W jaki sposób możemy lepiej rozumieć, przekazywać i rearanżować dzieła taneczne, które nie są oparte na powtarzalnych schematach, ale systemowo generowane na scenie? Systemy performatywne najlepiej opisać jako półzamkniętą formę natychmiastowej kompozycji w tańcu i teatrze: dramaturgię rozpoznanych zadań, zasad i źródeł, w ramach których artyści wchodzą w interakcje na scenie. Te interakcje nie są ani predeterminowane, ani przypadkowe -samoorganizują się one wokół zmieniających się elementów, które z upływem czasu prowokują pewne rodzaje zachowań. Zazwyczaj obejmują także wyzwania poznawcze, angażujące i przyspieszające proces uczenia się odmiennych sposobów percepcji podczas spektaklu. Ucieleśnione ślady pamięciowe powstają dzięki treningowi w ramach systemu, a nie przestrzennym, czasowym czy relacyjnym znakom, znanym z bardziej konwencjonalnych podejść. Te niezmiernie wymagające ćwiczenia i kompozycje przekazywane są dalej zazwyczaj podczas warsztatów z choreografem lub reżyserem, którzy zainicjowali ich powstanie, bądź z performerami, którzy byli zaangażowani w ich rozwój. Ta personalna i ucieleśniona forma przekazu ma swoje zalety, gdyż skraca czas treningu oraz zwiększa tempo rozwoju umiejętności na kolejnych etapach procesu uczenia się, nie sięga jednak daleko poprzez dyscypliny, kultury i czas.Aby pójść dalej, musimy zrozumieć, wyartykułować i uzewnętrznić zasady kluczowe w procesach tworzenia widowiska przez poszczególne systemy. Szukałam podejścia, które pomogłoby mi zidentyfi kować i przeanalizować takie zasady. Podejście, metoda czy technologia analizy i dokumentacji wpływają na spektakl, który badają, i zmieniają go. Nasz sposób powinien minimalizować ten wpływ, dopasowując się do elementów różnych systemów performatywnych i kalibrując się podczas każdego użycia. Równie ważne jest, aby jego efekt był kreatywnie użyteczny i produktywny. Produktywność i użyteczność wyprzedzają to, co André Lepecki nazwał "wolą archiwizacji", rozumianą jako "zdolność do zidenty-