zapobiegania konwersji stanu przedcukrzycowego do cukrzycy typu 2 z perspektywy dietetyki klinicznej. Strategie interwencyjne dotyczące stylu życia.
StreszczenieWprowadzenie i cel pracy. Stan przedcukrzycowy (prediabetes) jest zdefiniowanym klinicznie punktem na continuum rozwoju ryzyka kardiometabolicznego prowadzącego do cukrzycy typu 2 (type 2 diabetes mellitus, T2DM) oraz incydentów sercowo-naczyniowych. Z perspektywy zdrowia publicznego istotne jest to, iż cechuje się potencjalną odwracalnością. Celem opracowania jest wskazanie żywieniowych strategii interwencyjnych oraz dotyczących aktywności fizycznej, możliwych do wykorzystania w zapobieganiu konwersji stanu przedcukrzycowego do T2DM. Skrócony opis stanu wiedzy. U otyłych chorych z prediabetes znamienne obniżenie ryzyka rozwoju T2DM powoduje trwała redukcja masy ciała oraz wprowadzenie co najmniej umiarkowanego lub intensywnego wysiłku fizycznego przez minimum 150 minut tygodniowo. Zmianę stylu życia zaleca się również u tych osób z prediabetes, które mają prawidłową masę ciała. Obowiązują wówczas te same zasady konstruowania diety co w przypadku otyłych osób z prediabetes, z wyjątkiem indukowania deficytu energetycznego, z zachowaniem zasady wdrożenia aktywności fizycznej na zalecanym poziomie. Celem postępowania żywieniowego w prediabetes jest nie tylko uzyskanie i utrzymanie prawidłowej masy ciała, ale także utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy w surowicy krwi, optymalnego stężenia lipidów i lipoprotein, a także optymalnych wartości ciśnienia tętniczego krwi. Podsumowanie. W leczeniu pacjenta ze stanem przedcukrzycowym uzasadniony jest udział dietetyka klinicznego, mającego profesjonalne przygotowanie zawodowe. U otyłych chorych z prediabetes gwarantuje to osiąganie celów leczenia otyłości, które obejmują nie tylko redukcję masy ciała, ale także obniżenie ryzyka rozwoju T2DM i powikłań sercowo-naczyniowych.Adres do korespondencji: