A Typology of Disability Harassment in Secondary Schools

Abstract

The purpose of this exploratory study of disability harassment was to develop a typology of disability harassment experiences anchored in the perspectives of students with disabilities who have experienced harassment in urban, suburban, and exurban-rural schools. Based on focus group interviews with four groups of young people with various disabilities and two groups of parents of students with disabilities, the authors identified six major types of disability harassment and placed them on a continuum from least assertive to most aggressive. For each of the six types, signature behaviors were identified as was their respective frequency. Based on their findings, the authors propose several practical strategies for secondary schools (Grades 6—12) aimed at helping to address the multiple faces of this formidable challenge.

L’utilisation de « groupes de discussion » dans la recherche en déficience intellectuelle

“…Il permet de maximiser le temps alloué aux interactions en centrant la discussion sur des thèmes préétablis ou quelques L'animateur doit également s'assurer de garder la discussion centrée sur l'objet de la rencontre. Il peut utiliser un protocole qui débute par des questions ouvertes et poursuivre en abordant successivement des thèmes qui amènent les participants au coeur de la question (Holzbauer et Conrad, 2010). L'utilisation d'un Guide de discussion vise à uniformiser autant que possible l'information sollicitée dans chacun des groupes de discussion.…”

“…Lorsque les participants ont des incapacités, qu'ils peuvent avoir besoin de soutien émotionnel ou lorsqu'on doit composer avec un sujet délicat ou épineux, il faut alors faire appel à deux animateurs formés et expérimentés (Holzbauer et Conrad, 2010). Avec les moyens technologiques actuels (enregistreuses et caméras numériques perfectionnées), les responsabilités de l'animation peuvent être partagées entre le chercheur qui gère l'animation et un assistant qui est attentif au climat et qui peut agir sur la dynamique du groupe.…”

Σχολικός Εκφοβισμός Και Μαθητές Με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες

“…Σε έρευνα που πραγματοποίησαν οι Reiter & Lapidot-Lefler (2007) σε δυο σχολεία ειδικής αγωγής βρήκαν ότι το 83% του δείγματος εκφοβιζόταν, ενώ τα φαινόμενα που παρατηρούνταν με φθίνουσα συχνότητα είναι: «τους είχαν βρίσει, είχαν γελάσει μαζί τους, τους είχαν πει άσχημα πράγματα, τους είχαν χτυπήσει, τους είχαν σπρώξει, τους είχαν απειλήσει πως θα τους βλάψουν, τους είχαν κλωτσήσει, τους είχαν τσιμπήσει, τους είχαν ωθήσει να κάνουν πράγματα που δεν ήθελαν, τους είχαν ακουμπήσει σεξουαλικά και τέλος τους είχαν κλέψει». Ο σχολικός εκφοβισμός εις βάρος των μαθητών με αναπηρίες που εντοπίζεται συχνότερα είναι ο λεκτικός, δηλαδή ο χλευασμός και τα προσβλητικά σχόλια που επικεντρώνονται στις αναπηρίες τους (Bunch & Valeo, 2004. Holzbauer & Conrad, 2010.…”

“…Σε πολλές περιπτώσεις, οι φόβοι των μαθητών είναι δικαιολογημένοι καθώς το προσωπικό του σχολείου είτε υποθάλπει είτε εμπλέκεται σε τέτοια περιστατικά σχολικού εκφοβισμού (Holzbauer & Conrad, 2010). Σε μια έρευνα σε εκπαιδευτικούς που πραγματοποιήθηκε με σκοπό την καταμέτρηση των περιστατικών εκφοβισμού που έχουν παρατηρήσει οι εκπαιδευτικοί, το 88.9% δήλωσε πως είχε γίνει μάρτυρας φαινομένων, όπως ο στιγματισμός και οι προσβολές.…”

“…Βέβαια, δεν είναι σπάνια ακόμα και η ολοκληρωτική παραίτηση από το σχολείο, εξαιτίας του εκφοβισμού. Όσοι επιλέγουν να παραμείνουν στο σχολείο αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα (Holzbauer & Conrad, 2010). Πιο συγκεκριμένα, «η απόρριψη και η θυματοποίηση μπορεί να οδηγήσουν σε άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης και ελάχιστη κοινωνική ή σχολική συμμετοχή» (Rose, Monda-Amaya & Espelage, 2010).…”