A Heritable Predisposition to Osteoarthritis of the Hip

Pelt, Christopher E.; Erickson, Jill; Peters, Christopher L.; Anderson, Mike B.; Cannon‐Albright, Lisa A.

doi:10.1016/j.arth.2015.01.062

Cited by 8 publications

(4 citation statements)

References 21 publications

(20 reference statements)

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…Familial clustering of hip OA has been observed, with increased relative risk of total hip arthroplasty (THA) demonstrated for first-, second-, and third-degree relatives of people who had undergone THA [116]. Genome-wide association studies have identified several candidate genes for hip OA, although many of these have not been found to be reproducible across studies [117].…”

Section: Etiology and Risk Factors For Hip Oamentioning

confidence: 99%

Hip Osteoarthritis: Etiopathogenesis and Implications for Management

2016

View full text Add to dashboard Cite

Highly prevalent among the elderly, hip osteoarthritis (OA) carries a heavy burden of disease. Guidelines for the management of hip OA are often extrapolated from knee OA research, despite clear differences in the etiopathogenesis and response to treatments of OA at these sites. We propose that hip OA requires specific attention separate from other OA phenotypes. Our understanding of the etiopathogenesis of hip OA has seen significant advance over the last 15 years, since Ganz and colleagues proposed femoroacetabular impingement (FAI) as an important etiological factor. This narrative review summarizes the current understanding of the etiopathogenesis of hip OA and identifies areas requiring further research. Therapeutic approaches for hip OA are considered in light of the condition’s etiopathogenesis. The evidence for currently adopted management strategies is considered, especially those approaches that may have disease-modifying potential. We propose that shifting the focus of hip OA research and public health intervention to primary prevention and early detection may greatly improve the current management paradigm.

show abstract

Section: Etiology and Risk Factors For Hip Oamentioning

confidence: 99%

Hip Osteoarthritis: Etiopathogenesis and Implications for Management

2016

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…8 While previous studies from our department and the UPDB have demonstrated a heritable risk for a wide range of orthopaedic pathology, the results of our familial analysis failed to demonstrate an inherited risk for nonunion of long bone fractures. [12][13][14][15][16] Previous studies have retrospectively examined risk factors associated with nonunion, but there is limited research evaluating risk of nonunion at the individual patient level. The most obvious reason for our negative result is that a genetic or inherited risk factor for long bone nonunion simply does not exist.…”

Section: Discussionmentioning

confidence: 99%

“…Previous work within our department has identified a heritable predisposition for developmental dysplasia of the hip, hip osteoarthritis, and periprosthetic joint infection using the Population Database. [12][13][14] To the best of our knowledge, no previous studies have examined nonunion for evidence of genetic risk. Therefore, it is possible that there is a yet to be identified genetic predisposition for fracture nonunion in humans.…”

Section: Introductionmentioning

confidence: 99%

Familial Analysis of Nonunion in a Genealogic Population Database Demonstrates No Evidence of Heritable Risk

Kantor

O’Neill

Steffenson

et al. 2023

Journal of Orthopaedic Trauma

View full text Add to dashboard Cite

OBJECTIVE: To determine if there is evidence of heritable risk for nonunion using a large, state-wide population database. DESIGN: Database SETTING: Level 1 Trauma Center POPULATION: All Utah residents from 1996 – 2021 that sustained a long bone fracture and their family members. OUTCOMES: The primary outcome was nonunion and the prevalence of nonunion among the patients’ first-, second-, and third-degree relatives. The secondary objective was to identify demographic, injury, and socioeconomic risk factors associated with nonunion. RESULTS: In total, 150,263 fractures and 6,577 (4.4%) nonunions were identified. This was highly refined to a 1:3 matched cohort of 4,667 nonunions of 13,981 fractures for familial clustering analysis. Cox proportional hazards did not demonstrate excessive risk of nonunion amongst first- (p = 0.863), second- (p = 0.509), and third-degree relatives (p = 0.252). Further analysis of the entire cohort demonstrated male sex (RR = 1.15; p < 0.001), Medicaid enrollment (RR = 2.64; p < 0.001), open fracture (RR = 2.53; p < 0.001), age group 41-60 (RR = 1.43; p < 0.001), a history of obesity (RR = 1.20; p < 0.001) were independent risk factors for nonunion. CONCLUSIONS: Our results demonstrate no evidence of heritable risk for nonunion. Independent risk factors for nonunion were male sex, Medicaid enrollment, open fracture, middle age, and a history of obesity. While it is important to identify modifiable and non-modifiable risk factors, these results continue to support that the risk of nonunion is multifactorial, relating to injury characteristics, operative techniques, and patient specific risk factors. Level of Evidence: Level III. See Instructions for Authors for a complete description of levels of evidence.

show abstract

“…το γυναικείο φύλο και το αυξημένο BMI φαίνεται να αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης ΟΑ του ισχίου(Lespasio et al 2018).Ακόμη οι γενετικοί παράγοντες φαίνονται ότι είναι πολύ σημαντικοί στην ΟΑ του ισχίου, καθώς ο κίνδυνος ανάπτυξης της νόσου φαίνεται να οφείλεται σε αυτούς κατά 60%. Μάλιστα υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για την διενέργεια THA στους συγγενείς πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού ατόμων, που πραγματοποίησαν ήδη THA(Pelt et al 2015, MacGrecor et al 2000. Μελέτες έδειξαν ότι τα γονίδια που πιθανόν να αυξάνουν τον κίνδυνο για ΟΑ, είναι τα ίδια με αυτά που ουσιαστικά εμπλέκονται στην προοδευτική παραμόρφωση της άρθρωσης με τελικό αποτέλεσμα την ΟΑ.2.4.…”

unclassified

Προοπτική Μελέτη Των Μεταβολών Σπονδυλικής Στήλης Και Πυέλου Μετά Από Ολική Αρθροπλαστική Ισχίου Και Γόνατος

Kechagias¹,

Κεχαγιάς²

View full text Add to dashboard Cite

Η ΟΑ του ισχίου και του γόνατος είναι σοβαρές νόσοι, που υποβαθμίζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ΟΑ του ισχίου και του γόνατος σε προχωρημένα στάδια είναι η ΤΗΑ και η TKA αντίστοιχα, που είναι μεταξύ των πιο επιτυχημένων ορθοπαιδικών επεμβάσεων, στοχεύοντας στην ύφεση του άλγους και στην αποκατάσταση της κινητικότητας των αρθρώσεων. Σκοπός της μελέτης: Η παρούσα εργασία ήταν μία προοπτική μελέτη της επίδρασης της THΑ και της TKΑ σε πληθώρα μορφολογικών παραμέτρων της ΣΣ και της πυέλου. Αναλυτικά πρώτος σκοπός της μελέτης ήταν να συγκριθεί η μορφολογία της ΣΣ και της πυέλου ασθενών με ΟΑ του ισχίου ή του γόνατος με αυτή του CG. Στην συνέχεια δεύτερος σκοπός ήταν να συγκριθεί η μορφολογία των χειρουργημένων ασθενών με την προεγχειρητική κατάσταση και το CG. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχθηκε η επίδραση της ΤΗΑ και της ΤΚΑ στην μορφολογία της ΣΣ και της πυέλου στους ασθενείς με ΟΑ του ισχίου και του γόνατος αντίστοιχα. Υλικό και Μέθοδος: Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε 2 ομάδες ασθενών. Η 1η ομάδα, η οποία αποτελούνταν από 34 ασθενείς, 15 άνδρες και 19 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 67,62±8,28 έτη, έπασχε από ΟΑ του ισχίου και προχώρησε σε THA. Η 2η ομάδα, η οποία αποτελούνταν από 45 ασθενείς, 11 άνδρες και 34 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 72,42±7,00 έτη, έπασχε από ΟΑ του γόνατος και προχώρησε σε TKA. Οι ασθενείς εξετάσθηκαν προεγχειρητικά, 4 και 12 μήνες μετεγχειρητικά. Οι 2 ομάδες ασθενών συγκρίθηκαν με το CG, που αποτελούνταν από 25 άτομα, 13 άνδρες και 12 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 69,28±10,11 έτη. Η μέτρηση των ασθενών και του CG έγινε με το σύστημα επιφανειακής τοπογραφίας Diers Formetric 4D για πληθώρα μορφολογικών παραμέτρων της ΣΣ και της πυέλου στο οβελιαίο, μετωπιαίο και εγκάρσιο επίπεδο. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων πραγματοποιήθηκε με το στατιστικό πακέτο SPSS Statistics v.17.00. Η τιμή p-value<0,05 καθορίσθηκε σαν επίπεδο στατιστικά σημαντικής διαφοράς. Αποτελέσματα: Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι οι ασθενείς με ΟΑ του ισχίου σε σύγκριση με το CG παρουσίασαν στην ΣΣ μεγαλύτερη κλίση προς τα εμπρός, μεγαλύτερη σκολιωτική γωνία, μεγαλύτερη στροφή των σπονδύλων, μεγαλύτερη συστροφή της ΣΣ, ενώ στην πύελο παρουσίασαν μεγαλύτερη λοξότητα στο μετωπιαίο επίπεδο. Το χειρουργείο της ΤΗΑ προκάλεσε στους 4 μήνες στην ΣΣ βελτίωση της λορδωτικής γωνίας, βελτίωση της σκολιωτικής γωνίας και βελτίωση της συστροφής της ΣΣ. Η ΤΗΑ όσο αφορά την πύελο συνέβαλε στην βελτίωση της κλίσης στο οβελιαίο επίπεδο, της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο και της περιστροφής στο εγκάρσιο επίπεδο. Στους 12 μήνες η ΤΗΑ προκάλεσε στην πύελο βελτίωση της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο σε σύγκριση με την προεγχειρητική κατάσταση. Επίσης η επεξεργασία των αποτελεσμάτων έδειξε οι ασθενείς με ΟΑ του γόνατος σε σύγκριση με το CG παρουσίασαν στην ΣΣ μεγαλύτερη κλίση προς τα εμπρός, μεγαλύτερη πλάγια απόκλιση της μέσης γραμμής της ΣΣ, μεγαλύτερη σκολιωτική γωνία, μεγαλύτερη στροφή των σπονδύλων, μεγαλύτερη συστροφή της ΣΣ, ενώ στην πύελο παρουσίασαν μεγαλύτερη λοξότητα σε μετωπιαίο επίπεδο. Το χειρουργείο της ΤΚΑ προκάλεσε στους 4 μήνες στην ΣΣ βελτίωση της λορδωτικής γωνίας, αλλά επιδείνωση της fleche cervicale, της fleche lombaire, της κυφωτικής γωνίας και της στροφής των σπονδύλων. Στους 12 μήνες μετά την ΤΚΑ οι ασθενείς παρουσίασαν την μορφολογία της προεγχειρητικής κατάστασης με επιδείνωση της fleche lombaire και της κυφωτικής γωνίας, αλλά βελτίωση της πλάγιας απόκλισης της ΣΣ. Η ΤΚΑ όσο αφορά την πύελο στους 4 μήνες συνέβαλε στην βελτίωση της κλίσης στο οβελιαίο επίπεδο και της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο, ενώ στους 12 μήνες συνέβαλε στην βελτίωση της λοξότητας σε μετωπιαίο επίπεδο σε σύγκριση με την προεγχειρητική κατάσταση. Συμπεράσματα: Η ΤΗΑ και η ΤΚΑ εκτός από την θεραπεία της ΟΑ μεταβάλλουν την μορφή της ΣΣ και της πυέλου. Συνεπώς εκτός από την ύφεση του άλγους των αρθρώσεων η ΤΗΑ και η ΤΚΑ μπορεί να έχουν θετικές κλινικές επιδράσεις μέσω αυτών των μεταβολών. Επίσης η σύγκριση των ΤΗΑ και ΤΚΑ ως προς τις μεταβολές στην ΣΣ και στην πύελο έδειξε ότι η ΤΗΑ έχει θετικότερη επίδραση στην ΣΣ, ενώ η ΤΚΑ έχει θετικότερη επίδραση στην βελτίωση της λοξότητας της πυέλου. Ακόμη η ανάλυση των αποτελεσμάτων υποστηρίζει την υπόθεση ότι η ΟΑ του ισχίου και του γόνατος είναι το αποτέλεσμα της διαταραγμένης μορφολογίας της ΣΣ και της πυέλου.

show abstract

A Heritable Predisposition to Osteoarthritis of the Hip

Cited by 8 publications

References 21 publications

Hip Osteoarthritis: Etiopathogenesis and Implications for Management

Hip Osteoarthritis: Etiopathogenesis and Implications for Management

Familial Analysis of Nonunion in a Genealogic Population Database Demonstrates No Evidence of Heritable Risk

Προοπτική Μελέτη Των Μεταβολών Σπονδυλικής Στήλης Και Πυέλου Μετά Από Ολική Αρθροπλαστική Ισχίου Και Γόνατος

Contact Info

Product

Resources

About