Istotność kontroli krótkowzroczności jest związana z rosnącym odsetkiem światowej populacji obarczonej tą wadą wzroku, a jest ona jednym z czynników ryzyka wystąpienia innych chorób oczu. W licznych pracach poddawano analizie wpływ różnych metod optycznych i farmakologicznych na spowolnienie progresji krótkowzroczności. Stosowano zarówno korekcję okularową i soczewkami kontaktowymi o konstrukcjach dwu-i wieloogniskowych, jak i ortokeratologię. Wśród leków badano przede wszystkim wpływ różnych stężeń atropiny na zahamowanie progresji krótkowzroczności. Rzadziej opisywano zastosowanie innych leków, np. pirenzepiny. Za najbardziej skuteczne metody, powodujące największe spowolnienie zwiększania się krótkowzroczności, uznano zastosowanie soczewek kontaktowych modyfikujących obwodowe rozogniskowanie, soczewek ortokeratologicznych oraz użycie atropiny, przede wszystkim w niskich stężeniach. W licznych opracowaniach podkreślono też szkodliwy -przyspieszający narastanie krótkowzroczności -wpływ niedokorygowania. Podnosi się też możliwy hamujący wpływ na progresję tej wady refrakcji czasu spędzanego na zewnątrz pomieszczeń, czyli na świeżym powietrzu. Aby osiągnąć sukces w kontroli krótkowzroczności, należy wcześnie wykryć wadę, skorygować ją w pełni i zastosować najbardziej skuteczne metody zahamowania jej progresji.