Στην παρούσα βιβλιογραφική εργασία γίνεται μια σύντομη παρουσίαση των παροχών του Ολλανδικού Εκπαιδευτικού συστήματος στα χαρισματικά παιδιά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Όπως και στις περισσότερες Ευρωπαικές χώρες, η χαρισματικότητα στην Ολλανδία δεν ορίζεται επίσημα από τη νομοθεσία και οι χαρισματικοί μαθητές εντάσσονται στην κατηγορία των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Ωστόσο, υπάρχει πληθώρα παροχών και οργανώσεων οι οποίες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εντός και εκτός του σχολικού πλαισίου. Οι υπηρεσίες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν την παραγωγή εξειδικευμένου υλικού από τους εκπαιδευτικούς των σχολείων, διεξαγωγή εμπλουτισμένων μαθημάτων, εξωσχολικές δραστηριότητες και διαγωνισμούς. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι υπάρχει πρόβλεψη για παράλειψη τάξεων από τους χαρισματικούς μαθητές καθ’όλη τη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης, ενώ επιτρέπεται η ένταξη των χαρισματικών μαθητών σε ορισμένα μαθήματα μεταπτυχιακών προγραμμάτων σε Πανεπιστήμια της χώρας. Γενικότερα, παρά την έλλειψη επίσημου ορισμού και συγκεκριμένων οδηγιών με θέμα τη χαρισματικότητα, στην Ολλανδία φαίνεται να υπάρχουν διέξοδοι ώστε να αναπτυχθεί το δυναμικό των μαθητών του χαρακτηρίζονται ως χαρισματικοί.

Εισαγωγή: Η εργασία αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες παγκοσμίως. Ειδικότερα, η εργασία ή ακριβέστερα  το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία στην εργασία είναι το τελευταίο στάδιο της μακράς και πολυσύνθετης διαδικασίας αποκατάστασης τους, που επηρεάζει την κοινωνική τους ενσωμάτωση. Η έλλειψη, όμως, κατάλληλης εκπαίδευσης και ενημέρωσης, οδηγεί πολλά νέα άτομα με αναπηρία να εισέρχονται στην αγορά εργασίας χωρίς πρώτα να έχουν λάβει την απαραίτητη προετοιμασία για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός δυναμικού και ανταγωνιστικού εργατικού περιβάλλοντος.  Σκοπός: Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να διερευνηθούν οι απόψεις των γονέων μαθητών, που φοιτούν σε Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. (Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης) του Πειραιά και του Αιγάλεω, ώστε να διαπιστωθεί, εάν και κατά πόσο γνωρίζουν, τι είδους εργασιακές ευκαιρίες μπορούν να προσφερθούν στα παιδιά τους, μετά την αποφοίτηση τους από την δομή, εάν και κατά πόσο γνωρίζουν, την κλίση, που έχουν τα παιδιά τους σε συγκεκριμένα εργαστήρια και συγκεκριμένες ειδικότητες, και, εν ολίγοις, εάν έχουν απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό, ώστε να λάβει το παιδί τους επαγγελματική συμβουλευτική και καθοδήγηση. Μέθοδος: Για την επίτευξη του σκοπού της παρούσας έρευνας χορηγήθηκε  ένα άτυπο ερωτηματολόγιο σε τρία Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. των δυτικών προαστίων. Συγκεκριμένα, χορηγήθηκαν σαράντα πέντε ερωτηματολόγια, εκ των οποίων απαντήθηκαν τα είκοσι έξι. Ελήφθησαν σοβαρά υπ’ όψιν η εκπαίδευση των γονέων, το επάγγελμα των γονέων, το φύλο των γονέων, το φύλο και η ηλικία του εκάστοτε μαθητή και τέλος ο τόπος κατοικίας.  Συμπεράσματα: Από την ανάλυση των ερωτηματολογίων εξήχθε το συμπέρασμα, ότι η πλειοψηφία των γονέων δεν έχει απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό, ώστε να λάβει το παιδί τους επαγγελματική συμβουλευτική και καθοδήγηση. Οι περισσότεροι γονείς, διαπιστώθηκε, ότι δεν γνώριζαν την έφεση των παιδιών τους σε συγκεκριμένα εργαστήρια των Ε.Ε.Ε.Ε.Κ., και, ως εκ τούτου, δεν γνώριζαν τι είδους επαγγελματικές ευκαιρίες ανταποκρίνονταν στις ιδιαίτερες ικανότητες του παιδιού τους.

Οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος είναι νευροαναπτυξιακές διαταραχές, που επηρεάζουν τις κοινωνικές και επικοινωνιακές αλληλεπιδράσεις των ατόμων, προκαλώντας ταυτόχρονα και άκαμπτες συμπεριφορές τους προς το κοινωνικό τους περιβάλλον. Τα παιδιά με αυτισμό διακατέχονται από γνωστικές και συναισθηματικές δυσλειτουργίες, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά τις κοινωνικές τους σχέσεις. Δεν μπορούν να κατανοήσουν τις απόψεις των άλλων, να κατανοήσουν κοινωνικές και συναισθηματικές αναφορές, κι ως εκ τούτου δεν μπορούν να ελίσσονται στις κοινωνικές τους συναλλαγές. Οι αλληλεπιδράσεις, όμως, μεταξύ των ομηλίκων αποτελούν μια σημαντική κοινωνική εμπειρία για τα παιδιά και τους εφήβους, και συχνά οδηγούν σε σταθερές, αμοιβαίες και συναισθηματικές σχέσεις φιλίας. Έρευνες έχουν δείξει, ότι, παρόλο που τα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις στις κοινωνικές τους δεξιότητες, επιθυμούν τις κοινωνικές σχέσεις και αναγνωρίζουν περισσότερο συχνά το αίσθημα της μοναξιάς από ότι τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης. Μέσω προσωπικών τους αναφορών, έχει επισημανθεί η σπουδαιότητα που έχουν οι κοινωνικές σχέσεις για τα ίδια. Ένα ποσοστό παιδιών με αυτισμό επιθυμούν ένα φίλο, αλλά αποφεύγουν τις σχέσεις με ομηλίκους  τους,  διότι μια τέτοιου είδους σχέση απαιτεί κοινά  ενδιαφέροντα και κοινωνικές δεξιότητες που δεν κατέχουν.  Λαμβάνοντας υπ΄όψιν τις έρευνες που επισημαίνουν την επιθυμία των παιδιών με αυτισμό να έχουν έναν φίλο, αλλά την αδυναμία τους να τον αποκτήσουν, λόγω των δυσλειτουργιών τους, αποτέλεσμα των διάχυτων αναπτυξιακών τους διαταραχών, η παρούσα μελέτη περίπτωσης αποσκοπεί στην βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων ενός μαθητή με αυτισμό, της Β’ τάξης, ενός Δημοτικού σχολείου, τυπικής εκπαίδευσης. Η μέθοδος που πραγματοποιήθηκε  είναι  παρέμβαση  με χρήση κοινωνικών ιστοριών. Έγινε  κοινωνιομέτρηση με κοινωνιογράμματα, πριν και μετά την παρέμβαση, ώστε να υπολογισθεί η βελτίωση που θα σημειωθεί στον μαθητή. Συλλήβδην, η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων αυτού του αγοριού με τους ομηλίκους του, και εν συνεχεία, στην περαιτέρω βελτίωση της ποιότητας της ζωής του και της ψυχικής του υγείας, στο μέτρο όπου είναι αυτό εφικτό. Εν κατακλείδι, η χορήγηση της κοινωνικής ιστορίας και οι κλείδες παρατήρησης, που συμπληρώθηκαν κατά τη διάρκεια του διαλείμματος,  κατέστησαν σαφές ότι υπήρξε βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων του μαθητή. Συνιστάται εκ νέου έκθεση του μαθητή στην κοινωνική ιστορία, έως το τέλος της σχολικής χρονιάς, για να διαπιστωθεί εάν τα αποτελέσματα της παρέμβασης έχουν διάρκεια και αν όχι, ποιες τροποποιήσεις θα πρέπει να γίνουν στην παρέμβαση ώστε τα αποτελέσματα της να γίνουν διαρκή.