο ομάδες η προνάρκωση έγινε με θαλαμονάλη 0,03 ml Kg⁻¹, η μυοχάλαση για τη διασωλήνωση με SCh, η διατήρηση της μυοχάλασης με πανκουρόνιο και ο αερισμός με Ν₂O/O₂ σε αναλογία 3/2 lit/min. Η δράση του AF στις αιμοδυναμικές παραμέτρους συστολική, διαστολική, αρτηριακή πίεση (ΣΑΠ-ΔΑΠ), καρδιακή συχνότητα (ΚΣ) και στα επίπεδα της κορτιζόλης, της γλυκόζης και της προλακτίνης (PRL) στο πλάσμα, συγκρίθηκε με τις αντίστοιχες παραμέτρους της ομάδας ελέγχου, σε 6 φάσεις περιεγχειρητικά, αλλά και με τις προεγχειρητικές τους τιμές (τιμές ελέγχου). To AF δεν επέτρεψε σοβαρές μεταβολές στη ΣΑΠ, ΔΑΠ και ΚΣ σ' όλη τη διάρκεια της αναισθησίας ακόμη και κατά τη περίοδο της λαρυγγοσκόπησης και της διασωλήνωσης. Τα επίπεδα της γλυκόζης και της κορτιζόλης στο πλάσμα αυξήθηκαν 10' και 30' αντίστοιχα μετά την έναρξη της εγχείρησης, ενώ τα επίπεδα της PRL δεν μεταβλήθηκαν παρά μόνο στο τέλος της εγχείρησης, όπου παρατηρήθηκε σημαντική ελάττωση. Οι αυξήσεις αυτές, ήταν μικρότερες στην ομάδα του AF απ' ό,τι στην ομάδα ελέγχου και κλινικά χωρίς ιδιαίτερη σημασία, γιατί οι απόλυτες τιμές τους ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια. Η αφύπνιση στην ομάδα του AF έγινε σε 10 ± 9 λεπτά μετά τη διακοπή της συνεχούς έγχυσης του φαρμάκου και ήταν σημαντικά ταχύτερη απ' ό,τι στην ομάδα Β (26 ± 10 λεπτά), καθώς και η επάνοδος ικανοποιητικής αναπνοής. Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια ήταν η ναυτία και ο έμετος. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι το AF στη δόση και με τον τρόπο που το χορηγήσαμε κατέστειλε το stress της λαρυγγοσκόπησης και της διασωλήνωσης και εμπόδισε την υπέρμετρη αύξηση της απάντησης του οργανισμού στο χειρουργικό stress χωρίς όμως να το καταργήσει. Η αναισθησία με AF προφυλάσσει από την έντονη απάντηση στο διεγχειρητικό stress και προσφέρει καρδιαγγειακή σταθερότητα, ταχεία αφύπνιση, ικανοποιητική αναπνοή και παρατεταμένη αναλγησία μετεγχειρητικά, χωρίς να έχει σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες.